Αν σας έλεγε κάποιος τις τελευταίες μέρες του Γενάρη πως ο Ολυμπιακός του 12-11, με τον Φαλ τραυματία και τον Μιλουτίνοφ νοκ άουτ για δυόμισι μήνες, θα έκλεινε τη σεζόν ισόβαθμος με την Μπαρτσελόνα στις 22 νίκες, πιθανότατα θα του συνιστούσατε να επισκεφτεί έναν καλό νευρολόγο το συντομότερο.
Γιατί ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι η ομάδα που έχει πάρει παραμάσχαλα ένα σωρό προβλήματα από την προετοιμασία κιόλας θα έχανε μόλις ένα από τα τελευταία 11 παιχνίδια της κανονικής περιόδου;
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποκάλυψε μετά το ματς με τη Φενέρ πως είπε στους παίκτες του ότι θέλει την ομάδα του Γκριμάου στα πλέι οφ, μόνο και μόνο για να τους δώσει κίνητρο νίκης και όχι επειδή πίστευε ότι οι Καταλανοί θα ήταν πιο εύκολος αντίπαλος. Η ήττα δεν είναι ποτέ επιλογή για τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης την τελευταία διετία, παρόλο που αυτή η φιλοσοφία λίγο έλειψε να πληρωθεί ακριβά πέρυσι.
Στα σοβαρά τώρα, δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα που θα επέλεγε να πάρει μαζί της τη Φενέρ και όχι τη Ζαλγκίρις. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα παράσημο που δεν θα στο αναγνωρίσει κανείς. Είτε το θέλουμε είτε το όχι, καμιά φορά στον αθλητισμό και η ήττα είναι θέμα επιλογής. Στην τελική, γι’ αυτό πασχίζεις μια ολόκληρη χρονιά: για να κατακτήσεις το πολυπόθητο δικαίωμα της επιλογής αντιπάλου. Εκτός αν λέγεσαι Ολυμπιακός και έχεις προπονητή τον Μπαρτζώκα…
Η σειρά-θρίλερ είχε αίσιο τέλος, ωστόσο φανταστείτε τι θα ακουγόταν αν η ομάδα του Ιτούδη πετούσε έξω τον Ολυμπιακό. Μεταξύ μας, δεν ήθελε και πολύ να γίνει το κακό. Αν ο Σλούκας δεν έβαζε το καλάθι της ζωής του στο Game 3, «συγχωρώντας» τον Γουόκαπ για το αδιανόητο λάθος που είχε κάνει μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα, αδυνατώ να πιστέψω ότι οι Ερυθρόλευκοι θα έβρισκαν το κουράγιο να ανατρέψουν το 2-1, σκορ που έτσι κι αλλιώς σπανιότατα ανατρέπεται. Έστω κι αν η τελευταία ομάδα που το κατάφερε είναι οι ίδιοι οι Πειραιώτες, από τα μακρινά πλέι οφ του 2017 κόντρα στην Εφές.
Μιλώντας για το παρ’ ολίγον έγκλημα του Γουόκαπ, ο Τόμας φαίνεται ότι μπήκε στον πειρασμό να το κάνει ξανά την Τετάρτη, μόνο και μόνο για να δει αν θα τη γλιτώσει εκ νέου. Στο 1’05” πριν το τέλος να είσαι 5 πόντους μπροστά, να ξεκινάς επίθεση με στόχο να τελειώσεις το ματς και με κάποιον απίθανο τρόπο να χάνεις την μπάλα μέσα από τα χέρια σου και να κάνεις και αντιαθλητικό, είναι ένα σενάριο ασύλληπτο ακόμα και για τον πιο άπειρο παίκτη.
Εντέλει, ο Ολυμπιακός έφτασε τα 2/2 break μετά από χοντρά λάθη του Γουόκαπ, σε σημείο που σκέφτεσαι ότι ίσως αξίζει να το ξαναδοκιμάσει αν τυχόν χρειαστεί, για να μη χαλάσει το γούρι. Πέρα από την πλάκα όμως, το ότι οι νταμπλούχοι πήραν τη νίκη σε ένα ματς όπου 3 από τους 4 πρώτους σκόρερ τους στη Euroleague πρόσφεραν όλοι μαζί έναν πόντο (1 ο Πίτερς, 0 ο Γουόκαπ και ο Παπανικολάου στην Αθήνα), είναι κάτι που μάλλον δεν μπορεί να πετύχει άλλη ομάδα στην Ευρώπη.
Από την άλλη, αν ένας άνθρωπος δικαιούται να κάνει λάθος, έστω και εις διπλούν, αυτός είναι ο Τόμας. Οι περισσότεροι ξέρουν ότι πρόκειται για τον Τεξανό κομάντο από τα Καμίνια που θα πάει στη μάχη ακόμα και με ένα πόδι. Κάποιοι λίγοι γνωρίζουν μερικά πράγματα παραπάνω σχετικά με τον τρόπο που διαχειρίζεται θέματα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να τον αφορούν, προτάσσοντας πάντοτε έναν παροιμιώδη αλτρουισμό. Γι’ αυτό ο Μπαρτζώκας θα πήγαινε στον πόλεμο με αυτόν, γι’ αυτό και οι Αγγελόπουλοι σκοπεύουν να τον… βαλσαμώσουν στο ΣΕΦ. Θα έλεγα ότι τέτοια περίπτωση ξένου δεν έχει ξαναπεράσει στην ιστορία του συλλόγου, αλλά εδώ μιλάμε για κανονικότατο Ελληνάρα ολκής.
Μέχρι και την τελευταία κατοχή στο ματς με τη Φενέρ δεν μπορούσα να αποφασίσω αν προτιμούσα την Μπαρτσελόνα ή τη Μονακό στα πλέι οφ. Να πας στους Καταλανούς του άπειρου Γκριμάου, των 17 φάιναλ φορ, των δυο τίτλων και των 5 χαμένων τελικών Euroleague ή στους… πελάτες Μονεγάσκους με το ξεχειλίζον ατομικό ταλέντο στην περιφέρεια, που όμως σε δυο παρουσίες στη διοργάνωση τους έκανες να βλέπουν εφιάλτες;
Προτού βιαστείτε να μιλήσετε για ματσαρίσματα κλπ, σκεφτείτε πόσο μετράει το όνομα και η φανέλα κάθε συλλόγου όταν η κουβέντα φτάνει στα νοκ άουτ παιχνίδια. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, αδυνατώ να συμφωνήσω με την άποψη που εμφάνιζε σώνει και καλά την Μπαρτσελόνα ως πιο επιθυμητό αντίπαλο. Όπως δεν θα χαρακτήριζα «επιθυμητή» τη Μονακό: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ήταν η υπόθεση.
Πέρα από όλα τα άλλα μιλάμε για την ομάδα με την ισχυρότερη έδρα στην κανονική περίοδο (μαζί με τη Φενέρ) με μόλις δυο ήττες (από Αρμάνι και Μονακό) και με καλύτερη επίθεση από την ομολογουμένως ικανότατη και πολυδιαφημισμένη γραμμή πυρός των Μονεγάσκων. Ελπίζω λοιπόν να αντιλαμβάνεστε για ποιον λόγο εκνευριζόμουν όταν άκουγα τους «ειδικούς» να αποδομούν την καταλανική ομάδα και να προσπαθούν να εμφανίσουν τον Ολυμπιακό ως φαβορί. Πολύ περισσότερο όταν αρκετοί εξ αυτών είχαν βράσει κόλλυβα κάμποσες φορές νωρίτερα στη σεζόν…
Ακόμα και αυτή τη στιγμή αδυνατώ να χρίσω φαβορί τον Ολυμπιακό, παρά το θαύμα που πέτυχε στο Game 1. Το ότι η ομάδα του Μπαρτζώκα πήγε να παίξει δυο αγώνες πλέι οφ στη Βαρκελώνη χωρίς Παπανικολάου και επέστρεψε με break στο ΣΕΦ, συνιστά ένα τρομερό επίτευγμα αν λάβουμε υπόψη μας και την εικόνα του «πυλώνα» Γουόκαπ που έδειξε φανερά επηρεασμένος από το θέμα με τη μέση του.
Η προϊστορία έχει αποδείξει πως το break στο break είναι η μακράν πιθανότερη εξέλιξη στα πλέι οφ της Euroleague. Μόνο την προηγούμενη πενταετία οι έδρες στις 16 σειρές (το 2020 η σεζόν διεκόπη) έσπασαν 10 φορές και μόλις μια το break παρέμεινε αναπάντητο: στο Αρμάνι – Εφές το 2022, όταν οι Ιταλοί δεν κατάφεραν να φτάσουν στο Game 5. Η ομάδα που εκείνη τη χρονιά έκανε το back to back (χρωστώντας σχεδόν τα πάντα στο καταραμένο σουτ του Μίτσιτς) είναι και η μόνη από το 2019 μέχρι σήμερα που βρέθηκε στο φάιναλ φορ με μειονέκτημα έδρας!
Αυτό το φοβιστικό 9/10 break στο break αποτυπώνει τον τεράστιο βαθμό δυσκολίας στο να μπορέσει η ομάδα με το μειονέκτημα να τελειώσει μια σειρά στο τέταρτο παιχνίδι. Ό,τι δηλαδή καλείται να κάνει ο Ολυμπιακός τη Μεγάλη Εβδομάδα στο ΣΕΦ. Το γιατί οι παίκτες του Μπαρτζώκα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν μια ακόμη πτήση στη Βαρκελώνη το αποτυπώνει η μοναδική απόλυτη παράδοση της Ευρωλίγκας στα πλέι οφ. Ακόμα και από το 0-2 έχει καταφέρει να προκριθεί ομάδα (η Ρεάλ στο περυσινό ροντέο με την Παρτιζάν), αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έχει μπορέσει φιλοξενούμενος να νικήσει στο 5ο ματς, σε συνολικά 18 απόπειρες.
Ελπίζω ότι εξήγησα επαρκώς το γιατί έγραψα στο facebook μετά το 0-1 πως η Μπαρτσελόνα παραμένει το φαβορί στη σειρά, αλλά και γιατί η αγέλη των πεινασμένων σκυλιών θα έχει κάνει μια ακόμη μεγάλη υπέρβαση αν το επόμενο αεροπλάνο που θα πάρει θα είναι αυτό για το Βερολίνο. Πολλοί αντέδρασαν, ελάχιστοι όμως κατάλαβαν το πνεύμα της ανάρτησης.
Στο Game 1 ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά σχεδόν σε όλο το ματς και τελικά το πήρε με τον Πίτερς να βάζει έναν πόντο. Την Παρασκευή ο Άλεκ έβαλε 20 και οι Πειραιώτες έχασαν εύκολα. Μάλιστα, στα 30 λεπτά που έμεινε στο παρκέ είχε -15 στο +/- ενώ στο πρώτο ματς έπαιξε μόλις 16 και στο +/- ήταν στο -1. Αναλογιστείτε λίγο αυτό το στοιχείο που εκ πρώτης όψεως ακούγεται άκρως παράδοξο. Στο διάστημα που αγωνιζόταν ο μακράν κορυφαίος παίκτης σε ατομική στατιστική, η ομάδα του σκόραρε 15 πόντους λιγότερους – ή δέχτηκε 15 πόντους περισσότερους, ό,τι προτιμάτε – από τον αντίπαλο.
Το +/- αποδίδει σε επαρκή βαθμό τον αντίκτυπο της παρουσίας ενός παίκτη, σε συνάρτηση βεβαίως με κάποιες άλλες παραμέτρους. Το καλύτερο διάστημα του Ολυμπιακού στο Game 2 ήταν αυτό με τον Μόουζες Ράιτ στο παρκέ. Δεν χρειαζόταν καν να έχει κάποιος στατιστικά στη διάθεσή του για να αντιληφθεί τη δυναμική που πρόσφερε ο εκρηκτικός Αμερικανός σε άμυνα και επίθεση και μόνο ανεξήγητο δεν είναι ότι το +5 του ήταν το μεγαλύτερο της βραδιάς για Ερυθρόλευκο.
Οι δυο μακράν πιο αποδοτικές περίοδοι για τον Ολυμπιακό στα ματς της Ισπανίας ήταν οι δεύτερες. Δηλαδή αυτές με τον Ράιτ στην πεντάδα. Το επιμέρους σκορ ήταν 17-25 στο Game 1 και 16-23 στο Game 2. Όταν λοιπόν είναι τόσο επιδραστικός ο Αμερικανός παίζοντας με τη λεγόμενη second unit, αντιλαμβάνεστε όλοι για ποιον λόγο κάνει θραύση όποτε βρίσκεται στο παρκέ με την πεντάδα που κλείνει τα ματς. Κι ας υπάρχουν προφανώς κάμποσα πράγματα να ρετουσάρει, τόσο στο αγωνιστικό όσο και στο πνευματικό κομμάτι. Από την άλλη, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι ένας ρούκι που ήρθε μετά το μισό της σεζόν έχει προλάβει σε 13 εμφανίσεις να αναδειχθεί 3 φορές MVP, παίζοντας συνήθως όχι παραπάνω από 13-14 λεπτά.
Στο ΕΥΘΕΩΣ μετά τη νίκη επί της Παρτιζάν είχα γράψει για την ενδεχόμενη χρησιμοποίηση του Ράιτ στο «4» σε ειδικές αποστολές. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη λύση από το να στείλει ο Μπαρτζώκας τον Αμερικανό πάνω στον Τζαμπάρι Πάρκερ έστω για ένα δεκάλεπτο, βγάζοντάς του την ψυχή στην άμυνα και επιχειρώντας να τον φθείρει στην επίθεση με προσπάθειες κοντά στο καλάθι.
Μιλώντας για τον Μωυσή, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως με το που πήγε στον πάγκο ο Γκος 4′ και κάτι πριν τη λήξη του ημιχρόνου, η μπάλα δεν ξαναπέρασε από τα χέρια του στην επίθεση. Η μια και μοναδική επαφή του – αν δεν με απατά η μνήμη μου – ήταν το εντυπωσιακό φόλοου σε ένα άστοχο σουτ του Γουόκαπ.
Όταν σε 61 λεπτά το βασικό τεσσάρι του αντιπάλου σου έχει χρεωθεί ένα φάουλ όλο κι όλο, είναι πασιφανές ότι η στρατηγική σου χρειάζεται επιπλέον σκοπιμότητα και πονηριά. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο το ότι τα δυο πιο παραγωγικά ματς του αθλητικότατου Πάρκερ στη σεζόν είναι κόντρα στον Ολυμπιακό. Είτε είναι ο Πίτερς απέναντί του είτε ο Σίκμα είτε ο Πετρούσεφ, το πρόβλημα στον περιορισμό του παραμένει άλυτο.
Αντιλαμβάνομαι την έλλειψη ενέργειας αλλά και το άδειασμα που προκαλεί πάντα το break στο πρώτο ματς, ωστόσο θα επιμείνω πως πρέπει να υπάρξουν στοιχεία έκπληξης στα δυο μεγάλα παιχνίδια του ΣΕΦ προκειμένου να αποφευχθεί ένα ενδεχομένως καταδικαστικό Game 5.
Ο Ολυμπιακός σούταρε και στα δυο παιχνίδια της Βαρκελώνης με 29% στο τρίποντο. Ο λόγος για τον οποίο νίκησε στο πρώτο έχει να κάνει με τον αριθμό των προσπαθειών: την Τετάρτη πήρε μόλις 17 σουτ και την Παρασκευή 27. Όσο η μπάλα θα πηγαίνει συστηματικά και με επιμονή κοντά στο καλάθι, οι πιθανότητες νίκης θα αυξάνονται ραγδαία.
Ήττα με 73% στο δίποντο όπως αυτή στο Game 2 αγγίζει τα όρια της αυτοχειρίας και αποδεικνύει ότι το παιχνίδι χάθηκε από το πρώτο δεκάλεπτο, όταν ο Γουόκαπ έπαιρνε αβέρτα μακρινά σουτ λες και είναι ο Γουίλμπεκιν. Απαιτείται ασφαλώς περισσότερη ενέργεια όταν επιδιώκεις να παίξεις μέσα στην αντίπαλη ρακέτα, αλλά στην τελική δυο 40λεπτα έμειναν μέχρι την ιστορική 3η σερί πρόκριση σε φάιναλ φορ.
Ακόμα κι όταν ο Φαλ δεν καταδέχεται να πάει επιθετικά προς το καλάθι (μια προσπάθεια σε 20′ στο 2ο ματς) προτιμώντας να πετάει την μπάλα έξω, η εμμονή στο τρίποντο δεν είναι λύση. Ο λόγος είναι απλούστατος και αποδείχθηκε περίτρανα στη Βαρκελώνη. Οι Ερυθρόλευκοι δεν έχουν αξιοπιστία στο μακρινό σουτ, ειδικά όταν διακυβεύονται πάρα πολλά σε ένα ματς.
Τούτο δεν είναι φετινό κουσούρι κι ας λέει ό,τι θέλει ο Σλούκας περί λιγότερου ταλέντου σε σχέση με πέρυσι, βάζοντας προφανώς και τον εαυτό του μέσα. Ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, ο πλήρης και υγιής Ολυμπιακός συγκριτικά με τον περυσινό είναι πολύ ανώτερος ποσοτικά και τουλάχιστον ισάξιος ποιοτικά, έστω και χωρίς Βεζένκοφ. Πάντα σε επίπεδο Euroleague, αφού στο πρωτάθλημα το ρόστερ αλλάζει δραματικά λόγω των 10 ξένων. Το ότι μπαίνει ο Μάιος και ακόμη δεν έχουμε δει όλους τους παίκτες ταυτόχρονα υγιείς και με σχετικά καλό ρυθμό, είναι μια κυριολεκτικά πονεμένη ιστορία.
Αρκεί να θυμίσω πως οι Ερυθρόλευκοι έκαναν πέρυσι break στην Πόλη με 25% στο τρίποντο και στο πέμπτο ματς νίκησαν εύκολα με μόλις 21%. Όλα αυτά με το ρόστερ πλήρες και κάθε παίκτη ετοιμοπόλεμο. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Ολυμπιακός καλούταν να παίξει τα δυο εκτός έδρας ματς χωρίς τον Παπανικολάου, με τον Γουόκαπ λαβωμένο και τον Μπλακ ωσεί παρόντα και προερχόμενο από σοβαρό τραυματισμό σαν αυτόν του Μιλουτίνοφ.
Τι κάνεις λοιπόν όταν ξέρεις κι εσύ και ο αντίπαλος ότι το μακρινό σουτ δεν είναι το φόρτε σου, ειδικά σε ματς ζωής και θανάτου; Οι επιλογές είναι μόλις δυο. Είτε συνεχίζεις με τη λογική των αγώνων της κανονικής περιόδου παίρνοντας τα σουτ που σου δίνει προκλητικά ο αντίπαλος και άμα μπουν μπήκαν, είτε χτυπάς ανελέητα στη ρακέτα και σουτάρεις από μακριά μόνο με αυτούς που πρέπει, μέχρι οι υπόλοιποι να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση μέσα από την ευνοϊκή εξέλιξη του αγώνα.
Ο δε Φαλ καλό θα είναι να φορέσει… γάντια τερματοφύλακα στην άμυνα και να τσιμεντωθεί μέσα στη ρακέτα. Στο τραγικό πρώτο δεκάλεπτο του Game 2 ήταν μονίμως απών από το πάρτι που είχαν στήσει οι Καταλανοί κάτω από το ερυθρόλευκο καλάθι, αδυνατώντας να φτάσει εγκαίρως στη δράση έχοντας ξεμείνει με τα βαριά του πόδια αρκετά μακριά στις αλλαγές.
Θα επιμείνω ότι ο Ράιτ μπορεί να αποδειχθεί σε σταθερή βάση ο πιο χρήσιμος παίκτης για το 4ο δεκάλεπτο. Έχοντας απέναντί του κουρασμένο αντίπαλο και με τη δυνατότητα να δημιουργήσει μόνος του καταστάσεις δίχως να περιμένει την ιδανική πάσα, μπορεί να αποτελέσει ένα αξιόπιστο στήριγμα στην επίθεση σε στιγμές που η μπάλα καίει αλλά και να σου προσφέρει πολύτιμες δεύτερες ευκαιρίες. Συν την ενέργεια και την ταχύτητα που προσθέτει στην άμυνα η παρουσία του.
Ειδικά στο ΣΕΦ, θεωρώ πως η πεντάδα Γκος, Κάνααν, Παπανικολάου, Πίτερς και Ράιτ μοιάζει ιδανική για το κλείσιμο των αγώνων. Αφενός περιλαμβάνει τους κατά τεκμήριο καλύτερους σουτέρ του ρόστερ, αφού ακόμα και ο Μωυσής μπορεί να απειλήσει από μακριά. Και αφετέρου επειδή απλωμένοι στις γωνίες μπορούν να προσφέρουν διαδρόμους στον Ράιτ ώστε να πάει αποφασιστικά στο ένας εναντίον ενός.
Όλα αυτά βεβαίως είναι φωναχτές σκέψεις όπως θα τις συζητούσα με μια παρέα φίλων, αφού δεν ξεχνάμε ποτέ ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει τον κορυφαίο προπονητή της Euroleague την τελευταία διετία, πλαισιωμένο από ένα team εξαίρετων συνεργατών. Το ότι μετά από όλα όσα συνέβησαν φέτος οι Ερυθρόλευκοι έχουν την ευκαιρία να πάνε φάιναλ φορ με δυο νίκες στην έδρα τους, είναι ένα επίτευγμα που θα προστεθεί στα κάμποσα θαύματα αυτής της ομάδας. Και πιθανότατα θα σταθεί αρκετό ώστε να φέρει τον Μπαρτζώκα πολύ κοντά σε τρίτη σερί βράβευση.
Μέχρι όμως να έρθει η στιγμή της πρόκρισης, η Μπαρτσελόνα θα παραμένει το φαβορί. Αν κάτι πάει στραβά, είναι δεδομένο πως κάποιοι θα επιχειρήσουν να υπαινιχθούν οτιδήποτε περί αποτυχίας, έχοντας ήδη δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο. Και δεν χρειάζεστε εμένα να σας πω το πού θα μπορούσατε να γράψετε τη γνώμη τους…
ΥΓ. Για τη διαιτησία στο Game 2 δεν έχω να πω κάτι. Αν χρειαζόταν, μέχρι και πέναλτι θα σφύριζαν για να γίνει το 1-1. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τις προθέσεις των διαιτητών όταν βλέπεις προς τα που γέρνουν οι 50-50 φάσεις. Η τριάδα της Παρασκευής πάλι, ήταν τόσο αποφασισμένη που έδινε στους Καταλανούς ακόμα και τις 100-0 υπέρ του Ολυμπιακού. Ξεπάστρεψαν τον εκπληκτικό Γκος στο πιο καθοριστικό σημείο, έδωσαν και το απίθανο φάουλ στον Πίτερς ακυρώνοντας ένα πεντακάθαρο καλάθι και πάλι καλά που οι Ερυθρόλευκοι δεν αντιστάθηκαν ως το τελευταίο δευτερόλεπτο γιατί ένας θεός ξέρει τι άλλο θα βλέπαμε…