100 χρόνια Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς! Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Το κόκκινο του πάθους και το λευκό της αγνότητας. «Και εσύ κρατάς τη δάδα απ’ την Ολυμπιάδα που έχει στεφανώσει με δόξα και τιμή», «Ολυμπιακέ μαζί σου, για τη δόξα την τιμή σου για το μεγαλείο σου», «Πάμε στου Καραϊσκάκη και αυτή την Κυριακή, να χαρούμε πανηγύρι και Ολυμπι- και Ολυμπιακή ψυχή», «Περαία μου, Περαία μου, με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου». «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που εσάρωσες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ».
Με αυτά τα κομμάτια μεγαλώσαμε, παίζοντας ξανά και ξανά τις κασέτες που η ταινία τους μπερδευόταν μέσα στα γρανάζια από τα κασετοφωνάκια και για να τα ξανακούσεις τα ξεμπέρδευες και ξανά από την αρχή, Στα λεγόμενα «πέτρινα» χρόνια, μείναμε πιστοί στο μεγαλείο σου, γιατί Ολυμπιακοί δε ΓΙΝΑΜΕ, Ολυμπιακοί ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ.
Η «μύηση» από τον μεγαλύτερο αδελφό και από την οικογένεια δεν πήρε και πολύ χρονικό διάστημα. Έγινε αυτόματα, αβίαστα. Δε χρειάστηκε καμιά «δωροδοκία», καμιά φανέλα, κανένα κασκόλ δώρο για να με καλοπιάσουν. Έγινε μόνο του. Χωρίς να θυμάμαι το πώς και το γιατί. Κατεβαίνοντας με γοργά βήματα τη σκάλα του σπιτιού για το παιχνίδι στη γειτονιά με τα υπόλοιπα παιδιά (ναι υπήρξαμε τέτοιοι στα τέλη της δεκαετίας του 80) δεν υπήρχε καν ερώτηση. Καμιά αμφισβήτηση. Τι ομάδα είσαι; «Ολυμπιακός». Τελεία και παύλα. Και ας μην έπαιρνες πρωτάθλημα και ας έκαναν οι άλλοι τρεμπλ πρωταθλημάτων και ευρωπαϊκές πορείες. Εμείς εκεί, τον χαβά μας!
Το τελευταίο πρωτάθλημα του 1987 ήταν αδύνατο να το θυμάμαι. Μόλις 5 ετών. Με λίγα λόγια πρώτη φορά πρωτάθλημα στη δεύτερη τάξη του Λυκείου. Πίκρες ατέλειωτες. Ήττες ταπεινωτικές με Κόρινθο, Απόλλωνα, Πανσερραϊκό, ισοπαλίες «δηλητήριο» με Εδεσσαϊκό. Προπονητές να έρχονται και να φεύγουν. «Ντου» με τον Αθηναϊκό από τους «επιστήμονες» και βαριές τιμωρίες. Προπονητοφαγία, κορνέδες, Σαλιαρέλης, Κοσκοτάς. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Όμως εμείς εκεί! Με αποκούμπι την ομάδα μπάσκετ του μέγιστου «Ξανθού» να μας κρατάει όρθιους και περήφανους στα δύσκολα χρόνια. Με διαλλείματα χαράς όπως οι κερδισμένοι τελικοί Κυπέλλων με ΟΦΗ (το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι σαν οπαδός) στο ΟΑΚΑ και το 4-2 και οι διπλοί τελικοί με τον ΠΑΟΚ δύο χρόνια αργότερα. Όπως φυσικά και το γκολ του Βαΐτση στο Μονακό στο 90’, με τη ρεβάνς στο παλιό Καραϊσκάκη και το ψυχοφθόρο 0-0.
Και όμως, ο «εφιάλτης» είχε τελειώσει το σωτήριο έτος 1997. Η δυναστεία του μεγάλου Σωκράτη Κόκκαλη με πρωτομάστορα τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, μας είχε αποζημιώσει και με το παραπάνω για όσες πίκρες μας είχε κεράσει ο Δαφνοστεφανωμένος Έφηβος στα πιο αγνά μας χρόνια. Γι’ αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο. Δεν έγινα Ολυμπιακός για τους τίτλους αλλά για την ιδέα. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη από τα παραπάνω;
Μιας και η μεγάλη μας αγάπη κλείνει έναν αιώνα ζωής, θα ήθελα να κάνω ένα φλας μπακ και να χωρέσω στο μικρό αυτό κείμενο τις τοπ στιγμές χαράς και λύπης. Όλες ακραίες, γιατί Ολυμπιακός είσαι! Τίποτε δεν είναι ίσιο, μια ευθεία γραμμή. Όλα στ’ άκρα γιατί έτσι επιτάσσει το κόκκινο της «φωτιάς».
Ξεκινώντας από τα άσχημα, δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο παιδικό κλάμα! Τελ Αβίβ 1994. Η ομαδάρα του Γιάννη Ιωαννίδη έχει νικήσει τον αιώνιο αντίπαλο στον ημιτελικό και χρειάζεται να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί απέναντι στην Μπανταλόνα. Οι χαμένες βολές του Ζάρκο, το τρίποντο του Κορνέλιους Τόμπσον και το βράδυ αξημέρωτο, με ένα παιδάκι να κλαίει απαρηγόρητο μη μπορώντας να πιστέψει το κακό που μας συνέβη. Μεγάλη πληγή!
Λίγους μήνες μετά ήρθε και το χαμένο πέναλτι του Αλεξανδρή στην καταραμένη ρεβάνς του κυπέλλου με τον ΠΑΟ. Μια εβδομάδα πριν ο Θρύλος είχε ορθώσει ανάστημα (όπως πάντα σχεδόν στα ντέρμπι τα χρόνια εκείνα) στο ΟΑΚΑ και πήρε μεγάλο προβάδισμα πρόκρισης με πρωταγωνιστή τον Ίλια Ίβιτς. Η ανείπωτη χαρά έγινε «εφιάλτης» και τα λόγια του σπίκερ της τότε ΕΡΑ «μαχαίρι στην καρδιά»: «Ο Αλεξανδρής παίρνει λίγα μέτρα φόρα, σουτάρει, αποκρούει ο Βάντσικ…». Παγωμάρα!
Ακολούθησαν και άλλα πολλά. Τι να πρωτοθυμηθείς: Το καλάθι του Γιουλ στο Κάουνας και την τεράστια αδικία που η ντριμ τιμ με τα κόκκινα δε σήκωσε την κούπα που τόσο άξιζε; Ένα δεύτερο και ίσως χειρότερο Τελ Αβίβ. Το γκολ του Κόντε στο 89’ και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την πρόκριση στον Ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η συντριβή στο Τορίνο, το γκολ του Τζέραρντ στο Λίβερπουλ, ο αποκλεισμός σοκ από την Μέταλιστ της ομαδάρας του Ερνέστο και πολλά άλλα μικρότερης κλίμακας. Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…
Ποιος όμως μπορεί να σταθεί σε αυτά, όταν έχεις ζήσει αυτά που σου έχει χαρίσει ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στη Γη; Το γκολ του Ελ Κααμπί στην ΟΠΑΠ Αρένα στις 29 Μαΐου και η κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου ελληνικής ομάδας στο ποδόσφαιρο είναι η «ναυαρχίδα» του Συλλόγου λίγο πριν κλείσει τα 100 χρόνια ζωής. Το καλάθι του Πρίντεζη στον τελικό της Κωνσταντινούπολης απέναντι στην ΤΣΣΚΑ ήταν η απόλυτη έκσταση, όπως και το γκολ του Γιουσέφ στο Λονδίνο μπροστά στα μάτια μου λίγες ημέρες πριν την έξαρση της Πανδημίας.
7.000 τρελοί κάναμε το Έμιρεϊτς «Καραϊσκάκη». Απερίγραπτο συναίσθημα το γκολ στο 118’ και το παρολίγο «έμφραγμα» στη χαμένη ευκαιρία του Ομπαμεγιανκ στο 120’. Στην ίδια πόλη το 2012 ξανά Πρωταθλητές Ευρώπης με την ομαδάρα του Μπαρτζώκα και του μεγάλου αρχηγού Βασίλη Σπανούλη που πήρε «παραμάζωμα» τη Ρεάλ του Λάσο στον τελικό. Να βλέπεις τον Θρύλο να σηκώνει την Ευρωλίγκα ιδίοις όμμασι δεν έχει αντάλλαγμα.
Τι να ξεχάσουμε άραγε; Τους μεγάλους θριάμβους σε Λεωφόρο, Φιλαδέλφεια, Τούμπα; Την επική ανατροπή- πρόκριση της ομάδας Βόλεϊ στο Μαρούσι με το σημαδιακό 1-4 και το πάρτι τίτλου στο ΣΕΦ με τη Μακάμπι; Το Ευρωπαϊκό της Ρώμης με τα παιδιά του Ντούντα και τον μάγο Ντέιβιντ Ρίβερς που έβγαλαν όλη την Ελλάδα στους δρόμους;
Το απωθημένο μιας πενταετίας είχε γίνει πραγματικότητα το 1997: «Στην Ρώμη και στον τελικό, σηκώσαμε Ευρωπαϊκό» όπως έλεγε τότε το σύνθημα. Τις Ευρωλίγκες του Πόλο; Τη νίκη στον ημιτελικό της Σαραγόσα του πιστολέρο Έντι Τζόνσον; Το μπάζερ του Πρίντεζη στο «καυτό» ΣΕΦ με την Μπάρτσα; Το γκολ του Φορτούνη και η επική πρόκριση με τη Μίλαν για τα παιδιά του Πέδρο Μαρτίνς; Τους αναρίθμητους τίτλους του Ερασιτέχνη που μας έκαναν πρώτο Σύλλογο σε όλη την Ευρώπη κάτω από την Προεδρία του Μιχάλη Κουντούρη; Τους παιχταράδες που είδαμε να φοράνε τη φανέλα σε όλα τα αθλήματα; Να μην μπω σε ονόματα γιατί θα αδικήσω τεράστιες μορφές και δεν τους πρέπει.
Κλείνοντας, αυτά που ζήσαμε στο ευρωπαϊκό του 2024 και η όλη διαδρομή μέχρι την 29η Μαΐου ήταν κάτι που θα το κουβαλάμε μαζί μας μέχρι τέλους. Η πρόκριση με Φερεντσβάρος ήταν μόνο η αρχή. Η ανείπωτη χαρά στο 1-6 με τη Μακάμπι μετά την αρχική «παγωμάρα» του 1-4, η πρόκριση ΕΠΟΣ μέσα στο «Σουκρού Σαράτσογλου» με τη Φενέρ στα πέναλτι, εκεί που όπως είπε και ο Γιώργαρος ο Μασούρας «ξορκίστηκαν» οι κατάρες του παρελθόντος.
Το απίστευτο διπλό με την Άστον Βίλα και η 4άρα μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, για να φτάσουμε στη θρυλική ρεβάνς στον «Ναό». Εκεί που όπως μου είπε και ο φίλος μου ο Σπύρος, «τέτοια ατμόσφαιρα δεν έχω ξαναζήσει ποτέ στα όσα χρόνια πάω γήπεδο». Αυτά μας χάρισε και εξακολουθεί να μας χαρίζει ο Ευρωπαίος Θρύλος του Βαγγέλη και του στρατηγού Μεντιλίμπαρ!
Με την ευχή στα 100 χρόνια της, η ομάδα μας, ο Θρύλος μας, να σηκώσει τα ΠΑΝΤΑ και να γράψει ξανά ιστορία, χρόνια πολλά ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ! Ευλογημένοι που ζούμε την επέτειο του ενός αιώνα ζωής σου.
Υ.Γ. 1: Γιώργο ευχαριστούμε εσένα και τον «ΑΘΛΟ» για την ευκαιρία που μας δίνετε να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε. Είστε μια αυθεντική Ολυμπιακή φωνή, μια «όαση» στην «έρημο» της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας που ζούμε δημοσιογραφικά στη χώρα ετούτη.
Υ.Γ. 2: Αδελφοί Ανδιανόπουλοι, Νότη Καμπέρε και όλους όσοι στην Ταβέρνα του Μοίρα στον Πειραιά 1925 φτιάξατε τον Θρύλο, θα σας ευγνωμονούμε παντοτινά. Δε νομίζω κανείς τους να είχε ποτέ φανταστεί τι θα ακολουθούσε 100 χρόνια μετά και πώς το όραμα σας θα γινόταν η αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη τη Γη.
Υ.Γ. 3: Ευχαριστώ τους Σταύρο Νταϊφά, Σωκράτη Κόκκαλη, Βαγγέλη Μαρινάκη, Γιώργο και Παναγιώτη Αγγελόπουλο για όσα έχουν προσφέρει. Η ιστορία του Συλλόγου τους έχει εντάξει εκεί που τους πρέπει!
Υ.Γ 4: Φτερά στα ποδάρια, καρδιά μες στα στήθια που έγραψαν Θρίαμβους σαν παραμύθια, 1, 2, 3 ΓΚΟΛ, παντού πανικός,
ΘΡΙΑΜΒΟΣ- ΝΙΚΗ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ