Ο Γιώργος Πρίντεζης έχει στο μυαλό του το μπάσκετ ακόμα και δύο χρόνια μετά την απόσυρσή του από τα παρκέ κι όπως φαίνεται αλλά και ο ίδιος λέει δεν πρόκειται να το βγάλει ποτέ.
Ο Euroleague legend κι ένας από τους θρυλικούς αρχηγούς του Ολυμπιακού είδε τη φανέλα του να αποσύρεται για πάντα στον ουρανό του ΣΕΦ τον περασμένο Σεπτέμβριο σε μία μαγική στιγμή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον σύλλογο του Πειραιά και μίλησε γι’ αυτό αλλά και για το τι τον έκανε να υποστηρίζει από μικρός τους Ερυθρόλευκους σε μία οικογένεια γεμάτη Παναθηναϊκούς, σε ένα απολαυστικό του διάλογο με τον παίκτη της Μπασκόνια Τσίμα Μονέκε.
Παράλληλα μίλησε και για τους παίκτες του σήμερα που ξεχωρίζει από τη Euroleague, αποθεώνοντας Βεζένκοφ και Ναν από τους ελληνικούς «γίγαντες».
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Για το αν ήταν πάντα οπαδός του Ολυμπιακού: «Ναι. Όλοι στην οικογένειά μου ήταν οπαδοί του Παναθηναϊκού. Όχι φανατικοί, αλλά ήταν. Τότε στον Ολυμπιακό είχαμε κάποιους καλούς ποδοσφαιριστές, όπως τον Καραπιάλη. Έβλεπα πολύ μπάσκετ από το 1994 και μετά. Έπαιζα μπάσκετ στο σχολείο και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κάνει τις κινήσεις των παικτών του Ολυμπιακού, τον Έντι Τζόνσον, τον Μίλαν Τόμιτς, τον Γιώργο Σιγάλα. Για αυτό έγινα Ολυμπιακός».
Για τους αγαπημένους του συμπαίκτες: «Ήμουν τυχερός γιατί είχα καλούς συμπαίκτες και φίλους. Σίγουρα ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Σπανούλης, ειδικά μέσα στο παρκέ ήμασταν σαν αδέρφια. Επικοινωνούσαμε αυτόματα, ακόμα κι αν έκανε την παραμικρή κίνηση. Είμαστε λίγο διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά αυτό λειτουργούσε καλά στο παρκέ. Ο Κώστας Παπανικολάου επίσης. Και με τον Κώστα Σλούκα ακόμα είχαμε μεγάλες επιτυχίες στον Ολυμπιακό. Κερδίσαμε δύο τρόπαια στην EuroLeague, πήγαμε σε ένα ακόμα Final Four. Κερδίσαμε τρόπαια. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ο Πέρο Άντιτς, ο Κάιλ Χάινς, ο Τζόε Ντόρσεϊ. Είχαμε τόσο καλή χημεία. Ο Έισι Λο. Είμαι ευλογημένος που έπαιξα μαζί τους για χρόνια».
Για απόσυρση της φανέλας του και το φιλικό που ακολούθησε: «Σωματικά μπορώ να παίξω, αλλά πνευματικά δεν ξέρω αν μπορώ να ακολουθήσω για 80 παιχνίδια. Ήταν μια υπέροχη στιγμή. Δεν την απόλαυσα όσο θα ήθελα. Οι άνθρωποι μου, οι φιλοι μου και οι οπαδοί την απόλαυσαν περισσότερο από εμένα. Είχα μεγάλο άγχος, κυρίως επειδή έπρεπε να μιλήσω μπροστά σε τόσο κόσμο. Όμως πρέπει να ευχαριστήσω τον Ολυμπιακό. Αυτό είναι πάνω από όλα τα τρόπαια και όλες τις νίκες για κάθε παίκτη. Φυσικά χρειάζεσαι τις νίκες και τα τρόπαια για να φτάσεις εκεί, αλλά είναι κάτι παραπάνω. Είναι πραγματική αγάπη ανάμεσα σε μένα, την ομάδα και τον κόσμο».
Για τους παίκτες που του αρέσει περισσότερο να παρακολουθεί σήμερα στην EuroLeague: «Μπορώ να πω κάποιους παίκτες από τον Ολυμπιακό; Μου αρέσει το δικό σου στυλ, για να είμαι ειλικρινής και δεν το λέω επειδή είσαι εδώ. Παίζεις σε μια θέση, στο τέσσερα, η οποία απαιτεί να κάνεις πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή στην EuroLeague. Πρώτα από όλα πρέπει να σκέφτεσαι, δεν είναι όπως πριν από 10-15 χρόνια, που μπορούσες να παίξεις αν είχες ένα καλό σουτ. Πρέπει να παίζεις άμυνα, να σκέφτεσαι, να κερδίζεις φάουλ, πρέπει να τρέχεις, να είσαι αθλητικός.
Ο Σάσα (Βεζένκοβ) είναι κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος του. Βάζει 20 πόντους σε κάθε παιχνίδι κι αυτό είναι καταπληκτικό. Κοιτάς το σκορ, βλέπεις 20 πόντους και σκέφτεσαι ‘δεν άγγιξε καν την μπάλα, πώς είναι δυνατόν;’
Για μένα ο Κέντρικ Ναν από τον Παναθηναϊκό είναι ένα απίστευτο ταλέντο. Είναι ίσως το καλύτερο ταλέντο που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα, από όταν θυμάμαι εγώ. Θυμάμαι τον Ντομινίκ Ουίλκινς, θυμάμαι τον Έντι Τζόνσον, θυμάμαι τον Ντίνο Ράτζα, αλλά δεν ξέρω, είναι κάτι το ξεχωριστό. Όσο μείνει εδώ, θα βελτιωθεί περισσότερο, επειδή έχει μπασκετικό IQ. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος. Δεν είναι μόνο ότι έχει ταλέντο στο ένας εναντίον ενός, έχει και μπασκετικό IQ.
Ο Έντι Ταβάρες είναι ένας x-factor για μένα. Όταν δεν αγωνίζεται για τη Ρεάλ βλέπεις το πρόβλημα. Όχι ότι οι άλλοι παίκτες της Ρεάλ δεν είναι καλοί, αλλά αυτός είναι πραγματικά εκπληκτικός. Ανεβάζει την ομάδα ένα επίπεδο. Νομίζω πως φτάνουν αυτοί».