Πραγματικά, είναι να γελάει κανείς με την ποιότητα… σανού, που ταΐζουν τον κόσμο τους, τα ενταγμένα ΜΜΕ στις μεγάλες ομάδες. Είναι τόσο μεγάλη η «αιχμαλωσία» που έχουν καταφέρει να επιβάλουν στους οπαδούς των ομάδων, που είναι αδύνατη οποιαδήποτε επιστροφή, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν γίνεται εξίσωση μεταξύ δημοσιογράφου και χρήστη των social media.
ΑΕΚ – Ολυμπιακός είναι το μεγάλο ντέρμπι της Κυριακής στο ΟΑΚΑ. Οι οπαδοί της ΑΕΚ, αφού ικανοποιήθηκαν από τα ενταγμένα για την… ήττα 2-3 από την Μπενφίκα που έπαιζε με δέκα παίκτες σ’ ολόκληρο το δεύτερο μέρος, στην συνέχεια, χλεύασαν τον Ολυμπιακό, επειδή έχασε από τη Μίλαν!
Αυτό, εν πρώτοις, δίνει τεράστια αξία στην ήττα του Ολυμπιακού, να χλευάζεται μία ομάδα, επειδή ηττήθηκε από μία μεγαλύτερη. Ο χλευασμός αυτός εξισώνει τη Μίλαν με τον Ολυμπιακό. «Πέρυσι η ΑΕΚ πήρε 0-0» από τη Μίλαν, λέει ο συρφετός των social media. Κι ο Ολυμπιακός το 1958 πήρε ισοπαλία 2-2 από τη Μίλαν, λέω εγώ. Μη θυμηθούμε ότι κέρδισε και τη Σάντος του Πελέ…
Με αντίπαλο του Ολυμπιακό, η ΑΕΚ θα κόψει περισσότερα εισιτήρια απ’ αυτά που διέθεσε στο παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπενφίκα. Αυτό νομίζω, τα λέει όλα. Το συμπέρασμα, συνεπώς, που συνάγεται, είναι πως ο οπαδός της ΑΕΚ (βάλτε όποιον άλλον θέλετε στη θέση του, δεν αλλάζει τίποτα), περισσότερο μισεί τον Ολυμπιακό απ’ ό,τι αγαπάει την ομάδα του!
Ο οπαδικός Τύπος καλλιέργησε πρώτα το μίσος και μετά την αγάπη. Κι επειδή το μίσος, ως συναίσθημα είναι πιο εύκολο στην εκδήλωση, φτάσαμε στο σημερινό έσχατο σημείο απώλειας νοητικού προσανατολισμού.
Φυσικά, κανένας οπαδός στον κόσμο δεν συμπαθεί τον αντίπαλο, επί των ημερών μας. Σε περασμένες δεκαετίες ίσχυε αυτό, όταν οι Ενωσίτες ένιωθαν σεβασμό και δέος για τους «ερυθρόλευκους» και αντίστροφα. Για τους Παναθηναϊκούς, τους ΠΑΟΚτζήδες κλπ.
Ρωτήστε, σήμερα, κάποιον στον Πειραιά, που είναι πάνω από τα 60, τι νιώθει όταν ακούει τα ονόματα του θρυλικού ηγέτη της ΑΕΚ, Μίμη Παπαϊωάννου. Ρωτήστε τον για τον Γιώργο Κούδα, για τον Σταύρο Σαράφη, το Μίμη Δομάζο, τον Κώστα Ελευθεράκη.
Ρωτήστε στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, να σας πουν από ποια συναισθήματα διακατέχονται στο άκουσμα των ονομάτων των Θανάση Μπέμπη, Γιώργου Δεληκάρη, Παναγιώτη Κελεσίδη. Ένας θαυμασμός θα ξεπηδήσει από τα στήθη τους, παντού.
Μη ρωτήσετε νεολαίους, όμως. Κινδυνεύετε να φάτε ξύλο στην καλύτερη περίπτωση…