Η σεζόν 2022/23 θα μείνει στην ιστορία του Ολυμπιακού για κάμποσους λόγους. Οι Ερυθρόλευκοι έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που κλείνει την κανονική περίοδο της Euroleague στην κορυφή, από τότε που η διοργάνωση είναι πρωτάθλημα εναντίον όλων.
Μαζί με αυτή την τιμητική πρωτιά ο Ολυμπιακός αναγνωρίστηκε από ολόκληρη την Ευρώπη ως η μακράν καλύτερη ομάδα της χρονιάς και μια από τις κορυφαίες όλων των εποχών. Αυτή η παραδοχή δεν άλλαξε ούτε όταν χάθηκε η κούπα της Ευρωλίγκας εξαιτίας εκείνου του καταραμένου σουτ του Γιουλ. Λίγη ώρα μετά τον θρίαμβο της Ρεάλ (μιλάμε για την ομάδα που όλος ο πλανήτης είχε ξεγράψει μετά το 0-2 της Παρτιζάν), ο Τσους Ματέο απέδιδε ακριβώς αυτόν τον χαρακτηρισμό στους Πειραιώτες…
Η σεζόν ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά για την ομαδάρα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Όχι απλώς επειδή πήρε για πρώτη φορά δεύτερο σερί νταμπλ, αλλά κυρίως επειδή ανάγκασε τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να σπάσουν το γήπεδό τους προκειμένου η τελική διαφορά να μη φτάσει σε εξωπραγματικές τιμές.
Τη βραδιά του 4ου και τελευταίου τελικού οι νταμπλούχοι έβαλαν θεμέλια για την πρωτιά και στην επόμενη σεζόν (στην κανονική περίοδο τουλάχιστον), αλλά η απόφαση – έκτρωμα του ΕΣΑΚΕ μαγειρεύτηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να μην προκύψει αφαίρεση βαθμών για τον Παναθηναϊκό.
Κάπως έτσι, μετά τα πρωτοφανή διαιτητικά εγκλήματα του δεύτερου τελικού (ο Πηλοΐδης, ο Αναστόπουλος και οι λοιποί «συγγενείς» πρέπει να ένιωσαν γατάκια όταν είδαν τον Τηγάνη και τον Παπαπέτρου να εφευρίσκουν ανύπαρκτο αντιαθλητικό και flopping σε καθαρό επιθετικό φάουλ για να αποβάλουν τον εκπληκτικό εκείνο το βράδυ Γουόκαπ), μάθαμε και ότι υπάρχει τρόπος να σπάσεις ένα ολόκληρο γήπεδο και να διακόψεις ένα ματς δίχως «υπαιτιότητα».
Στο μυαλό του Γιώργου Μπαρτζώκα, η ιδανική εξέλιξη θα ήταν ένα σχεδόν απαράλλακτο ρόστερ, άντε με μια – δυο προσθαφαιρέσεις. Σε θέσεις και πρόσωπα που ο ίδιος θα επιθυμούσε και δεν θα το επέβαλαν οι συνθήκες. Διότι είναι άλλο πράγμα να επιδιώκεις να αντικαταστήσεις κάποιον που δεν πήγε όσο καλά θα ήθελες και άλλο π.χ. να αναγκαστείς να ψάχνεις τον διάδοχο του κορυφαίου παίκτη της σεζόν που πέρασε.
Αποδείχθηκε στην πράξη πως το φετινό ρόστερ ήταν όντως πολύ ποιοτικό. Ο Μπολομπόι, που προσωπικά θεωρώ ότι αδικήθηκε σε ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν, βγήκε μπροστά όποτε ο Ολυμπιακός τον χρειάστηκε. Κακά τα ψέματα, την έκρηξή του στην άμυνα, τα σκαμπίλια στα επιθετικά ριμπάουντ αλλά και το γεγονός πως μάλλον ήταν ο καλύτερος από τους τρεις σέντερ στο pick and roll (λόγω ταχύτητας) όπως και στις… σέντρες πάνω από το αντίπαλο καλάθι, δεν είναι στοιχεία που μπορείς να αγνοήσεις.
Ή ο Πίτερς, ο οποίος στους τελικούς απέδειξε ότι νιώθει πολύ άνετα στο «3», έστω κι αν εμφάνισε αδυναμίες κοντά στο αντίπαλο καλάθι, πράγμα που με εξέπληξε λαμβάνοντας υπόψη ότι έχει αγωνιστεί ακόμη και ως 5άρι (κυρίως στην Μπασκόνια). Ο Αμερικανός βεβαίως δεν ήρθε για πρωταγωνιστής, αλλά για τον εν πολλοίς άχαρο ρόλο του εφεδρικού πίσω από το κορυφαίο 4άρι της Euroleague.
Για τον Κάνααν βεβαίως δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Ακόμα και οι πιο σκληροί επικριτές του είχαν αλλάξει στάση πολύ πριν τη μυθική εμφάνισή του στον τελικό. Θυμηθείτε μονάχα πώς καθάρισε το Game 1 με τη Φενέρ, όταν η ομάδα έδειχνε μπλοκαρισμένη μέχρι να στάξει τα πέντε σερί τρίποντα στην 3η περίοδο. Πέρα από το επιθετικό κομμάτι όμως, η σκυλίσια άμυνά του τον έκανε πολύτιμο και στις βραδιές που τα σουτ δεν έμπαιναν. Και γι’ αυτό θα βρίσκεται με το σπαθί του – και ως ένας από τους πιο αγαπημένους της εξέδρας – στο ρόστερ της νέας σεζόν.
Ο Μπαρτζώκας δήλωσε τις τελευταίες μέρες πως ουσιαστικά από τον Βεζένκοφ εξαρτάται ολόκληρος ο σχεδιασμός. Νομίζω ότι είναι προφανές το γιατί. Όσα λεφτά κι αν μπορούσε να διαθέσει ο Ολυμπιακός, αντίστοιχο τεσσάρι δεν θα έβρισκε διότι απλά δεν υπάρχει. Παίκτη που να μπορεί να κάνει τόσο μεγάλη επιθετική ζημιά στον αντίπαλο δίχως να κρατάει πολύ την μπάλα και να είναι το ίδιο επικίνδυνος στο ένα ή στα 8 μέτρα από το καλάθι, στην Ευρώπη δεν βρίσκεις. Κι αν τον βρεις στο NBA, θα πρέπει να του δώσεις το μισό μπάτζετ σου αλλά και πάλι θα είσαι χαμένος αφού είναι και το διαβατήριο στη μέση.
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει τρόπος να αντικατασταθεί ο Βεζένκοφ με παίκτη αντίστοιχων προδιαγραφών, αναγκαστικά θα αλλάξει όλη η λογική. Αρκετούς από τους περίπου 20 πόντους του Σάσα ανά ματς θα πρέπει πλέον να τους βρεις από την περιφέρεια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα μπορούσε να προκύψει μια διαφοροποίηση στα γκαρντ. Σε φιλοσοφία, ίσως και σε πρόσωπα…
Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στην υπόθεση του Κώστα Σλούκα. Η οποία είναι πολύ πιο απλή απ’ ό,τι παρουσιάζεται σε διάφορα κείμενα που έχω διαβάσει. Είναι δεδομένο πως ο Μπαρτζώκας, άρα και ολόκληρος ο Ολυμπιακός, θέλουν τον Κώστα στην ομάδα. Η προϋπόθεση είναι μονάχα μια: να αντιληφθεί ότι κανείς δεν θέλει το κακό του.
Ασφαλώς και ήταν άκομψος ο τρόπος αλλά και ο χρόνος που επέλεξε να μιλήσει για «προβλήματα που πρέπει να λυθούν». Κάντε τον κόπο να σκεφτείτε λίγο πώς ακούγεται αυτή η φράση σε μια ομάδα που λειτουργεί ως οικογένεια και που ακόμα και οι ξένοι της νιώθουν αναπόσπαστα μέλη της. Να έχεις ανθρώπους που ήρθαν πέρυσι ή ακόμα και φέτος στον Ολυμπιακό και να είναι έτοιμοι να… σκοτώσουν για την ομάδα και τους συμπαίκτες τους.
Ο Κάνααν, ο οποίος όντως ζορίστηκε στην προσπάθεια προσαρμογής σε ένα άλλο στυλ παιχνιδιού από αυτό που έπαιζε τόσα χρόνια και που κόπηκε μάλιστα από τα πλέι οφ, δεν ένιωσε ούτε δευτερόλεπτο ξένο σώμα και δεν δημιούργησε το παραμικρό θέμα παρά την πίκρα του. Για τον Γουόκαπ και τον ΜακΚίσικ δεν χρειάζεται καν να πούμε οτιδήποτε. Ακόμα και ο Φαλ που είναι εκ φύσεως ιδιαίτερο παιδί, θα ήθελε να μείνει στον Ολυμπιακό για πάντα.
ΜακΚίσικ: Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, Ολυμπιακή οικογένεια σε αγαπώ
Ο Σλούκας δήλωσε πως βάσει αριθμών αυτή ήταν η καλύτερη χρονιά στην καριέρα του, ακριβώς την ίδια ώρα που ουσιαστικά παραπονιόταν για τον χρόνο συμμετοχής του. Όποιος άκουσε τον Μπαρτζώκα στην εκπομπή του Παντελή Διαμαντόπουλου νομίζω πως έγινε κατά τι σοφότερος σε ό,τι έχει να κάνει με τη λειτουργία αλλά και τη φιλοσοφία του μπασκετικού τμήματος.
Ασφαλώς και δεν πρόκειται για σύμπτωση το γεγονός πως δυο σερί σεζόν οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν σχεδόν το μάξιμουμ των προβλεπόμενων αγώνων (φέτος παρά έναν και πέρυσι παρά δυο) και δεν είχαν σοβαρούς τραυματισμούς. Στην περίπτωση του Σλούκα, ο χρόνος του στη Euroleague άρχισε να μειώνεται σχετικά από τα τέλη Γενάρη κι έπειτα, διάστημα κατά το οποίο έχασε και τρία ματς λόγω τραυματισμού.
Μπορείτε να ανατρέξετε σε διάφορα ποστ στα social media οπαδών που γκρίνιαζαν για καιρό με την εικόνα του Σλούκα και που αμφισβητούσαν τον ηγετικό του χαρακτήρα. Μέχρι και ερώτηση είχε γίνει στον Μπαρτζώκα σχετικά με τις χαμηλές πτήσεις του, με τον κόουτς να λέει ορθά – κοφτά πως στα κρίσιμα ματς θα είναι ο Σλούκας που ξέρουμε. Και πράγματι, το κρισιμότερο σουτ της σεζόν ήταν δικό του: χωρίς την τρέλα στο Game 3 με τη Φενέρ, οι Ερυθρόλευκοι θα ήταν μάλλον καταδικασμένοι να δουν το φάιναλ φορ από την τηλεόραση.
Ότι ο Μπαρτζώκας κλείνει με αυτόν τα παιχνίδια, προφανώς κάτι δείχνει. Όπως και ότι ο ίδιος ο κόουτς δηλώνει πως όταν τον έχει στο παρκέ, ο Σλούκας παίρνει όλες τις αποφάσεις (και σχεδόν όλα τα τελευταία σουτ). Στην πραγματικότητα μεταβάλλεται όλο το αγωνιστικό στυλ της ομάδας αφού η ξέφρενη κυκλοφορία μειώνεται και ο ίδιος έχει την μπάλα στα χέρια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Άρα τα περί ρόλου είναι ανυπόστατα και δεν θα πρέπει να λέγονται ούτε για αστείο.
Από την «εποχή Σπανούλη» ο Ολυμπιακός κατάφερε να περάσει με θαυμαστή επιτυχία στην «εποχή Μπαρτζώκα». Ο προπονητής είναι το απόλυτο αφεντικό εντός κι εκτός αποδυτηρίων και κανείς παίκτης δεν είναι πάνω από κάποιον άλλον. Όταν οι πιο ταπεινοί παίκτες σου είναι ο αρχηγός σου και ο MVP της Euroleague και όταν οι ξένοι πεθαίνουν για τον διπλανό τους, απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να νιώσει «μεγαλύτερος» άρα και πιο απαιτητικός από κάποιον συμπαίκτη του.
Δεν μπορεί κανείς μας να πει στον Κώστα τι να κάνει ή πως να νιώθει. Το σίγουρο είναι πως τα πάντα είναι εκεί. Η φιλοσοφία, οι συμπαίκτες, οι χρόνοι, οι ρόλοι. Όλα βαλμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να βγαίνει κερδισμένη η ομάδα και ταυτόχρονα να φαίνονται όλοι καλύτεροι μαζί απ’ ό,τι ο καθένας μόνος του.
Πόσο απλή είναι η υπόθεση του Σλούκα λοιπόν; Απλούστατη. Αν θέλει να συνεχίσει στον Ολυμπιακό, θα πάει στους Αγγελόπουλους και θα τους ανακοινώσει την απόφασή του. Και αυτοί θα ρυθμίσουν τα υπόλοιπα όπως πάντα. Αν πάλι έχει κατά νου να θέσει οποιονδήποτε όρο, μάλλον θα ήταν καλύτερο να μην πάει καθόλου στη Δραγατσανίου.
Ο κόσμος του Θρύλου τον υποδέχθηκε ως Μεσσία το καλοκαίρι του 2020, διαγράφοντας σε μια στιγμή ό,τι είχε μεσολαβήσει την προηγούμενη πενταετία. Κι ενώ δεν υπάρχει κανείς που να επιθυμεί την αποχώρησή του, είναι επίσης δεδομένο πως κανείς δεν πρόκειται να του δώσει δίκιο. Ακόμα και παρόντος του Βεζένκοφ, ο Σλούκας είναι ο μοναδικός παίκτης του ρόστερ που έχει την εξουσιοδότηση από τον Μπαρτζώκα να κάνει το απόλυτο κουμάντο στο παρκέ.
Από τότε έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια, αλλά αγωνιστικά είναι λες και έχει περάσει μια δεκαετία. Καταρχάς ο Ολυμπιακός πλέον δεν έχει ανάγκη να στείλει «μηνύματα» επιστροφής, αφού ολοκλήρωσε τη σεζόν ως η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Έστω και χωρίς την κούπα της Euroleague στο Λιμάνι. Κατά δεύτερον, ο Κώστας δεν είναι πια στα 31 αλλά στα 34. Και χρειάζεται την καλύτερη δυνατή διαχείριση προκειμένου να παραμείνει για τουλάχιστον μια διετία ακόμη σε τοπ επίπεδο.
Σε ένα σύνολο που αποτελεί τον ορισμό της ομάδας, δεν χωράει κανένα «εγώ». Άκουσα τον Μπαρτζώκα να λέει πως ο Γουόκαπ τον έπιανε κατ’ ιδίαν και του ζητούσε να βρει τρόπους ώστε να βοηθηθεί ο Παπανικολάου που ήταν εκτός φόρμας και ανατρίχιασα. Όπως ανατρίχιασα όταν ο ΜακΚίσικ αποκαλούσε τον Βεζένκοφ μικρό του αδερφό και πως θα έκανε ό,τι μπορεί προκειμένου να του ανεβάσει την ψυχολογία. Θυμηθείτε εκείνη την ασίστ που αντί ο Σακ να καρφώσει εντυπωσιακά, την έδωσε δίπλα του στον Σάσα για να σκοράρει…
Κατά τα λοιπά, θα είναι πλήγμα για τον Ολυμπιακό να χάσει δυο ελληνικά διαβατήρια ταυτόχρονα. Οπότε σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να ενεργοποιηθεί ένα plan b. Θα μπορούσε αυτό να γίνει με παίκτη που ήταν στην ομάδα στο παρελθόν, είτε με κάποιον που τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση ο Γιώργος Μπαρτζώκας παρότι δεν έχουν συνεργαστεί ποτέ. Ας μην προτρέχουμε όμως. Το ιδανικό σενάριο θα είναι να βρίσκονται και του χρόνου στην ομάδα ο Σάσα και ο Σλούκας. Στην τελική, έχουν αφήσει μια δουλειά στη μέση…