Η Άρτα αποδείχθηκε γουρλίδικη για τον Ολυμπιακό στη φετινή σεζόν. Μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες οι Ερυθρόλευκοι επέστρεψαν στο Τ9, επικράτησαν πρώτα του ΟΦΗ και μετά του ΠΑΟΚ, τον οποίο τον Δεκέμβρη είχαν κερδίσει για να σηκώσουν το Λιγκ Καπ, κατακτώντας και το Κύπελλο Ελλάδας για 19η φορά.
Το απόλυτο ως τώρα. Τρία στα τρία στην Ελλάδα και στο μεσοδιάστημα μια θριαμβευτική παρουσία στις οχτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Δεν τα λες και λίγα. Δεν το λες και αυτονόητο.
Από το πρώτο σετ στον ημιτελικό με τον αρκετά μαχητικό ΟΦΗ (που με μερικές καλές προσθήκες σε κάποιες θέσεις θα είναι ακόμα καλύτερος του χρόνου), φάνηκε πως ο Ολυμπιακός έχει πάει στην Άρτα με τη σωστή νοοτροπία, την κατάλληλη πνευματική προετοιμασία. Την καλύτερη από όλους. Ήξερε ότι κάθε ομάδα έχει διαφορετικό κίνητρο και είναι σε άλλη φόρμα, όμως, η απόδοσή του ήταν τέτοια που φώναζε: «Ήρθα εδώ να το πάρω και αυτό. Και θα το κάνω».
Το βλέμμα και οι οδηγίες του Τράβιτσα. Η αποφασιστικότητα του Αρμενάκη. Το πώς ο Ατανασίεβιτς λειτούργησε και στα δύο παιχνίδια. Οι επιθέσεις του Πέριν. Όλα συνετέλεσαν στο να κατακτηθεί ο τίτλος πιο εύκολα από ό,τι θα περίμενε κανείς.
Μετά τον αποκλεισμό από τη Γιαστρέμπσκι, ο Ολυμπιακός κατάλαβε πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να του αποσπάσει την προσοχή από τα εγχώρια. Παρά τα όποια προβλήματα και γνωρίζοντας πως δύο βασικότατα στελέχη τους (Τράβιτσα – Παγένκ) του χρόνου θα βρίσκονται στις πατρίδες τους, οι Ερυθρόλευκοι μοιάζουν να έχουν μπει σε ένα διαφορετικό mode. Σαν να το απολαμβάνουν κι αυτό να βγαίνει στο τάραφλεξ. Σαν να είναι η καλύτερη περίοδος σε μια πολύ μακρά σεζόν.
Ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε διαφορετικός σε σχέση με τον προ μηνών τελικό στο ίδιο γήπεδο. Με τονωτικές αλλαγές σε πάσα και κέντρο. Ωστόσο, τα λειτουργικά προβλήματα στην πίσω ζώνη και στις επιθέσεις από το «4» δεν έφυγαν ποτέ: και εκεί χτύπησε ο Ολυμπιακός που πίεσε από την πρώτη στιγμή για να βρει 10 άσους για μόλις 18 χαμένα σερβίς και να απορροφήσει τους όποιους κραδασμούς προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι Θεσσαλονικείς, έχοντας καλά ποσοστά στην επίθεση ακόμα και στο κακό του διάστημα (τρίτο σετ).
Ο καταπληκτικός Τζον Γκόρντον Πέριν επιβεβαιώνει με συνέπεια πως είναι ένας από τους κορυφαίους ακραίους που έχουμε δει στην Ελλάδα. Ο Καναδός είναι αθλητής τέτοιας κλάσης που μπορεί να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των επιθέσεων (32), να μαζεύει πολλές υποδοχές (22), να κάνει τη διαφορά από τα εννέα μέτρα (3 άσοι για μόλις 4 χαμένα σε 15 σερβίς) και στο μπλοκ (3) σαν να είναι… κεντρικός και να παίρνει τις πιο κομβικές επιθέσεις στο τέταρτο σετ με την μπάλα να καίει.
Και ενώ μοιάζει αποκαμωμένος στο τρίτο, με το μπλοκ του ΠΑΟΚ να προσπαθεί να τον κλείσει, επανέρχεται ακόμα πιο δυναμικά στο κρίσιμο με αδιανόητη ποικιλία χτυπημάτων. Να τα κάνει όλα και να τα κάνει εξίσου καλά.
Ήταν από τις πιο πειστικές εμφανίσεις του Ολυμπιακού και από τις πιο πειστικές κατακτήσεις του. Δεν είναι μόνο το τρόπαιο, είναι και ο τρόπος που το έβαλε στις αποσκευές του. Όπως εξελίχθηκε η διοργάνωση και με την εικόνα που παρουσίασε, απέκτησε ένα τεράστιο boost για το πρωτάθλημα.
Και επειδή αξία στον νικητή δίνει και η προσπάθεια του ηττημένου, να πούμε ότι ο ΠΑΟΚ, που λιώνει στις προπονήσεις για να φτάσει στο σημείο να αποκλείει τον Παναθηναϊκό και να είναι ξανά ανταγωνιστικός όταν όλοι (και ο υποφαινόμενος) τον είχαμε ξεγραμμένο, έκανε βήματα προς τα εμπρός γιατί: 1) απέκτησε έναν παίκτη σαν τον Κόλεφ που έχει και προσωπικότητα στο γήπεδο, 2) βλέπει τον Μούχλια να καρφώνει με αυτοπεποίθηση και να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του (τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό βόλεϊ) και 3) έχει τον Γαλιώτο να παίζει πιο ώριμα και πιο μεστά από ποτέ, χωρίς να έχει ασφαλή υποδοχή. Το αντίθετο…
Κι αυτό είναι που πιθανότατα – και δη με την απογοητευτική εικόνα του Λιάφτοφ σε όλα τα επίπεδα – θα του στερήσει την υπέρβαση απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Οι Πράσινοι, από την άλλη, ίσως αποδώσουν τον χαμένο ημιτελικό στην κατάρα (δεν έχουν φτάσει σε τελικό Κυπέλλου από το 2010 που το σήκωσαν για τελευταία φορά), ωστόσο το πρόβλημα μοιάζει βαθύτερο και αναδύεται για ακόμα μια σεζόν στη συγκεκριμένη διοργάνωση και στην ίδια περίοδο με τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Παίκτες και προπονητής μοιάζουν χαμένοι, οι αλλαγές περισσότερο μπερδεύουν και αποδυναμώνουν (Βουλκίδης αντί Πετρέα) παρά ενισχύουν ενώ υπάρχει και έλλειψη εμπιστοσύνης στον βασικό πασαδόρο. Ο Έλγκερτ δεν χαίρει της εμπιστοσύνης του Δημήτρη Ανδρεόπουλου από τις αρχές του χειμώνα, ωστόσο ίσως και να μην ήταν η καλύτερη επιλογή να τον βγάλει off στο πιο κρίσιμο σημείο του ημιτελικού από τη στιγμή που έπεται και ο στόχος του πρωταθλήματος που θα κυνηγήσει με μεγαλύτερη πίεση ειδικά αν περάσει στους τελικούς.
Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν θα δικαιωθεί απόλυτα ο Αντρέα Γκαρντίνι που έλεγε τον Οκτώβριο πως την άνοιξη είναι η πιο σημαντική περίοδος και η ομάδα του θα είναι έτοιμη. Πέριν, Παγένκ και Ατανασίεβιτς έχουν φορμαριστεί στα τελευταία παιχνίδια και ήδη τα πρώτα δείγματα επιβεβαιώνουν τον Ιταλό. Οι Ερυθρόλευκοι είναι μαθημένοι στα «πρέπει» και πάνε να εκπληρώσουν ένα ακόμα, το πιο σημαντικό.
Το ερώτημα είναι: Γίνεται κάποιος να τους νικήσει τρεις φορές αν έχουν απόδοση ανάλογη με αυτή στην Άρτα;