«Περηφανής», πλην αναμενόμενη (για τους επαΐοντες) η ήττα – σε βαθμό διασυρμού – της ΕΠΟ στην άτυπη μεν, σκληρή δε, αναμέτρηση με τη Super League στο πεδίο που έχει διαμορφωθεί μετά την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου επί της προσφυγής της Λίγκας για τα θέματα προβιβασμού – υποβιβασμού μεταξύ της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
«Στα μαρμαρένια αλώνια» των ορισμών των αγώνων του Κυπέλλου αναμετρήθηκαν οι εξωφρενικοί πλην νομιμοφανείς ορισμοί αγώνων της Επιτροπής Διοργανώσεων της ΕΠΟ με τη σαφή, δεδομένη και ισχυρή θέληση της Λίγκας να προβάλλει, από εδώ και στο εξής, ό,τι βέτο μπορεί να φανταστεί κάποιος αρκεί να κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στην Ομοσπονδία.
«Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μια ομάδα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να αγωνισθεί σε δεύτερο αγώνα πρωταθλήματος ή Κυπέλλου Ελλάδος, πριν παρέλθουν δύο πλήρεις ημέρες από τη λήξη του πρώτου αγώνα, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι ημέρες διεξαγωγής του πρώτου και του δεύτερου αγώνα» αναφέρει ρητώς η παράγραφος 3α του άρθρου 22 του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου και συμπληρώνει η παράγραφος 3β του ίδιου άρθρου «Η αναβολή χορηγείται υποχρεωτικά από τη διοργανώτρια, ύστερα από αίτηση της ενδιαφερόμενης ομάδας που πρέπει να υποβάλλεται μέχρι τις 12.π.μ. της προηγούμενης ημέρας του αγώνα διαφορετικά ο αγώνας διεξάγεται και είναι έγκυρος».
Τι προκύπτει από τον συνδυασμό των δύο παραγράφων του άρθρου 22 του Κ.Α.Π.; Ό,τι και αν σχεδίαζε ή επιθυμούσε να υλοποιήσει η ΕΠΟ, ως απόδειξη της ποδοσφαιρικής κυριαρχίας της, ήταν καταδικασμένο σε πλήρη αποτυχία από την ώρα που ο ορισμός του αγώνα προσέκρουε στις ως άνω διατάξεις. Αρκούσε μια απλή αίτηση αναβολής εκ μέρους των ενδιαφερόμενων ΠΑΕ (Παναθηναϊκός, Λάρισα και Λαμία) σε συνδυασμό με τον ορισμό των αγώνων πρωταθλήματος από τη Super League για να μετατεθούν οι αγώνες αυθωρεί και παραχρήμα.
Μπορούσε η ΕΠΟ να αντιδράσει στην κατάσταση που διαμορφώθηκε και – ακόμη πιο προχωρημένο – να επιβάλει την άποψή της στη Λίγκα;
Βεβαίως. Μπορούσε να επιβάλλει τη θέληση της και να αναγκάσει τη Super League να αναδιατάξει αυτή το δικό της το πρόγραμμα. Αρκούσε μόνο η επίκληση της διάταξης της παραγράφου 2 του άρθρου 72 «Διοργανώσεις» του καταστατικού της για να επιβληθεί στο ποδόσφαιρο η έννομη τάξη. Τι λέει η παράγραφος; «Η Εκτελεστική Επιτροπή μπορεί να αναθέσει στις Ενώσεις Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου, που υπάγονται στην ΕΠΟ, την εξουσία να διεξάγουν διοργανώσεις μέσω μιας σωστής και ολοκληρωμένης συμφωνίας για το ποδόσφαιρο κορυφής. Οι διοργανώσεις που διεξάγονται από τις Ενώσεις Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου δεν θα εμπλέκονται με τις διοργανώσεις της ΕΠΟ. Οι διοργανώσεις της ΕΠΟ θα έχουν προτεραιότητα».
Σε απλά ελληνικά η διοργάνωση του Κυπέλλου έχει προτεραιότητα έναντι των επαγγελματικών πρωταθλημάτων κι αυτό είναι λογικό αν σκεφθεί κανείς την επιθυμία της FIFA να ενισχύσει την εξουσία των εθνικών ομοσπονδιών απέναντι στις επαγγελματικές λίγκες.
Απλή επίκληση της συγκεκριμένης παραγράφου χρειάζονταν για να είναι και τα σκυλιά δεμένα και να αποκρουστεί κάθε επιθυμία της Super League να «εκβιάσει» τις εξελίξεις ωθώντας μια άτυπη μεν, σκληρή δε σύγκρουση στα άκρα.
Που θα οδηγούσε μια ανάλογη εξέλιξη; Στην πλήρη διάρρηξη των σχέσεων ανάμεσα στη «μαμά» Ομοσπονδία και στη «θυγατέρα» Λίγκα, γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην εξέλιξη των διοργανώσεων.
Εκεί ακριβώς η ηρωικώς μαχόμενη υπέρ της εξουσίας της ΕΠΟ «πήρε τα μπρος πίσω» και ανέκρουσε πρύμναν πίνοντας το πικρό ποτήρι της ξεφτίλας μέχρι το τέλος, αφήνοντας στη Λίγκα τη γεύση της νίκης και της de facto κυριαρχίας των δικών της διοργανώσεων.
Κι όμως, ήταν τόσο εύκολο να προβλεφθούν όλα αυτά από τον Αύγουστο ήδη…
Μια ολοκληρωμένη ματιά στις εθνικές και διεθνείς υποχρεώσεις συλλόγων και εθνικών ομάδων σε συνδυασμό με την κλήρωση του πρωταθλήματος της Super League αρκούσε… Και ελάχιστο μυαλό.