Κόκκινο σαν τη φωτιά της ψυχής μας. Λευκό σαν το φως της δόξας του. Ο Ολυμπιακός μας! Δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι μια ιδέα, μια ιερή παρακαταθήκη, μια άυλη κληρονομιά, μια φλόγα που περνά από γενιά σε γενιά, ακούραστα, ασταμάτητα, με την ίδια αγνότητα και το ίδιο πάθος.
Θυμάμαι τον παππού μου, εκείνον τον λεβέντη με το ζεστό χαμόγελο και τα χέρια σκαμμένα από τη δουλειά, να μου διηγείται ιστορίες για τον Θρύλο, με μια λάμψη στα μάτια που έμοιαζε με ήλιο κατακόκκινο πάνω από το Καραϊσκάκη. «Εδώ δεν αγαπάμε απλά τον Ολυμπιακό, παιδί μου. Τον ζούμε, τον ανασαίνουμε, τον κουβαλάμε μέσα μας».
Ο πατέρας μου συνέχισε το έργο του. Σφιχτά κρατημένο το χέρι μου, πρώτη φορά στο γήπεδο. Οι φωνές, τα συνθήματα, οι σημαίες που κυμάτιζαν σαν κύματα στον άνεμο, μια θάλασσα ερυθρόλευκη που μας αγκάλιαζε όλους σαν μια τεράστια οικογένεια. Το πρώτο γκολ που πανηγυρίσαμε μαζί, μια στιγμή χαραγμένη ανεξίτηλα στην καρδιά μου, σαν όρκος αιώνιας πίστης.
Και τώρα, εγώ. Πατέρας πια. Ο γιος μου, έφηβος, γεμάτος δίψα να γνωρίσει την ιστορία μας, να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι Ολυμπιακός. Του μιλάω για τα μεγαλεία, για τις θρυλικές νύχτες, για τους ήρωες που δόξασαν τη φανέλα, αλλά πάνω απ’ όλα του μαθαίνω πως Ολυμπιακός σημαίνει κάτι περισσότερο από νίκες και τρόπαια. Σημαίνει πίστη, σημαίνει οικογένεια, σημαίνει να μην τα παρατάς ποτέ, να πολεμάς μέχρι τέλους.
Και καθώς βλέπω στα μάτια του εκείνη τη σπίθα, το ίδιο φως που είχε ο παππούς, που είχε ο πατέρας μου, ξέρω πως η φλόγα θα συνεχίσει να καίει. Ο Ολυμπιακός μας δεν είναι απλώς 100 χρόνων. Είναι αιώνιος. Είναι το πάθος μας, το καταφύγιό μας, η ιστορία μας.
Ακούω τα “παιδιά του Πειραιά” της Μελίνας και του Μάνου και τα δάκρυα… ποτάμι. Ο Ολυμπιακός μας η ομάδα του λαϊκού κόσμου, του μεροκάματου, του μόχθου.. είναι ένα μέσω σύνδεσης με τον αγαπημένο μου παππού… Μου λείπει αφάνταστα αλλά έχω τον Θρύλο μου που με κάθε επιτυχία του είναι σαν να νιώθω να με χτυπάει απαλά στην πλάτη και να μου λέει “τα κατάφερες… συνέχισε” όπως ο παππούς μου!
Χρόνια πολλά, Θρύλε! Για πάντα στην καρδιά μας!
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΛΩΝΗΣ