Προσπάθησα να γράψω σε ένα χαρτί αρχικά, τι σημαίνει για μένα η ομάδα που υποστηρίζω, αγαπάω, λατρεύω από παιδί.
Δεν τα κατάφερα. Ένιωσα ανίκανος να χωρέσω σε ένα κομμάτι χαρτί όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω.
Εντέλει κατέληξα ότι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ για μένα σημαίνει αυτός ο πρώτος έρωτας που συναντάς κάπου στα 3 σου με 4 σου, περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνετε κι οι δύο, ζείτε την εφηβεία σας, ενηλικιώνεστε, σπουδάζετε, φέρνετε εις πέρας όλες σας τις υποχρεώσεις και στο τέλος καταλήγετε παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλον γιατί απλά έτσι έπρεπε να γίνει.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ για μένα είναι η πρώτη μου και μεγαλύτερή μου αγάπη. Είναι ένταση, είναι πάθος, είναι χαρά, είναι μουρμούρα, είναι γκρίνια, είναι, είναι αδικαιολόγητο και ανελέητο μπινελίκι, είναι καψούρα και περηφάνια μαζί.
Είναι ένταση γιατί δεν μπορείς να βλέπεις τη ριγωτή και να μην ανεβαίνουν οι παλμοί.
Είναι πάθος γιατί μέσα του ο Δαφνοστεφανωμένος αγκαλιάζει το μπεσαλίκι του λιμανιού και την αρχοντιά του σαλονιού κι όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό.
Είναι χαρά γιατί μόνο χαρά μπορείς να νιώσεις ζώντας τόσα χρόνια το μεγαλείο αυτού του συλλόγου σε κάθε του τμήμα.
Είναι μουρμούρα για κάθε ”λάθος” αλλαγή του εκάστοτε κόουτς ή για την κάθε μεταγραφή που δεν έγινε ή για κάθε λάθος πάσα ή για κάθε λάθος κατάληξη μιας φάσης.
Είναι γκρίνια κι αδικαιολόγητο μπινελίκι για κάθε ενέργεια οποιουδήποτε αθλητή ή για οτιδήποτε συμβαίνει στον σύλλογο και δεν συμβαδίζει με τα γούστα μας και την αφεντιά μας.
Είναι καψούρα και περηφάνια μαζί όμως γιατί όσα λάθη κι αν βλέπεις να κάνει αυτό που αγαπάς, εσύ πάντα θα μένεις εκεί γιατί άλλες τόσες ένδοξες στιγμές σου έχει χαρίσει και θα συνεχίσει να σου χαρίζει σε κάθε του αγώνα, σε κάθε του τίτλο, σε κάθε του ενέργεια.
Τέλος, για μένα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ σημαίνει ο Γιώργος Αμανατίδης που όταν το καλοκαίρι του 2019 βρέθηκε στην πόλη μου, πέρασε απ’ το μαγαζί που δούλευα και του ζήτησα φωτογραφία, δέχτηκε αμέσως και με χαρά αποδεικνύοντας ότι αυτός ο σύλλογος όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένει ένα με τον κόσμο του.
Γιατί στην τελική, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ.
ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, 100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ
Ο Ολυμπιακός είναι μια ανώτερη ιδέα και ένα σύνολο αξιών που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα κείμενα και τις σκέψεις που έχουν καταθέσει σχετικά οι Αρχαίοι Έλληνες. Με τον Ολυμπιακό μπορείς να ξεχάσεις τα πάντα, ό,τι σου συμβαίνει στην ζωή σου, είτε καλό είτε κακό.
Γράφω και ανατριχιάζω με την ιδέα του Ολυμπιακού . Αγαπώ ακόμη περισσότερο τον πατέρα μου που μου έδειξε τον δρόμο και που συνεχίζω να ανακαλύπτω και άλλες πτυχές αυτής της ανιδιοτελούς αγάπης, της λατρείας, του πάθους, των συναισθημάτων. Ζήτω ο Ολυμπιακός μας!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΙΔΗΣ
Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Από το πρώτο ντέρμπι το 86-87 με το γκολ της χρυσής αλλαγής, (Παπαχρήστου) που είδα τον πατέρα μου να κλαίει και δεν ήξερα το γιατί. 8 χρονών χοροπηδούσα χωρίς αύριο από την χαρά μου και ο πατέρας είχε κρύψει το πρόσωπο του με τα χέρια του και είχε ξεσπάσει σε λυγμούς.
Από την δύσκολη μαθητική περίοδο που με πέτυχαν τα λεγόμενα “πέτρινα χρόνια” και το άγχος για τις Δευτέρες που ήξερα οτι θα έτρωγα πολύ δούλεμα, αλλά αυτό με πείσμωνε περισσότερο και με έδενε πιο πολύ με την ομάδα.
Από τις εκδρομές και τις εμπειρίες που γέμισα. Από την υπερηφάνεια για το ερυθρόλευκο και τον δαφνοστεφανωμένο. Μεχρι τις 29/5/2024 που πλέον κατάλαβα γιατί έκλαιγε ο πατέρας μου και έκανα τον γιο μου, 16 χρονών παλικάρι, να σκαλώσει γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εκείνον να με δει να κλαίω. Ο Ολυμπιακός λοιπον ήταν, είναι και θα είναι όλη μου η ζωή και όπως λέει η γνωστή διαφήμιση: Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ! ΘΡΥΛΟΣ! 100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΩΡΟΓΙΑΝΝΗΣ