Για λίγες στιγμές, προσπαθήστε να ξεχάσετε ότι ζείτε στην Ελλάδα και φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Από αυτές τις κανονικές, ευρωπαϊκές κατά προτίμηση, όχι κάτι τρομερά προηγμένο ή εξεζητημένο. Σε αυτή την κανονική χώρα λοιπόν, που υποθετικά ζείτε, εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης ομάδας, που ταυτόχρονα τυγχάνει πρόεδρος της Λίγκας αλλά και ιδιοκτήτης συλλόγου στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, κάνοντας λόγο επισήμως σε γραπτό κείμενο πως ο πρόεδρος της οικείας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας απειλείται από ιδιοκτήτη άλλης ομάδας, ο οποίος μάλιστα κατονομάζεται.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης συναντήθηκε το μεσημέρι της Δευτέρα με τον Τάκη Μπαλτάκο. Το βράδυ της ίδιας μέρας είδε το φως της δημοσιότητας μια σοκαριστική επιστολή με την υπογραφή του προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός, η οποία μεταξύ άλλων αποκάλυπτε την αναφορά του προέδρου της ΕΠΟ σε απειλές κατά της ζωής μελών της οικογένειάς του από τον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Ο πρόεδρος της Super League επικαλέστηκε ως μάρτυρες τους παρόντες στην κουβέντα, Κώστα Καραπαπά και Λεωνίδα Θωμαΐδη. Με τον τελευταίο μάλιστα είχε προκύψει μια έντονη λογομαχία το περασμένο φθινόπωρο, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης εμμέσως πλην σαφώς τον είχε χαρακτηρίσει υπάλληλο του Δ. Μελισσανίδη.
Καταρχάς, λαμβάνουμε ως δεδομένο το ότι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού συμβουλεύτηκε κάποιον νομικό προτού προβεί σε τόσο σοβαρές καταγγελίες. Δεν συζητάμε για μια διαρροή που μπορεί να διαψευστεί, για ένα tweet ή ένα στόρι στο instagram που ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαγραφεί, αλλά για μια επίσημη δήλωση με τη μορφή ανοιχτής επιστολής.
Το ίδιο βράδυ προέκυψε μια διάψευση από πλευράς Μπαλτάκου, που, διαβάζοντάς την προσεκτικά και εστιάζοντας στην τελευταία φράση της, ένας νοήμων άνθρωπος υποψιάζεται ότι δεν είναι και τόσο «κατηγορηματική». Για να έρθει λίγο αργότερα νέα τοποθέτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη, η οποία αποκάλυπτε με ακρίβεια λεπτού την ώρα που έγινε το πρώτο τηλεφώνημα προς το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (14:01), αλλά και ότι ακολούθησαν κι άλλα στη συνέχεια.
Όταν οι αποκαλύψεις φτάνουν σε αυτό το σημείο και μάλιστα αυτή τη φορά δεν έχουν αντίλογο, καταλαβαίνει κάποιος ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται για αποκυήματα φαντασίας αλλά για γεγονότα.
Το θέμα ωστόσο είναι άλλο και η απορία που προκύπτει είναι εύλογη: Σε πόσα λεπτά από τη στιγμή της δημοσιοποίησης μιας τέτοιας καταγγελίας θα κινητοποιούνταν οι εισαγγελικές Αρχές μιας κανονικής χώρας σαν αυτή που λέγαμε στην εισαγωγή; Ένα θεσμικό πρόσωπο, όπως αυτό του προέδρου της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας αλλά και της κορυφαίας ποδοσφαιρικής λίγκας, κατήγγειλε επωνύμως και γραπτώς ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ εκβιάζεται από συγκεκριμένο ιδιοκτήτη ομάδας. Κοντεύει να συμπληρωθεί το 48ωρο και παρ’ όλα αυτά, στο απέραντο φρενοκομείο που λέγεται Ελλάδα δεν έχει υπάρξει η παραμικρή εξέλιξη, έστω για τα μάτια του κόσμου.
Να δεχτώ ότι η κυβέρνηση έχει πιο σοβαρά θέματα στο κεφάλι της, όπως το να βγάλει από πάνω της το τεράστιο βάρος από την τραγωδία των Τεμπών ενόψει εκλογών. Που κάθε μέρα καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα, αλλά αυτή μια άλλη κουβέντα. Οι δικαστικές Αρχές της χώρας όμως τι κάνουν; Γιατί δεν καλούν για αρχή τον άνθρωπο που κατήγγειλε με στοιχεία τις απειλές για μια κατάθεση, έτσι για να πουν ότι κάτι κάνουν κι αυτές βρε αδερφέ;
Ότι ζούμε σε μια τριτοκοσμική χώρα το γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Εκείνο που ίσως δεν περιμέναμε ποτέ ήταν να γίνει… mainstream η πρακτική απειλών, ακόμα και εναντίον μελών της οικογένειας κάποιου παράγοντα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπαίνει κανείς στον κόπο να διερευνήσει τόσο σοβαρές καταγγελίες. Ή έστω να κάνει μια μήνυση ο «θιγόμενος» Δημήτρης Μελισσανίδης στον καταγγέλλοντα για συκοφαντική δυσφήμηση. Και όπως έλεγαν κάποτε και τα ΜΜΕ που κρατούν ψηλά το λάβαρο της… Εξυγίανσης, ένας εισαγγελέας δεν υπάρχει ρε παιδιά;