Χριστούγεννα με γκρίνια θα κάνει ο Άρης, που από την πορεία πρωταθλητισμού μέχρι τα μέσα Νοέμβρη έφτασε στα τέλη Δεκεμβρίου να είναι στο -4 από την τετράδα, όσους πόντους δηλαδή απέχει και από την έκτη θέση όπου βρίσκεται ο Παναιτωλικός.
Με άλλον προπονητή πλέον στον πάγκο, τον Μαρίνο Ουζουνίδη, ο οποίος καμία ευθύνη δεν φέρει για την ήττα στην Τρίπολη καθώς ακόμα δεν έχει καταφέρει να περάσει τον δικό του χαρακτήρα στην ομάδα και στους παίκτες. Είναι μικρό το διάστημα και περίεργα τα πρώτα δύο του παιχνίδια για να τού γίνει η όποια κριτική, πάντα με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Αν και στους Κίτρινους, το ποδόσφαιρο μπαίνει πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα πίσω από τη λανθασμένη νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζει τα παιχνίδια και τη σεζόν γενικότερα, όταν το πράγμα στραβώνει.
«Πόσο… Άρης είναι όλο αυτό». Σίγουρα αυτή η φράση ακούστηκε τουλάχιστον στα μισά σπίτια και καφενεία από Αρειανούς λίγο μετά το δεύτερο γκολ-ανατροπής του Αστέρα με την τρομερή κεφαλιά του Μακέντα. Σε ένα γήπεδο που θύμιζε βούρκο και που η μπάλα κολλούσε σχεδόν σε κάθε γωνιά, όποια ομάδα έμπαινε μπροστά στο σκορ έπαιρνε αυτομάτως τεράστιο προβάδισμα νίκης.
Ο Άρης το πήρε με την κεφαλιά του Σαμόρα στο 30′, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο παρουσίασε μία εικόνα ανεξήγητης κατάρρευσης. Ανεξήγητης, τουλάχιστον για όσους δεν έχουν ζήσει την ομάδα. Στον… πλανήτη Άρη γνώριζαν πως ακόμα και με αυτές τις συνθήκες, κάπως θα βρεθεί ο τρόπος να στραβώσει το ματς, όπως τόσες και τόσες φορές στο πρόσφατο παρελθόν.
Το γνώριζαν όλοι αλλά δεν το έδειξαν στο χορτάρι και κάπου εδώ κολλάει η πρώτη «παρατήρηση» στον Ουζουνίδη. Το ξεκαθαρίζω και είναι κοινώς αποδεκτό ότι στην παρούσα φάση η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους παίκτες, αλλά ειδικά μετά την αλλαγή προπονητή και το ταρακούνημα των τριών σερί ηττών, του αποκλεισμού από το Κύπελλο και της απόλυσης Μάντζιου, η χθεσινή εικόνα στην Τρίπολη δεν δικαιολογείται.
Ωστόσο, όλα ξεκινάνε κι όλα τελειώνουν από τον προπονητή και ο Μαρίνος Ουζουνίδης στο πρώτο απαιτητικό του τεστ στον πάγκο του Άρη κατάλαβε πως πρέπει να αλλάξει πολλά. Όχι απαραίτητα στο τακτικό πλάνο και στα πρόσωπα (αν και χρειάζεται τουλάχιστον δύο «ενδεκαδάτες» μεταγραφές) όσο πρωτίστως στη νοοτροπία ενός συλλόγου που πλέον έχει συνηθίσει στην γκρίνια, στα επαναλαμβανόμενα λάθη, στην εσωστρέφεια, σε οτιδήποτε μικραίνει το «μπορώ» αλλά και το «εγώ» του.
Αυτομάτως το επίπεδο δυσκολίας αυξήθηκε για τον έμπειρο Έλληνα τεχνικό που γνώριζε τις ιδιαιτερότητες της ομάδας πριν καν υπογράψει και δήλωσε έτοιμος να τις κοιτάξει στα μάτια για να αντιμετωπιστούν. Νωρίς είναι ακόμα για τον ίδιο, αλλά για τον Άρη πολλά -ίσως και τα πάντα- αναφορικά με τον πρωταρχικό στόχο της τρέχουσας σεζόν μπορεί να κριθούν στο πρώτο 20ημερο του 2025.
Τα ματς με ΟΦΗ (εντός), Ολυμπιακό (εκτός) και ΠΑΟΚ (εντός) θα είναι τα πρώτα που θα δώσει ο Άρης στο νέο έτος και έτσι όπως πήγε το πράγμα πιθανόν και τα πιο κομβικά για να δει αν θα μπορέσει να «τρυπήσει» το αγωνιστικό του ταβάνι, να τολμήσει κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα.
Γι’ αυτό επέλεξε, άλλωστε, τον Ουζουνίδη ο Θόδωρος Καρυπίδης. Γιατί πιστεύει ότι με αυτόν στον πάγκο η ομάδα του θα ανέβει επίπεδο, κυρίως σε θέματα νοοτροπίας και ποδοσφαιρικού εγωισμού, κάτι που κατάφερε έως ένα σημείο να βελτιώσει με τον Άκη Μάντζιο αλλά από τη στιγμή που ηττήθηκε στον περσινό τελικό Κυπέλλου είναι σαν να ξεκίνησε πάλι από το μηδέν.
Κι εδώ που φτάσαμε, έτσι είναι. Ο Άρης ξεκινάει από το μηδέν αλλά οφείλει να φτάσει άμεσα στο… 100 αν θέλει να διεκδικήσει την είσοδό του στα Playoffs τίτλου, στην πρώτη τετράδα της Super League.
Μετά την ήττα στην Τρίπολη, το έργο του δυσκόλεψε και η «μουτζούρα» της 23ης Δεκεμβρίου θα σβήσει μόνο με τρεις νίκες κόντρα σε ΟΦΗ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ. Ή έστω δύο για να μείνει στην κουβέντα. Σε οποιοδήποτε άλλο σενάριο, θα χρειαστεί να κοιτά περισσότερο πίσω του παρά μπροστά.