Ολυμπιακός… Μια λέξη, μια ιδέα, μια αγάπη που δεν χωράει σε λόγια.
Είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια φανέλα, κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί σε κάποιον που δεν το έχει νιώσει. Είναι το πάθος του λαού του, ο παλμός της Θύρας 7. Είναι οι άνθρωποι που έγιναν οικογένεια γιατί φορούν το ίδιο χρώμα στην καρδιά. Είναι οι μεγάλες νύχτες της Ευρώπης, τα δάκρυα υπερηφάνειας όταν μια ομάδα με έμβλημα τον Δαφνοστεφανωμένο Έφηβο κάνει γίγαντες να γονατίζουν.
Ήμουν μικρό παιδί όταν ο πατέρας μου με πήρε μαζί του πρώτη φορά στο γήπεδο. Θυμάμαι ακόμα το χέρι του να κρατάει το δικό μου, σφιχτά, μη με χάσει μέσα στον κόσμο. Θυμάμαι το πρώτο μου κασκόλ, εκείνο που μου αγόρασε στο δρόμο για το Καραϊσκάκη, σαν να ήξερε ότι από εκείνη τη μέρα θα γινόταν κομμάτι της ψυχής μου.
Μπαίνοντας, όλα μου φάνηκαν τεράστια: οι κερκίδες, τα φώτα, η φωνή του κόσμου, τα τραγούδια που έκαναν τη γη να τρέμει.
«Κοίτα γύρω σου», μου είπε. «Αυτό δεν είναι απλά ποδόσφαιρο, δεν είναι απλά ένα γήπεδο. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός.»
Από εκείνη τη μέρα, έμαθα να αγαπάω αυτή την ομάδα, όχι μόνο όταν νικάει, αλλά και όταν χάνει. Έμαθα να τραγουδάω με όλη μου τη δύναμη, να πανηγυρίζω σαν τρελή, και στις ήττες να φεύγω με ελαφρώς σκυμμένο κεφάλι αλλά πάντα με καρδιά γεμάτη υπερηφάνεια.
Και στα 100 χρόνια του Θρύλου μας, είμαι εγώ εκείνη που του κρατάω το χέρι, όπως μου το κρατούσε εκείνος τότε.
Θα καθίσουμε δίπλα-δίπλα, όπως παλιά. Θα δούμε την ομάδα μας, θα τραγουδήσουμε, ίσως δακρύσουμε. Γιατί ξέρουμε πως αυτή η στιγμή είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός αγώνας.
Στο δρόμο της επιστροφής, με γεμάτες τις ερυθρόλευκες καρδιές μας, θα ξέρουμε και οι δύο πως η αγάπη που μου πέρασε δεν θα σβήσει ποτέ. Και πως, ακόμα κι όταν εκείνος δεν θα μπορεί να είναι πια εκεί, θα αντηχεί και η δική του φωνή μέσα από τη δική μου, κάθε φορά που θα φωνάζω:
«ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!»
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΖΕΦΕΡΕΜΗΝΑΙΟΥ