Συγκλονιστικά ήταν αυτά που είπε ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Γιαν Εμβιλά, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Liberation. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η περίοδος της κατάθλιψης.
Την καρδιά του άνοιξε ο Γιαν Εμβιλά σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Liberation, μιλώντας για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε και στέλνοντας το μήνυμα πως οι ποδοσφαιριστές είναι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους.
Ο μέσος του Ολυμπιακού μίλησε για τη δύσκολη περίοδο του 2016, όπου αντιμετώπιζε κρίσεις πανικού και νόμιζε όπως χαρακτηριστικά είπε ότι θα πεθάνει.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στη Liberation:
Για το εάν θα έκανε ταξίδι για να κάνει σκι στη μέση της σεζόν: «Όχι δεν κάνω σκι. Έχω 4 παιδιά οπότε…»
Για το ποδοσφαιρικό και όχι μόνο background του: «Ναι υπήρξε εποχή που έκανα τα πράγματα διαφορετικά. Τα πάρτι, τους φίλους και το να παίρνω ένα αεροπλάνο να πάω οπουδήποτε. Τώρα όχι. Κοίτα είχα 2 παιδιά όταν ήμουν 20 και εκείνη την περίοδο είχα γίνει διεθνής. Μετά μεγαλώνεις και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Σήμερα όταν μπορώ να κάνω κάτι το κάνω με τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Και βέβαια τη μητέρα μου.»
Για τη μητέρα του: «Πάντα ήξερα πως ότι και εάν συμβεί θα είναι πάντα εκεί για μένα.»
Για το 2010-2012 που είχαν ανοίξει όλες οι πόρτες για εκείνον: «Δέκα μήνες μετά το πρώτο μου ματς με τη Ρεν ήμουν στην 30άδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δέκα μήνες! Κανείς δεν κάνει τέτοιο άλμα. Ήταν όλα πολύ γρήγορα για μένα. Θα έπρεπε να είμαι πιο συγκεντρωμένος και επικεντρωμένος και να είχα προστατευθεί πιο καλά. Ήμουν 20 ετών και ένα ιδιωτικό jet, ένα jet μόνο για μένα για ανάγκες του χορηγού με πήρε από τη Γαλλία και με πήρε στη Βαρκελώνη για φωτογράφηση και έπρεπε να είναι σαν φυσιολογικό για μένα. Ένιωθα τότε πως απλά ζούσα τη ζωή κάθε παίκτη. Και δεν με πείραζε.»
Για τη συνάντησή του με τη μητέρα του Εμπαπέ: «Γνώρισα τη μητέρα του στη Ρεν, που ήταν εκεί για τον Εκοκό (ετεροθαλή αδερφό του Εμπαπέ). Τρομερή κυρία και πολύ δυνατή προσωπικότητα. Δεν ξεχνάω ποτέ πώς περνούσα τη ζωή μου στη Γαλλία. Τα σάντουιτς του Κουστερόν και τόσα άλλα. Πώς περνάγαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και όταν πηγαίναμε στη μητέρα μου που είχαμε ένα νόμισμα 10 φράγκων για να πάρουμε Coca Cola Freeway στα Lidl. Ακόμα και σήμερα το ίδιο κάνουμε με τα παιδιά μου με τα σάντουιτς και την Coca Cola. Ακόμα αγοράζω τη μπαγκέτα μου από τα Lidl στην περιοχή μου στη Γαλλία γιατί αυτή προτιμώ. Όταν ήμουν 14 ή 15 ετών η Ρεν μου έδινε 292 ευρώ τον μήνα. Και μετά ο πατέρας μου τα έπαιρνε όλα. Και επειδή τα χρήματα τα έπαιρνε 6 του μήνα πήγαινα στο ATM στις 5 για να πάρω τα χρήματα και να μας τα τραβήξει.»
Για τις δυσκολίες του στα παιδικά του χρόνια: «Μία Παρασκευή ήρθε η αστυνομία να με πάρει από το σχολείο για να με πάει σε έναν χώρο για κακοποιημένες γυναίκες, που είχαν πάει τη μητέρα μου. Θυμάμαι είχα βάλει τηλεόραση και άκουγα πως το να χτυπάς τα παιδιά σου είναι λάθος. Ο πατέρας μου ήταν σκληρός άνθρωπος. Ήμουν 6 και μου έλεγε πρέπει να τρέξεις για μία ώρα και έπρεπε να το κάνω. Στα 14 μου στη Ρεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα πιο σκληρά φυσικά τεστ. Μετά για μένα το ποδόσφαιρο δεν ήταν χόμπι. Είχα έναν στόχο. Πήρα το μυαλό και τον χαρακτήρα της μητέρας μου. Χωρίς αυτά δεν θα ήμουν εδώ. Και παρότι ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός και δύσκολος και χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν εδώ. Τον πατέρα μου τον αγαπώ και τον έχω συγχωρέσει.»
Για τα προβλήματα στην καριέρα του: «Όταν γύρισα στο Καζάν το 2016 η διοίκηση μου έδωσε το πιο μεγάλο συμβόλαιο που είχα ποτέ (σύμφωνα με τις τότε πληροφορίες ήταν στα 6 εκατ. συν μπόνους). Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία. Το λέω γιατί το ξέρω. Εκείνη την εποχή είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη. Είχα κρίσεις πανικού. Ένιωθα μοναξιά και είχα πρόβλημα με την απόσταση. Φοβόμουν ότι θα έχανα τα πάντα. Ξυπνούσα και έτρεμα. Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Έψαξα και είδα ότι δεν πεθαίνεις έτσι, επομένως ανακουφίστηκα λίγο. Πριν από τα παιχνίδια ήθελα να ξεράσω. Οι ποδοσφαιριστές είναι σαν τους άλλους ανθρώπους. Υπάρχει η κοινωνική ζωή. Πρόσεχε για την ζωή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόσεχε για τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου».