Ο Σάσα Βεζένκοφ κάνει χρονιά MVP σε Ευρωλίγκα και Ελλάδα, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο τις σπουδαίες εμφανίσεις της περυσινής σεζόν. Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο βρίσκεται στο μικροσκόπιο των Σακραμέντο Κινγκς που έχουν τα δικαιώματά του στο NBA και οι οποίοι κάθε τόσο στέλνουν ανθρώπους τους για να τον παρακολουθήσουν από κοντά.
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έκαναν ένα σπουδαίο πρωτοχρονιάτικο δώρο στον Γιώργο Μπαρτζώκα αλλά και στους φίλους του Ολυμπιακού, δένοντας τον Σάσα με νέο συμβόλαιο (και αρκετά αυξημένες απολαβές) ως το 2025. Ταυτόχρονα, αυξήθηκε και το προβλεπόμενο nba out, εξασφαλίζοντας στον σύλλογο ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε περίπτωση που τεθεί ζήτημα πρόωρης αποχώρησής του.
Όταν ο Σάσα μετακόμισε στον Ολυμπιακό, είχε ήδη στην πλάτη του τρία χρόνια εμπειρίας σε ένα πολύ μεγάλο κλαμπ όπως η Μπαρτσελόνα. Όποιος κάνει τον κόπο να ανατρέξει σε απόψεις και δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, θα διαπιστώσει ένα κλίμα απαξίωσης του παίκτη. Το οποίο έγινε ακόμα πιο έντονο όταν σεσημασμένοι αρθρογράφοι και ΜΜΕ επιχειρούσαν συγκρίσεις με τον Ιωάννη Παπαπέτρου που μόλις είχε πάει στον Παναθηναϊκό. Κι ας μην έπαιζαν στην ίδια θέση…
Ανοίγω μια παρένθεση κάπου εδώ. Οι ίδιοι (πάντα «αντικειμενικοί και ανεξάρτητοι») που αποθέωναν τον Παπαπέτρου εκείνο το καλοκαίρι και τον περιέγραφαν ως κράμα Σκότι Πίπεν και Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον αντιμετώπιζαν ως παίκτη της σειράς στα χρόνια που βρισκόταν στον Ολυμπιακό. Οι ίδιοι πάλι, έως και τον ειρωνεύονται πλέον για την καταστροφική σεζόν που βιώνει στην Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς, τιμωρώντας τον εμμέσως για την απόφασή του να πηδήξει από το ναυαγισμένο καράβι του Παναθηναϊκού.
Χρόνο με τον χρόνο, ο Βεζένκοφ βρήκε στον Ολυμπιακό τις ιδανικές συνθήκες για να ωριμάσει πνευματικά και αγωνιστικά: ένα παιδί με ιδιαίτερο ψυχισμό που εντάχθηκε σε μια πραγματική οικογένεια και ειδικά επί ημερών Μπαρτζώκα βελτίωσε σχεδόν όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού του. Η αναφορά στον κόουτς δεν ήταν τυχαία, μια και οι δυο τους είχαν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς από τη συνύπαρξή τους στη Βαρκελώνη.
Δεν είναι όμως μόνο ο Βεζένκοφ αυτός που απογείωσε την καριέρα του στον Ολυμπιακό. Ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα ήταν αυτό του Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετατράπηκε σε πρωτοκλασάτο παίκτη της Euroleague, από εκεί που ήταν ένας γκαρντ στη σκιά του Γουίλμπεκιν, σε μια ομάδα δίχως ρεαλιστικούς στόχους διάκρισης όπως η Μακάμπι.
Οι επιλογές του Ντόρσεϊ τον οδήγησαν σε απανωτά λάθη και εδώ και λίγες εβδομάδες προσπαθεί να σώσει κάτι από τη χαμένη χρονιά του με τη φανέλα της Εφές, κινούμενος ωστόσο σε πολύ ρηχά νερά. Ίσως ο Τάιλερ να πίστεψε ότι οι συνθήκες που βρήκε στον Ολυμπιακό δεν έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην ανάδειξη του ταλέντου του, καθώς και στο μακιγιάρισμα των αδυναμιών του. Το σίγουρο είναι ότι χαμένος βγήκε ο ίδιος και σε καμία περίπτωση οι νταμπλούχοι Ελλάδας.
Να πιάσουμε την περίπτωση του ΜακΚίσικ; Ο Αμερικανός ζει στον Ολυμπιακό τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του κι ας έπιασε λιμάνι σε θεωρητικά «μεγάλη» ηλικία, κατά την οποία η βελτίωση είναι άγνωστη λέξη. Ο Σακίλ αναγνωρίζει τους Ερυθρόλευκους ως οικογένειά του και τον Μπαρτζώκα ως δεύτερο πατέρα του, αποδεικνύοντας κάθε δευτερόλεπτο εντός κι εκτός παρκέ το δέσιμο με τους συμπαίκτες του, τους ανθρώπους της ομάδας και τον κόσμο.
Να πούμε για τον Γουόκαπ, τον άνθρωπο που αναδεικνύεται στο νο.1 πολυεργαλείο της Euroleague κάνοντας τα πάντα στις δυο πλευρές του παρκέ με θαυμαστή επιτυχία; Ο Τόμας σκοράρει λιγότερο και δίνει λιγότερες ασίστ από τη διετία του στη Ζαλγκίρις. Ωστόσο, πέρυσι ήταν ο πιο επιδραστικός παίκτης του Ολυμπιακού και φέτος ουδείς διανοείται τους Ερυθρολεύκους χωρίς τον «καταδρομέα» τους. Τον άνθρωπο που θα καταπιεί τους αντίπαλους περιφερειακούς, θα κλέψει, θα οργανώσει, θα πασάρει και θα πάρει κρίσιμα σουτ με επιτυχία.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευεργετικής επιρροής του κλίματος που έχουν δημιουργήσει στον Ολυμπιακό οι Αγγελόπουλοι και ο Μπαρτζώκας είναι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Πρόπερσι έδωσε μάχη για να κερδίσει λεπτά στο ροτέισον, πέρυσι ήταν ένα κρυφό όπλο στον πάγκο του Μπαρτζώκαι και φέτος εξελίχθηκε σε game changer, σουτάροντας με μεγάλη αξιοπιστία από μακριά (συχνά υπό δύσκολες συνθήκες και σε κρισιμότατα σημεία) και δίνοντας ανεκτίμητη ενέργεια με τις άμυνες, το πάθος και την τρέλα του.
Στην περίπτωση του Λαρεντζάκη δεν βγήκε μόνο ο Ολυμπιακός κερδισμένος, αλλά και η εθνική Ελλάδας. Κανείς δεν θα ξεχάσει την επική εμφάνισή του κόντρα στη Γερμανία, όταν οι περισσότεροι συμπαίκτες του έμοιαζαν να έχουν καταρρεύσει κι εκείνος πάλευε μόνος του σε ρόλο… μπασκετικού Κώστα Πρέκα.
Όταν λοιπόν, διαβάζω αναλύσεις και αφιερώματα στον Βεζένκοφ και στους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού, από τα οποία παραλείπονται οι αναφορές στην ευεργετική επιρροή που έχει το κλίμα της ομάδας πάνω τους, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως δεν πρόκειται για παραλείψεις αλλά για σκοπιμότητα. Πολύ περισσότερο όταν βλέπω ποιοι είναι οι συντάκτες των κειμένων και ενθυμούμενος το παρελθόν αλλά και το παρόν του καθενός. Θα ήθελα πάρα πολύ να είναι λανθασμένη η εκτίμησή μου, ωστόσο οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες…