Η απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να ξαναβγεί στο προσκήνιο (γιατί ανενεργός δεν ήταν ούτε μια μέρα όλα αυτά τα χρόνια, όσο κι αν θέλουν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι) ήταν δεδομένο ότι θα ανέβαζε τον δείκτη τοξικότητας σε επίπεδα συναγερμού. Τα δείγματα υπήρχαν από νωρίς, πολύ πριν φτάσουμε στους τελικούς. Με το που έγινε το break, οι Πράσινοι αμόλησαν τόνους από αυτή την τοξικότητα μέσω social και δημοσιογραφικών υπονόμων, συνεχίζοντας την ίδια πρακτική και μετά το 2-0. Όταν δηλαδή θορυβήθηκαν πραγματικά ότι το διαφαινόμενο «σίγουρο» πρωτάθλημα πάει να κάνει φτερά.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας τους αποκάλεσε «μάστορες» και ο χαρακτηρισμός του εκτός από κομψός ήταν και ακριβέστατος. Το αποτέλεσμα αυτής της «μαστοριάς» το είδαμε σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις: στο Game 3 που η τριάδα θύμισε Αναστόπουλο – Μάνο – Παναγιώτου, στο Game 4 που άπαντες έμοιαζαν αποπροσανατολισμένοι και τρομοκρατημένοι μην τυχόν και ακουστεί έστω κι ένα σύνθημα (επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι η παρουσία Γιαννακόπουλου θα λειτουργούσε «ευεργετικά» για ομάδα και εξέδρα) και εντέλει στον 5ο τελικό όπου υπήρξαν σοβαρότατα διαιτητικά λάθη, αρκετά εκ των οποίων είχαν ως υπαίτιο τον άνθρωπο που στοχοποιήθηκε οικογενειακώς λίγες μέρες νωρίτερα.
Το εξωαγωνιστικό κομμάτι, που είναι αρκετά περίπλοκο και που ένα σημαντικό μέρος του σχετίζεται με την επικοινωνιακή διαχείριση κάποιων πραγμάτων, δεν μπορεί να αφεθεί ξανά σε silent mode ειδικά στο τελευταίο σκέλος. Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια πλέον, από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πόσο βρώμικα παίζουν τα «μαστόρια» μόλις νιώσουν την παραμικρή απειλή.
Διαβάστε το πρώτο μέρος του ΕΥΘΕΩΣ «Αυτά που πέρασαν κι αυτά που έρχονται: Η αλυσιδωτή αντίδραση μιας αναπάντεχης απουσίας και η κακή αξιολόγηση μιας επικείμενης απειλής»
Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να βρίζει και να στοχοποιεί ανθρώπους, οφείλει ωστόσο να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να περιφρουρήσει τα συμφέροντά του. Κι αν τελικώς οι Αρχές – κρατικές και αθλητικές – συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα, τότε οι Ερυθρόλευκοι δεν θα πρέπει να τις αφήσουν σε χλωρό κλαρί. Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν με αφορμή ποδοσφαιρικά ζητήματα, ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας δεν μπορεί να φαίνεται αδύνατος πουθενά…
Πάμε και στο αγωνιστικό. Καταρχάς είναι ξεκάθαρο ότι η σεζόν έκλεισε με αρνητικό πρόσημο. Πέρα από οτιδήποτε θεωρητικό μπορεί να επικαλεστεί κάποιος, ειδικά στο μπάσκετ υπάρχει ένας απολύτως αντικειμενικός τρόπος για να υπολογίσεις την επιτυχία και την αποτυχία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις τη σύγκριση με τον άμεσο ανταγωνιστή σου. Με αυτή τη μονάδα μέτρησης λοιπόν, γίνεται αντιληπτό ότι ακόμη και η επική πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα έχασε ένα κομμάτι της αξίας της μετά απ’ όσα έγιναν στο Βερολίνο. Όταν πια χάνεις και το πρωτάθλημα, τελειώνει κάθε κουβέντα. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ικανοποιημένος με την προσπάθεια, όσο μεγάλη κι αν ήταν αυτή, όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό.
Στην προηγούμενη διετία η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν έβλεπε καν τους Πράσινους. Τους νίκησε παντού, τους πήρε όλους τους τίτλους και επιπλέον πήγε δυο φορές στο φάιναλ φορ έναντι καμιάς του ΠΑΟ. Φέτος τα πράγματα ξεκίνησαν πολύ καλά σε επίπεδο τίτλων με Super Cup και κύπελλο, ωστόσο το κλείσιμο της σεζόν βρήκε τον Παναθηναϊκό θριαμβευτή. Η ευκαιρία που είχαν οι Ερυθρόλευκοι για να «απαντήσουν» στην πράσινη Ευρωλίγκα και να στείλουν μήνυμα ότι παραμένουν τα αφεντικά εντός συνόρων, χάθηκε με την απώλεια του πρωταθλήματος.
Για να μιλάμε σοβαρά, το αρχικό ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν θα πήγαινε και πολύ μακριά. Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι υπήρχαν σοβαρές ελπίδες με περιφερειακή γραμμή Σλούκα, Βιλντόσα, Γκραντ και Κάιλ Γκάι να προκύψουν μεγαλεία. Οι Πράσινοι τράβηξαν ένα τελευταίο χαρτί από 17 με τον Κέντρικ Ναν και έβγαλαν 21. Κατά διαβολική σύμπτωση, επρόκειτο για τον παίκτη που είχε φέρει ο Ολυμπιακός στο προσκήνιο το καλοκαίρι και που δεν είχε την πολυτέλεια να περιμένει μέχρι τις αρχές Νοέμβρη (10/11 έκανε ντεμπούτο ο Αμερικανός), με ήδη 8 ξένους στο ρόστερ και την περίπτωση του 9ου Πετρούσεφ σε αναμονή.
Όσα κι αν είναι τα ελαφρυντικά, όσες κι αν είναι οι δικαιολογίες, όσο κι αν συνιστούσε υπέρβαση η εικόνα του Ολυμπιακού στους τελικούς υπό αυτές τις συνθήκες, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Θεωρώ λοιπόν δεδομένο ότι άπαντες είναι απογοητευμένοι από την τελική συγκομιδή και ότι ενόψει της επόμενης σεζόν θα γίνουν τόσο αυτά που δεν ήταν εφικτό να γίνουν το προηγούμενο καλοκαίρι σε αγωνιστικό επίπεδο, όσο κι εκείνα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εξωαγωνιστικά ώστε να υπάρχει ισχυρότατος αμυντικός μηχανισμός απέναντι σε κάθε κακοήθεια.
Επιμένω στο ότι ήταν σχεδόν αδύνατον να βρει τον τρόπο ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι για να λύσει το τεράστιο θέμα που του δημιούργησε η απώλεια δυο ελληνικών διαβατηρίων. Εξ ου και τα περί «μεταβατικής σεζόν» που είχα γράψει από καιρό.
Όπως μαθαίνω, η αποκατάσταση αυτής της ανισορροπίας αποτελεί προτεραιότητα, διότι ο απόλυτος στόχος κάθε χρονιάς ήταν, είναι και θα είναι το πρωτάθλημα. Ακόμα και την Ευρωλίγκα να έχει πάρει ο αντίπαλός σου – όπως συνέβη φέτος -, το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών γίνεται πάντα τον Ιούνιο. Ο νικητής πηγαίνει ήρεμος για διακοπές, ο χαμένος μπαίνει σε πίεση και περιμένει υπομονετικά 3 μήνες και κάτι ώστε να ξεκινήσει η νέα περίοδος και να γίνει reset.
Η προτεραιότητα των διαβατηρίων
Πάνω σε αυτή τη λογική τα κουκιά είναι μετρημένα. Έλληνες παίκτες (ως προϊόντα του ελληνικού μπάσκετ) υψηλού επιπέδου έχουν σταματήσει να βγαίνουν και οι λιγοστοί που υπάρχουν ήδη είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού. Με λίγα λόγια θα πρέπει να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι. Η περίπτωση του Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι μονόδρομος, αφού παίζει σε θέση που χρειάζεσαι όχι έναν αλλά δυο παίκτες μετά την αποχώρηση του Κάνααν (ο Αϊζέια είχε υπογράψει εδώ και εβδομάδες στον Ερυθρό Αστέρα).
Επιτρέψτε μου να μιλήσω ανοιχτά. Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση στον αντίπαλο, η άφιξη ενός μπροστάρη στην περιφέρεια είναι υποχρεωτική. Αυτός ο ρόλος προοριζόταν για τον εκπληκτικό Κίναν Έβανς, αλλά η γκαντεμιά του Ολυμπιακού ήταν φέτος τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι το Κάουνας. Ο άνθρωπος που θα έλυνε πολλά από τα τωρινά θέματα είδε το γόνατό του να ξεκολλάει σε μια ανύποπτη φάση και νομίζω ότι αυτό συνιστά το πιο πειστικό μεταφυσικό σημάδι ώστε να μην ξανασχοληθούν ποτέ οι Ερυθρόλευκοι με παίκτη της Ζαλγκίρις. Για καλό δικό τους αλλά και του ίδιου.
Αναρωτιούνται πολλοί τι θα γίνει με τον Έβανς, διαβάζοντας δεξιά και αριστερά αντικρουόμενες απόψεις. Ειλημμένη απόφαση αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Είναι τόσο σοβαρός ο τραυματισμός του Κίναν στο αριστερό πόδι (μετά την τρομερή ταλαιπωρία της ρήξης αχιλλείου που υπέστη στο δεξί), που δεν επιτρέπει αισιόδοξη προσέγγιση για το μεσοπρόθεσμο μέλλον. Με λίγα λόγια αν ο Ολυμπιακός επιλέξει να προχωρήσει σε μια αναπροσαρμοσμένη συμφωνία με αρκετούς αστερίσκους (που είναι και το επικρατέστερο σενάριο), αυτή περισσότερο θα έχει στραμμένο το βλέμμα στην επόμενη σεζόν.
Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια πότε θα επιστρέψει ο Αμερικανός (εκτιμάται ότι αυτό θα γίνει κοντά στον Ιανουάριο) και κυρίως, σε τι κατάσταση θα είναι ειδικά το πρώτο διάστημα. Μακάρι να κάνει μια επιστροφή αντίστοιχη με τη φετινή, αλλά αυτή τη φορά οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του και σίγουρα δεν μπορείς να ποντάρεις σοβαρά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όταν καλείσαι να ολοκληρώσεις τον σχεδιασμό μιας άκρως απαιτητικής σεζόν όπου κάθε στραβοτιμονιά θα προκαλεί τόνους μουρμούρας. Διότι τέτοια είναι αυτή που έρχεται.
Με δεδομένο λοιπόν ότι τουλάχιστον για φέτος Κίναν… είχαμε, ο Ολυμπιακός είναι αναγκασμένος να βρει άλλον «Έβανς» αφού η προνοητικότητα να κλείσει έναν από τους κορυφαίους γκαρντ της χρονιάς τινάχτηκε στον αέρα από την παροιμιώδη κακοδαιμονία του. Το όνομα του Μάικ Τζέιμς δεν έπαιξε ποτέ σοβαρά, με την έννοια ότι η απόλυτη προτεραιότητά του ήταν η Μονακό και οποιαδήποτε «περιφερειακή» προσέγγιση χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πίεσης ώστε να εξασφαλίσει το μάξιμουμ ποσό και τους καλύτερους δυνατούς όρους από τους Μονεγάσκους.
Θεωρώ σουρεαλιστική προς το παρόν οποιαδήποτε κουβέντα για τον Εβάν Φουρνιέ λόγω αυτονόητα αντικειμενικών δυσκολιών (υπενθυμίζω ότι πρόκειται για «δυαροτριάρι» με killer instict), ωστόσο είναι σαφές πως οι Ερυθρόλευκοι θα έχουν μπροστά τους ένα κρίσιμο δίλημμα: είτε θα πάνε σε παίκτη με ατομικά χαρακτηριστικά ικανά να κάνουν τη διαφορά (όπως ο Έβανς δηλαδή), είτε θα ρισκάρουν με κάποιο όνομα λιγότερο πιασάρικο που αν δεν αρχίσει να αποδίδει τα αναμενόμενα από νωρίς, θα έχει ως έξτρα βάρος τη μουρμούρα του κόσμου.
Εννοείται ότι όσα έγραψα πιο πάνω δεν θα πρέπει να σχετίζονται με την περίπτωση του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Υπενθυμίζω ότι αυτή τη φορά η τετράδα των γκαρντ θα πρέπει να περιλαμβάνει έστω κατά το ήμισυ ικανούς σκόρερ με την μπάλα στα χέρια. Όπως δηλαδή θα σχηματιζόταν αν δεν μεσολαβούσε το σοκ με τον Κίναν.
Συνεχίζοντας τα περί διαβατηρίων, είναι ζωντανό το θέμα του Σάσα Βεζένκοφ, κάτι που φαινόταν απίθανο μέχρι πριν λίγο καιρό. Το τι οικονομική υπέρβαση θα απαιτηθεί στην υπόθεσή του νομίζω ότι το αντιλαμβάνεται ο καθένας, εκτός από το γεγονός πως δεν είναι ελεύθερος. Ωστόσο είναι μάλλον πρόωρη η συζήτηση για κάτι τέτοιο, αφού πέρα από υπέρβαση απαιτούνται και λεπτοί χειρισμοί.
Μέσα στο επόμενο δεκαήμερο θα ξεκαθαρίσει η υπόθεσή του και μένει να δούμε πώς θα κινηθεί το Σακραμέντο, με δεδομένο ότι οι μέρες του Σάσα στην Καλιφόρνια έχουν τελειώσει οριστικά. Η ιδανική λύση θα είναι μια άμεση αποδέσμευσή του από τους Κινγκς, ώστε να δρομολογηθούν το ταχύτερο δυνατό οι διαδικασίες για τη μεγάλη επιστροφή. Αν πάλι προκύψει κάποιο trade, τότε θα χρειαστεί υπομονή. Το σίγουρο είναι πως οι Αγγελόπουλοι του έχουν στρώσει κόκκινο χαλί και έχουν εξασφαλίσει το ΟΚ του Βεζένκοφ, εφόσον δεν προκύψει κάποιος σοβαρά ενδιαφερόμενος από το NBA. Και για να μην έχετε απορίες, ο Σάσα έχει λάβει εγγυήσεις για τις επόμενες «προθέσεις» της ΚΑΕ…
Ο Μουσταφά Φαλ και ο νόμος 4735/2020
Μιλώντας για διαβατήρια, θυμίζω ότι ο Μουσταφά Φαλ θα πρέπει να ετοιμάζει σιγά – σιγά τα χαρτιά του αφού σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται οι τυπικές προϋποθέσεις πολιτογράφησης που προβλέπει ο νόμος 4735/2020, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ τον Απρίλιο του 2021 και προβλέπει τριετή νόμιμη διαμονή στην Ελλάδα για πολίτες χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εφόσον κατατεθεί η αίτηση, το αργότερο ως την άνοιξη ο Γάλλος σέντερ θα είναι και επίσημα κάτοχος ελληνικής ιθαγένειας. Θα στενοχωρηθούν κάποιοι… «ελληνόψυχοι» (που κατά τα λοιπά χρησιμοποιούν την εθνική για μικροπολιτική και προσωπικά συμφέροντα), ωστόσο δεν πρόκειται να τους ρωτήσει ο Μουσταφά για το αν θα κάνει χρήση του νόμιμου δικαιώματός του.
Σε ένα ιδανικό σενάριο με επιστροφές Βεζένκοφ και Ντόρσεϊ αλλά και διαβατήριο στον Φαλ, το ρόστερ του Ολυμπιακού στους επόμενους τελικούς της Basket League δεν θα έχει καμία σχέση με το κουτσουρεμένο των φετινών. Ακόμα κι αν δεν περάσει η αλλαγή για τον 7ο ξένο. Αυτό είναι άλλωστε και το πρωταρχικό ζητούμενο: να επιστρέψει η ομάδα του Μπαρτζώκα στην κορυφή του πρωταθλήματος.
Για τους ξαφνικούς… μπρούκληδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τα πράγματα είναι γνωστά σε όλους. Πέρα από τη διαιώνιση της ουσιαστικής ασυλίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (η νέα τιμωρία των 8 μηνών από τον ΕΣΑΚΕ δεν λέει απολύτως τίποτα), η κυβέρνηση Μητσοτάκη δημιούργησε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού πέρυσι με το χάρισμα του ΟΑΚΑ και κάμποσων ακόμη παροχών στον Παναθηναϊκό, την ώρα που ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίζει στο ΣΕΦ των πολλών παθογενειών.
Η παραχώρηση ολόκληρου του ΣΕΦ στους Ερυθρολεύκους δεν είναι από μόνη της αρκετή για να αποκαταστήσει την ισονομία, αφού χρειάζονται κάμποσα βελτιωτικά έργα ώστε να πάρει τη μορφή μιας έδρας άξιας να φιλοξενήσει το τεράστιο μέγεθος του κορυφαίου πολυαθλητικού συλλόγου στην Ευρώπη. Έργα που οφείλει να καλύψει εξ ολοκλήρου το κράτος και που, επιμένω, δεν θα είναι καν αρκετά για να ισοφαριστεί η παραχώρηση του ΟΑΚΑ στον ΠΑΟ. Τα οποία η ερυθρόλευκη ΚΑΕ οφείλει να απαιτήσει με γροθιά στο τραπέζι και ασκώντας κάθε δυνατή πίεση δημοσίως και ιδιωτικώς.
Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, δεν πιστεύω ότι μια εγκατάσταση που φτιάχτηκε πάνω σε αρχιτεκτονική φιλοσοφία στιβικού σταδίου μπορεί να γίνει ποτέ πραγματικό μπασκετικό γήπεδο και μάλιστα με υπερσύγχρονες παροχές. Βάλτε δίπλα-δίπλα φωτογραφίες του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ και θα εντοπίσετε αμέσως τις δομικές διαφορές που δύσκολα θα μπορούσε να γεφυρώσει οποιαδήποτε ανακαίνιση που δεν θα περιλαμβάνει έστω και τμηματικό γκρέμισμα και χτίσιμο εκ νέου.
Για το τέλος κράτησα μια προσωπική επιθυμία. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω έναν αθλητικό γκαρντ που όταν ντριμπλάρει στα 8 μέτρα δεν θα γυρίζει τον πισινό του στον αντίπαλο, αλλά θα τον παίζει με πρόσωπο και είτε θα σουτάρει στα μούτρα του με θράσος, είτε θα μπορεί να πάει κατά μέτωπο στο καλάθι με αποφασιστικότητα και τσαμπουκά. Ρίξτε μια ματιά σε κάποια highlights του Κέβιν Πόρτερ (ο οποίος παρεμπιπτόντως αναζητά απεγνωσμένα την επιστροφή του στο NBA, αποφασισμένος να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια γι’ αυτό) και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ…