Ο Βασίλης Ξανθόπουλος αποφάσισε να κρεμάσει τα μπασκετικά του παπούτσια ως παίκτης του Περιστερίου και η συναισθηματική φόρτιση του ιδίου αλλά και των συμπαικτών του ήταν μεγάλη.
Ο πολύπειρος Έλληνας άσος αποχαιρετά την ενεργό δράση μετά από μία μεγάλη καριέρα και στις τελευταίες του δηλώσεις ως παίκτης τόνισε πως ιδανικά θα ήθελε να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι για να μπορεί να παίζει μπάσκετ όλη του τη ζωή.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει η ΚΑΕ Περιστερίου:
«Τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα του Περιστερίου με τον Πανιώνιο στο κλειστό της Γλυφάδας εμπεριείχαν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, καθώς ο πλέι μέικερ της ομάδας μας Βασίλης Ξανθόπουλος έκλεινε τον κύκλο του ως αθλητής στο παρκέ.
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, ο Γιώργος Λιμνιάτης όταν τον αντικατέστησε τον ευχαρίστησε για όσα έχει προσφέρει 23 χρόνια στο μπάσκετ και στη συνέχεια όλοι οι συνεργάτες του, αλλά και οι συμπαίκτες και τα μέλη της διοοίκησης ήταν εκεί. Μάλιστα, μετά τη λήξη οι συμπαίκτες του τον σήκωσαν στους ώμους τους σε μια συγκλονιστική στιγμή.
Ο Βασίλης Ξανθόπουλος έπειτα από λίγες ώρες που πέρασαν από το «αντίο» στην ζωή που έζησε 23 χρόνια ως καλαθοσφαιριστής, ξεδιπλώνει το κουβάρι των αναμνήσεων του…
– Στο τέλος του αγώνα ζήσαμε μοναδικές στιγμές στο Περιστέρι με την αποχώρηση σου στα τελευταία δευτερόλεπτα και ότι επακολούθησε. Πως το βίωσες τώρα που έχει περάσει λίγος χρόνος;
«Ήμουν πολύ συναισθηματικά φορτισμένος φάνηκε. Βέβαια, είναι μια συνειδητή απόφαση που έχω πάρει πριν λίγο καιρό. Είναι μια απόφαση που ενώ μπορεί η καρδιά να ήθελε να συνεχίσω, δυστυχώς το κορμί δεν μου το επέτρεπε. Το πιο σημαντικό ειναι ότι τελείωσα μέσα στο γήπεδο. Εννοείται πως θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους του συμπαίκτες μου στο Περιστέρι Domino’s, το προπονητικό επιτελείο και τη διοίκηση για όλο αυτό που συνέβη στο τέλος του αγώνα».
– Πως ήταν οι τελευταίες ώρες πριν ξεκινήσεις από το σπίτι σου για το γήπεδο; Για τελευταία φορά ως αθλητής; Μια συνήθεια 23 ετών;
«Ήταν ακριβώς όπως και τα προηγούμενα 23 χρόνια. Βασικά δεν σκεφτόμουν ότι θα είναι το τελευταίο ματς, περίμενα και πίστευα ότι θα κερδίσουμε. Η όλη συναισθηματική φόρτιση βγήκε στο τέλος όταν και έγινα αλλαγή που είχε ξεκαθαρίσει ότι θα είναι το τελευταίο παιχνίδι της ομάδας και το δικό μου στην καριέρα μου».
– Η οικογένεια σου έλειπε από το τελευταίο παιχνίδι σου. Θα ήθελες να είναι δίπλα σου ή εσύ το επέλεξες γιατί θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο το αντίο στο παιχνίδι;
«Ιδανικά θα ήθελα να έχει κόσμο το γήπεδο. Ήταν το μόνο που θα ήθελα. Να έχει κόσμο το γήπεδο, με την οικογένεια μου και να είχαμε κερδίσει το παιχνίδι. Το ένα όμως ήταν θέμα κανονισμών και το άλλο όσον αφορά τη νίκη, νομίζω ότι δίκαια κέρδισε ο Πανιώνιος. Παρ’ ολ’ αυτά, είμαι χαρούμενος γιατί μέχρι και το τέλος προσπαθούσαμε να γυρίσουμε το παιχνίδι και να το κερδίσουμε».
– Ποια η συμβουλή σου στα νέα παιδιά, με το απόσταγμα εμπειρίας 23 ετών;
«Κατάφερα αυτά που κατάφερα μαζί με τις ομάδες που αγωνίστηκα, επειδή αγαπούσα αυτό που έκανα, ήμουν ταγμένος σ’ αυτό που έκαναν και δούλεψα πάρα πολύ. Όταν αγαπάς κάτι και αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό και δουλεύεις πολύ αργά η γρήγορα θα πετύχεις».
– Η επόμενη ημέρα θα σε βρει στην άκρη ενός πάγκου;
«Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο πως η επόμενη ημέρα θα είναι μέσα στο γήπεδο! Δεν μπορώ να είμαι εκτός γηπέδου, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Είναι αυτό που κάνω από πολύ μικρή ηλικία και θέλω να συνεχίσω να το κάνω από άλλο πόστο. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι και να μπορούσα να παίζω όλη μου τη ζωή επαγγελματικά».
– Αν έπρεπε να γράψεις τον επίλογο στο μπασκετικό βιβλίο της ζωής σου τι θα έγραφες;
«Έχω τεράστιο σεβασμνό και αγάπη γι’ αυτό που έκανα. Δεν περίμενα να μου το ανταποδώσει το μπάσκετ, τελικά όμως το μπάσκετ μου έδωσε πάρα πολλά πράγματα και σαν αθλητή και σαν άνθρωπο. Οπότε αυτό που θα έλεγα είναι ότι το μπάσκετ είναι όλη μου η ζωή».