Το χρώμα που κυλάει στις φλέβες του Στεάφανου Τσιτσιπά είναι… μπλε, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την υπερηφάνεια του για την καταγωγή του.
Ο Έλληνας τενίστας μίλησε στο Αtpworldtour.com, και αναφέρθηκε στην αγάπη που έχει Ελλάδα, στις φονικές πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού που έπληξαν την Αττική και είχε ως αποτέλεσμα να χάσει και έναν παιδικό του φίλο, αλλά και πως διαχειριζόταν τις ήττες στην αρχή της καριέρας του.
«Στην Ελλάδα είμαι αυτός που είμαι. Μέσα μου κυλάει… μπλε αίμα! Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους που δεν νοιώθουν το ίδιο για τη χώρα τους. Όλοι θα έπρεπε να είναι υπερήφανοι για τον τόπο τους», επεσήμανε ο νεαρός τενίστας.
«Είμαι ερωτευμένος με την πατρίδα μου! Είναι πολύ εύκολο να αγαπήσεις την Ελλάδα, έχουμε την πιο καταπληκτική και πλούσια γλωσσά που σου επιτρέπει να εκφραστείς τόσο καλά. Έχουμε τοπία, θάλασσες και φυσική ιστορία», επεσήμανε ο Έλληνας τενίστας.
Ο Στέφανος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις καταστροφικές πυρκαγιές της Αττικής φέτος το καλοκαίρι, καθώς ανάμεσα στους πληγέντες ήταν και ο καλός του φίλος Αλέξανδρος Κάλντγουελ.
«Πόνεσα πολύ όταν είδα και διάβασα πριν από δύο μήνες για τις πυρκαγιές που έπληξαν εκατοντάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του καλού φίλου μου, Αλέξανδρου Κάλντγουελ. Ήμασταν οι καλύτεροι παιδικοί φίλοι και παίζαμε μαζί, από τα οκτώ μέχρι τα 14».
«Ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ο μόνος τρόπος να δείξω την αγάπη και την εκτίμηση μου στον Άλεξ ήταν να οργανώσω έναν έρανο μέσα από το Facebook. Συγκεντρώσαμε τριπλάσιο χρηματικό ποσό από αυτό που ελπίζαμε. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν σε αυτό» ανέφερε ο 20χρονος διεθνής τενίστας.
Τέλος ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας όλων των εποχών, αναφέρθηκε και στον τρόπο που αντιμετώπιζε τις ήττες στην αρχή της καριέρας του τον σημαντικό ρόλο της μητέρας του και του πάτερα του σε όλη την πορεία του αλλά και τους στόχους του.
«Μετά από κάποια ήττα, πολλές φορές έκλαιγα. Κάποιες φορές απλά έφευγα μακριά από τους γονείς μου και κρυβόμουν ώστε να μην με βρουν. Ένοιωθα ντροπιασμένος, δεν ήθελα να βλέπω κανένα. Κρυβόμουν πίσω από τα αυτοκίνητα για μία ώρα, μπορεί και παραπάνω.
Οι γονείς μου με φώναζαν αλλά δεν πήγαινα. Μισούσα τις ήττες , ένιωθα σα να ήταν το τέλος του κόσμου. Η μητέρα μου με ηρεμούσε πάντα και μου εξηγούσε ότι ο αθλητισμός απαιτεί χρόνο. Ο πατέρας μου επικεντρώθηκε στο τεχνικό κομμάτι, ενώ η μητέρα μου στην πειθαρχία».
«Είναι σημαντικό να είσαι αυτός που θα γράψει ιστορία στην Ελλάδα και να γνωρίζεις πως τα παιδιά θα παραδειγματίζονται από σένα στο μέλλον. Μπορώ να εμπνεύσω την νέα γενιά και να είμαι ηγετική μορφή του τένις στην Ελλάδα».
