Κατά γενική ομολογία, η βαριά και ιστορικά – λόγω έκτασης – ήττα του Ολυμπιακού στο Φάληρο από τον ΠΑΟΚ προήλθε από ελλιπή πνευματική προετοιμασία.
Οι Ερυθρόλευκοι έπαιζαν με κατεβασμένο διακόπτη από νωρίς στο ντέρμπι και όταν δέχθηκαν το δεύτερο γκολ, δεν έκαναν τίποτα για να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν κάτι (με εξαίρεση ένα ατομικό «ξέσπασμα» του ποιοτικού και κορυφαίου παίκτη του Ολυμπιακού Κώστα Φορτούνη που είχε συμμετοχή στα δύο γκολ στο τέλος).
Τα τρεξίματα απουσίαζαν, οι καλύψεις στα ανεβάσματα των ακραίων μπακ επίσης και συνολικά ο Ολυμπιακός έμοιαζε εντελώς αποσυντονισμένος πέφτοντας στην καλά στημένη παγίδα του Ραζβάν Λουτσέσκου.
Ακόμα και η διάταξη με τους τρεις χαφ δεν βγήκε όπως κόντρα στη Γουέστ Χαμ, με τους παίκτες της μεσαίας γραμμής να χάνουν πολλές μονομαχίες.
Το αψυχολόγητο πέναλτι του Πορόσο ήρθε ουσιαστικά να επιβεβαιώσει πως οι περισσότεροι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν εκτός κλίματος ενώ με την είσοδο του Μασούρα αντί του Αλεξανδρόπουλου τα κενά έγιναν ακόμα μεγαλύτερα, χάθηκε η υπομονή και ο ΠΑΟΚ χτύπησε σαν την κόμπρα από τα άκρα αλλά και από τον άξονα όταν βρήκε την ευκαιρία.
Ο διεθνής Έλληνας μέσος δεν βοήθησε στο αμυντικό τρανζίσιον ενώ είχε λίγες επαφές με την μπάλα στα πόδια στο πρώτο μέρος που οι Ερυθρόλευκοι είχαν την κατοχή της μπάλας.
Από την άλλη, ο Έσε έχασε αρκετές μονομαχίες (6 συνολικά) την ώρα που ο Μαντί Καμαρά ήταν σκιά του καλού εαυτού του με πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις που ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο στοίχισαν ακριβά.
Η ομάδα του Ντιέγκο Μαρτίνεθ έκανε σοβαρό πισωγύρισμα τόσο λόγω του αποτελέσματος όσο κυρίως και της εικόνας στο χορτάρι. Τίποτα δεν λειτούργησε ακόμα και με τους τρεις μέσους που ήταν εντυπωσιακοί κόντρα στη Γουέστ Χαμ και ο ΠΑΟΚ έδειξε για πρώτη φορά ομάδα ικανή να κάνει τη ζημιά.
Παράλληλα, επιβεβαίωσε και πόσο αδίκησε (;) τον εαυτό του στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν με μια soft προσέγγιση και ενδεκάδα, επέτρεψε στην ΑΕΚ των φετινών πολλών προβλημάτων να κάνει μια πολύ σβηστή νίκη που πιθανότατα δεν θα βρει σε κανένα άλλο ντέρμπι φέτος.
