Θυμάμαι ακόμα πιτσιρικάς την αγωνία κάθε φορά που μου είχε τάξει ότι θα πάμε γήπεδο μη τυχόν πιάσει βροχή κ χαλάσει αυτό γ το οποίο είχα ξυπνήσει με αγωνία από τις 7 το πρωί.
Θυμάμαι ακόμα κάθε φορά που φτάναμε στο παλιό Καραϊσκάκη την μυρωδιά από το βρωμικο ,το δέος που με έπιανε όταν βγαίναμε από την υπόγεια διάβαση (γεμάτη γκράφιτι κ κατρουλίλα) κ αντίκριζα όλη αυτή την λαϊκή μάζα στα ερυθρόλευκα, τους πωλητές με τα άσπρα αφρολέξ, τους μαλλιάδες με τον έφηβο στήθος κ τα στενά παντελονάκια ,εικόνες πρωτόγνωρες που με δυσκολία με έκαναν να βγάζω λέξεις παρά μόνο κράταγα το χέρι του πατέρα μου μην τυχόν τον χάσω.
Θυμάμαι ακόμα την κοπάνα από τα αγγλικά το βράδυ με την Γιουβέντους, την πίκρα στο καταραμένο 85′, την ασταμάτητη βροχή μετά το τέλος και το σχολείο της επόμενης μέρας που ένιωθα κάτι μεταξύ χωρισμένου και χρεοκοπημένου στην ηλικία των 11.
Θυμάμαι ακόμα όταν πέρασαν τα χρόνια κ αποκτήσαμε την δικιά μας γηπεδική ταυτότητα χωρίς πλέον την «ανάγκη» του μπαμπά , την αγωνία να βρούμε εισιτήριο για κάποιο must παιχνίδι, τις εκδρομές, τις πίκρες μέχρι να ‘ρθει το πρώτο ευρωπαϊκό διπλό, την οδική το ’12 στην Πόλη, το πεταχτάρι του Πρίντεζη, την πρόκριση στην Άρσεναλ, την περσινή κορύφωση στο πρώτο ευρωπαϊκό και άλλα τόσα πολλά που ένα κείμενο δεν αρκεί να τα αποτυπώσει όλα.
Στα 36 μου πλέον, όντας ο ίδιος μπαμπάς μπορώ να πω ότι η αγωνία η χαρά, η λύπη και όλα τα συναισθήματα είναι στον ίδιο βαθμό όπως την πρώτη μέρα.
Δεν είναι σίγουρα το πρώτο κ βασικό πράγμα στην ζωή μου αλλά σε όποια θέση κ αν είναι, είναι τόσο ΔΥΝΑΤΟ.
ΜΠΑΜΠΑ ΟΠΟΥ Κ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΦΗΒΕ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΟΝΙΑΣ