Από την απλή ανάγνωση της απόφασης της Α΄ ΕΕΟΔ/ΕΠΟ για την υπόθεση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου προκύπτει η αποθέωση του αυτονόητου: η πρωτοβάθμια ομόφωνη κρίση του αρμόδιου οργάνου, πως η ρητή πρόβλεψη του Κανονισμού Ιδιότητας και Μετεγγραφών Ποδοσφαιριστών για το περιοριστικό χρονικό πλαίσιο των εφτά (7) ημερών, εντός του οποίου κάθε συμβόλαιο Π.Α.Ε. με επαγγελματία ποδοσφαιριστή πρέπει να κατατίθεται στην οικεία επαγγελματική ένωση, αποτελεί συστατικό τύπο νομιμότητας του συμβολαίου και κάθε παράλειψη ικανοποίησης αυτής της προϋπόθεσης οδηγεί σε ακυρότητα.
Αυτό είπε με την απόφαση της η Α΄ ΕΕΟΔ/ΕΠΟ και λογικά ερμηνεύοντας κανείς τους κανονισμούς δεν θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό.
«Ταρζανιές» περί την διαδικασία και υπόνοιες περί «φοβερού και τρομερού σκανδάλου» αυτή ακριβώς την έλλειψη επιζητούσαν να υπερκεράσουν, εξ ου και η ένταση των «αποκαλύψεων» του τελευταίου διημέρου. Δυστυχώς, όμως, για μια ακόμη φορά η διαδικασία εμφανίζεται παντελώς ανήμπορη απέναντι στην ουσία της διαφοράς, εξέλιξη που επιβεβαιώνει την αξιοπιστία της κρίσης και την αντικειμενικότητα της νομικής σκέψης.
Είπε και κάτι άλλο, όμως, η Α΄ ΕΕΟΔ/ΕΠΟ. Κάτι που δεν είναι εύκολο να αναγνωσθεί σε πρώτο επίπεδο, αλλά συνιστά σημαντική παρέμβαση του οργάνου στις διαδικασίες προ-υπογραφής συμβολαίων έναντι της μελλοντικής εξάσκησης της οψιόν που περιλαμβάνεται στο συμβόλαιο δανεισμού από τρίτη ομάδα ( στην προκειμένη περίπτωση τη Βερόνα). Η επιλογή αυτή αποτελεί, στην ουσία, de facto ρύθμιση μονομερούς ανανέωσης εκ μέρους της Π.Α.Ε. που την επιλέγει, εξέλιξη που, επίσης, ρητώς απαγορεύεται από τον ισχύοντα Κ.Ι.Μ.Π. και τις διατάξεις του αντίστοιχου κανονισμού της FIFA.
Είναι διπλός, δηλαδή, ο λόγος ακυρότητας του δήθεν συμβολαίου που ο Χριστοδουλόπουλος εμφανίζεται να έχει υπογράψει με την ΑΕΚ και ως εκ τούτου ουδείς στη χώρα αισθάνεται την παραμικρή έκπληξη για την απόφαση στο μέρος που αφορά σε μια απολύτως μη νόμιμη σύμβαση της ΑΕΚ με τον ποδοσφαιριστή.
Γνώριζε η ΑΕΚ την απόφαση ή τουλάχιστον την κατεύθυνση στην οποία κινούνταν η Επιτροπή; Βεβαίως και από πρώτο χέρι. Κινήθηκε η ΑΕΚ, ώστε να προλάβει πιθανόν δυσάρεστες για την ίδια εξελίξεις και να διαμορφώσει τους όρους μιας πλήρως ή μερικώς διαφορετικής απόφασης; Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, αλλά ήταν τέτοια και τόσο κραυγαλέα η έλλειψη της σύμβασης που δεν είχε καμία τύχη.
Αποδεικνύεται περίτρανα, λοιπόν, πως όλες οι κραυγές για την επικοινωνία και την διαδικασία δεν είναι τίποτε άλλο από μια ύστατη προσπάθεια να μετατοπιστεί η κοινή γνώμη από την ουσία μιας απλής και καθαρής υπόθεσης σε ένα δήθεν κορυφαίο σκάνδαλο. Την ίδια, ακριβώς, λογική εξυπηρετούν και διαρροές περί παραπομπής των μελών της Επιτροπής για παράβαση της δεοντολογίας ή για ενστάσεις ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου…
Τίποτε από αυτά δεν μπορεί να αναιρέσει μια απλή και καθαρή ουσία που υποστηρίζει, πως η μη τήρηση των διατάξεων των κανονισμών οδηγεί σε ακυρότητες και πως η Επιτροπή της ΕΠΟ αυτές, ακριβώς, τις ακυρότητες ανέδειξε και τίποτε περισσότερο.
Το ερώτημα είναι άλλο: η ΑΕΚ γνώριζε όταν υπέγραφε την de facto μονομερή, σύμφωνα με την Επιτροπή, ανανέωση του συμβολαίου του Λάζαρου ότι προχωρά σε μια μη νόμιμη διαδικασία; Αν το γνώριζε, τότε πως την αποφάσισε και πως εκ των υστέρων ζήτησε ενώπιον της Α΄ ΕΕΟΔ/ΕΠΟ την νομιμοποίηση της;
Απορίες-τροφή για σκέψεις και την Ένωση που βρέθηκε στο καναβάτσο από δικές της τρομακτικές παραλείψεις και πλέον έχει απομείνει με τη διαδικασία στο χέρι…