Την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής, στις τάξεις του υπήρχε ο Άξελ Γιάκομπσεν. Παίκτης με προσωπικότητα, παίκτης που τραβούσε τους υπόλοιπους προς τα πάνω.
Οι Πράσινοι είχαν προσπαθήσει και τα επόμενα χρόνια να έχουν μεγάλα ονόματα ωστόσο το πλάνο δεν είχε αποδώσει και κάπως έτσι επέλεξαν να χαράξουν μια πλήρως διαφορετική στρατηγική (που θύμισε όμως αυτή του τελευταίου πρωταθλήματος) προκειμένου να πετάξουν από πάνω τους τον τίτλο του φαβορί. Κράτησαν αυτόν του ισάξιου διεκδικητή και πιέστηκαν μέσα στη χρονιά, ωστόσο ανταποκρίθηκαν στην πίεση που δημιούργησαν οι απώλειες του Λιγκ Καπ, της Ευρώπης και του Κυπέλλου και να πετύχουν τον πιο σημαντικό στόχο: αυτόν του πρωταθλήματος.
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήρθε εμφατικά, με τρόπο που ενδεχομένως ούτε οι πιο αισιόδοξοι φίλοι των Πράσινων να περίμεναν. Οι παίκτες του Δημήτρη Ανδρεόπουλου βρήκαν έναν μπλαζέ Ολυμπιακό στον πρώτο τελικό, έναν άδειο από ενέργεια στον δεύτερο και έναν αφελή στο τρίτο. Χτύπησαν με τον ίδιο τρόπο (από τα εννέα μέτρα) και το φινάλε του πρωταθλήματος με τον τελευταίο κερδισμένο πόντο ήταν μια αποτύπωση όλης της σεζόν.
Η μεγάλη προσωπικότητα της σεζόν ήταν o Θανάσης Πρωτοψάλτης. Ο έμπειρος ακραίος στον 3ο τελικό έμεινε μακριά από τα συνήθη στάνταρ του αλλά αν μπορούσε κανείς να εστιάσει σε δύο κομβικές του στιγμές αυτές είναι στην τελευταία φάση του πρώτου σετ και στα σερβίς του που ψαλίδισαν τη διαφορά από το -6 στο 4ο σετ.
Ο Ράσμους Νίλσεν αποτέλεσε τον δεύτερο πυλώνα με τις επιθέσεις του – απίθανα πράγματα στη γρήγορη μπάλα – και είναι η μεταγραφή της χρονιάς για τους Πράσινους που τον ανανέωσαν πριν το κύπελλο. Από εκεί και έπειτα, ο Φαν Χάρντερεν είχε εικόνα ανάλογη με εκείνη στο VNL 2024 με την εθνική Ολλανδίας και επ’ ουδενί παρόμοια με αυτή πέρυσι στον ΠΑΟΚ. Ο Ολλανδός ακραίος ξεπέρασε το πρόβλημα στο γόνατο, έδωσε μια πολύ κομβική λύση στις ψηλές μπάλες αλλά και από το σερβίς.
Όταν μια ομάδα είναι αποφασισμένη να ζήσει και να πεθάνει με την επίδοσή της από τα εννέα μέτρα, πρέπει όλοι να προσφέρουν με jump spin, μηδενός εξαιρουμένου. Για αυτό και ο Παναθηναϊκός σε ελάχιστες περιπτώσεις πήγε μακριά από την πεπατημένη του (μόνο με κάποια σερβίς του Πρωτοψάλτη στις γραμμές).
Για να το αντιμετωπίσεις αυτό, χρειάζεσαι ένταση, ενέργεια, υποδοχή και όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστο side out. Ο Ολυμπιακός μετά τον πρώτο τελικό που (δεν) έπαιξε, βελτίωσε την εικόνα του αλλά όχι με διάρκεια στον δεύτερο τελικό και στον τρίτο βίωσε αυτό που πάνω-κάτω πέρασε κατά διαστήματα μέσα στη σεζόν: αδυναμία να κλείσει πόντους ενώ (θεωρητικά) έχει τον έλεγχο – όπως στο 8-14 του 4ου σετ – πεταμένα σερβίς – όπως του Παγένκ στο τάι μπρέικ για το 16-15 – και απουσία λύσεων σε κάποια φαινομενικά εύκολα side out.
Η απουσία προετοιμασίας, τα πολλά παιχνίδια, η έλλειψη δύο παικτών με διαφορετικό ρόλο ο καθένας, όλα αυτά είναι δικαιολογίες που για άλλους είναι σημαντικότερες, για άλλους όχι τόσο. Η διαχείριση του Αντρέα Γκαρντίνι ήταν εγκληματική σε όλη τη σεζόν και στον Ιταλό γύρισε μπούμερανγκ η απόφαση να βγάλει με τη βασική εξάδα τα περισσότερα παιχνίδια.
Από έναν προπονητή αυτού του βεληνεκούς περιμένεις να είναι πιο παρεμβατικός, πιο συνειδητοποιημένος και πιο συγκαταβατικός. Ο Ιταλός θα ξεκινήσει με τεράστια πίεση την επόμενη σεζόν, θέλοντας ή μη και εννοείται πως δεν θα έχει την παραμικρή δικαιολογία: άλλωστε όταν πιστώνεσαι τα καλά, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να χρεωθείς και τα (πολύ) άσχημα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ραφαήλ Κουμεντάκη. Ο Εβρίτης ακραίος είχε μέχρι και πέρυσι μια εντυπωσιακή διετία με τον Ολυμπιακό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα χαρακτηριστικά του τον κατέτασσαν στην κατηγορία του κορυφαίου ακραίου.
Αλλά…
Η φετινή σεζόν μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως τραγωδία και οι τελικοί ήταν το αποκορύφωμα. Από τους 26 άσους του Παναθηναϊκού στους τρεις τελικούς, δέχθηκε τους 18 (!), είχε 15/52 επιθέσεις και συνολικό -18.
Το ζήτημα είναι πως ο ίδιος ο Ράφα πρέπει να καταλάβει πως δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των συμπληρωματικών Ελλήνων ακραίων ή των παικτών που αγωνίζονται σε ομάδες από τις θέσεις 6 και κάτω. Η εικόνα που άφησε (και) στο κλείσιμο της σεζόν ήταν ενός παίκτη που πρέπει να ρίξει πολλή δουλειά το καλοκαίρι για να βρει ξανά τον καλό του εαυτό. Ειδικά για τους παίκτες που δεν πάνε στην εθνική υπάρχει μπόλικος χρόνος για ατομική δουλειά, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για επαγγελματίες όπως συμβαίνει με σπουδαίους παίκτες του εξωτερικού. Διακοπές από τις αρχές Μαΐου εξάλλου…
Αν και τις επόμενες μέρες θα είμαστε σε θέση να τα δούμε πιο αναλυτικά, το ερώτημα της επόμενης μέρας για τον Ολυμπιακό είναι το εξής ένα: υπάρχει νόημα να αποκτήσει βάθος στο ρόστερ; αν ναι, τότε ο Αντρέα Γκαρντίνι οφείλει να κάνει μια πιο σκληρή αυτοκριτική και όλος ο οργανισμός να βάλει τέλος σε συναισθηματισμούς για να πάρει καθαρές αποφάσεις.
ΥΓ.1: Ο Παναθηναϊκός έχει το δικαίωμα να παίξει στο CEV Champions League. Αν το αρνηθεί για διάφορους λόγους (π.χ. έδρα), ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει τη θέση του εφόσον το επιθυμεί. Ειδάλλως, οι Ερυθρόλευκοι πάνε στο CEV Cup.
ΥΓ.2: Ο Ατανασίεβιτς στον 3ο τελικό είχε 15% αποτελεσματικότητα όταν ο Νίλσεν είχε 52%. Ο Σέρβος είχε κακή σεζόν με τον Ολυμπιακό και μαζί με τον Κουμεντάκη ήταν οι μεγάλες απογοητεύσεις της σεζόν. Το ότι βέβαια ο Ζουπάνη δεν χρησιμοποιήθηκε λεπτό λες και είναι παίκτης της σειράς, ήταν μια ακόμα εγκληματική απόφαση.
ΥΓ.3: Ο Τράβιτσα έβγαινε διαρκώς πίσω από τα 3μ. και στην κακή υποδοχή είχε κακές επιλογές (26% επίθεση) όταν ο Έλγκερτ (ή ο Κασαμπαλής) είχαν σχεδόν το διπλάσιο (51%).
ΥΓ.4: Τελικά ο κορμός μιας ομάδας πρέπει να ανανεώνεται νωρίς για την επόμενη σεζόν ή όχι; Ερώτηση και για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.