Μέσα στα δάκρυα του συγκλονιστικού Εβάν Φουρνιέ μετά τον χαμένο ημιτελικό κόντρα στη Μονακό χώρεσαν όλα αυτά τα συναισθήματα που έχουν ζήσει οι οπαδοί του Ολυμπιακού στα τέσσερα σερί χαμένα Final Four και δεν θα ξεχαστούν για έναν συγκεκριμένο λόγο, είχαμε αναφέρει σε κείμενο μετά τον «σκληρό» αποκλεισμό των Πειραιωτών στο Final-4 του Άμπου Ντάμπι.
Τελικά, αυτός ο «συγκεκριμένος λόγος» δεν άργησε τόσο να φανεί, γιατί όντως «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε». Και μέσα σε ούτε ένα μήνα, τα μάτια του Εβάν Φουρνιέ έλαμψαν, αλλά αυτή τη φορά από χαρά, αγνή χαρά για το πρώτο όνειρο με τον Ολυμπιακό.
Οι Πειραιώτες, κόντρα σε όλους και σε όλα, κατέκτησαν το 15ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους, που ήταν το πρώτο για τον Γάλλο σούπερ σταρ στην παρθενική του σεζόν με τα ερυθρόλευκα. Και η σεζόν έκλεισε όπως ξεκίνησε για τον ίδιο. Με καθολική αποθέωση και το σύνθημα «Οε Οε Οε Φουρνιέ» να ηχεί σε όλο τον Πειραιά.
Πόσο το άξιζε ο ίδιος και πάνω απ’ όλα η ομάδα του, μόνο αυτοί μπορούν να το νιώσουν. Έπαιξαν σε όλη τη σεζόν ή αν θέλετε στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτής, το καλύτερο μπάσκετ. Ήρθε η «μαχαιριά» στον ημιτελικό με τη Μονακό του Σπανούλη, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Σηκώθηκε, όπως έχει μάθει να κάνει με τον Μπαρτζώκα στην άκρη του πάγκου. Την κράτησαν στις πλάτες τους οι ηγέτες (Βεζένκοφ – Φουρνιέ) αλλά και οι ήρωες των άλλων χρόνων, Ντόρσεϊ, ΜακΚίσικ, Μιλουτίνοφ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι ας πέρασαν 16 από εκείνη την πικρή Παρασκευή στα Εμιράτα.
Ο Φουρνιέ έκανε το δάκρυ του χαρά (όπως λέει το τραγούδι «Κάμε τον πόνο σου χαρά» του Μάνου Χατζιδάκι) και είδε το ερυθρόλευκο όνειρό του να ανοίγει τα πρώτα του φτερά. Είναι σίγουρο που θα έρθουν κι άλλες τέτοιες -ίσως και καλύτερες- στιγμές στο μέλλον.
Και λέμε σίγουρο γιατί αυτοί οι παίκτες το έχουν στο αίμα τους να κυνηγούν τη δόξα. Ειδικά όταν βρίσκεται στον μεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης και είσαι φανερά δεμένος μαζί του, τότε αυτό είναι το πεπρωμένο σου. Και ο Γάλλος το ξέρει, το ζει, το ευχαριστιέται, το πιστεύει…