Για όσα εκτυλίσσονται στη Super League τη φετινή σεζόν μπορεί να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο. Δεν είναι βεβαίως πρωτοφανές να παίρνει μια ομάδα 7 πέναλτι στις πρώτα 18 παιχνίδια, ειδικά μετά την περυσινή ασύλληπτη επίδοση του ΠΑΟΚ που είχε κερδίσει 14 μετά την ολοκλήρωση της 21ης αγωνιστικής.
Ο φετινός Παναθηναϊκός (μάλλον) δεν προλαβαίνει να σπάσει το ρεκόρ του ΠΑΟΚ. Αντιθέτως, διεκδικεί με πολλές αξιώσεις το ρεκόρ του πιο αλλοιωμένου τίτλου όλων των εποχών. Πέρυσι, η χαοτική βαθμολογική διαφορά του Ολυμπιακού από τους υπόλοιπους δεν επέτρεψε να γίνει κουβέντα περί αλλοίωσης.
Φέτος όμως, το… κενό εξουσίας που δημιούργησαν οι απανωτές βαθμολογικές απώλειες των Πειραιωτών στον πρώτο γύρο, φέρνουν στο προσκήνιο την κουβέντα για τα πέναλτι του ΠΑΟ. Που στην πλειοψηφία τους είναι από αυστηρότατα έως ανύπαρκτα.
Παναθηναϊκός, ο… νέος ΠΑΟΚ: Πέντε πέναλτι, τέσσερις νίκες και πάρα πολλές διαμαρτυρίες (vids)
Ο ΑΘΛΟΣ σας έχει ενημερώσει εγκαίρως για όλα τα διαιτητικά αμαρτήματα που έφεραν τον ΠΑΟ στην κορυφή της βαθμολογίας και συνεχίζουν να τον κρατούν εκεί με το ζόρι. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μαθηματικός για να κατανοήσει το μέγεθος της αλλοίωσης. Μόνο το «πέναλτι» του Άβιλα θα ήταν αρκετό για να έχει σήμερα τους Πράσινους στο +3 από την ΑΕΚ και στο +4 από τον Ολυμπιακό. Και αν υπολογίσουμε και τους δυο βαθμούς από τον… μποναμά των Ζωσιμάδων, η διαφορά θα ήταν +1 και +2 αντίστοιχα.
Όλα αυτά δίχως να πάμε λίγο πιο πίσω και να θυμηθούμε το πέναλτι-ανέκδοτο με τον Αστέρα ή το πρώτο ανύπαρκτο με την ΑΕΚ (ενώ υπάρχει έντονη αμφισβήτηση για το κατά πόσο το δεύτερο ήταν εντός ή εκτός περιοχής). Σε ό,τι έχει να κάνει με τη χτεσινή περίσταση βέβαια, το πράγμα δεν σηκώνει και πολύ μεγάλη ανάλυση. Την οποία ανάλυση έχετε διαβάσει ήδη στον ΑΘΛΟ, όχι μόνο για το… σάλτο μορτάλε και την παραδοχή του Κουρμπέλη, αλλά και για το χέρι που προηγείται της επαφής με τον Μορέιρα.
Κι εντάξει την παραδοχή του Κουρμπέλη, το χέρι όμως πώς να το αγνοήσεις; (vid)
Το ΕΥΘΕΩΣ είναι σε θέση να αποκαλύψει το τεράστιο παρασκήνιο πίσω από το πέναλτι-φάντασμα των Ιωαννίνων. Καταρχάς, δέχομαι ολόκληρη την ομολογία του Κουρμπέλη που δήλωσε ότι ο Τσαγκαράκης του είπε «έκανες θέατρο», αφού πρωτίστως παραδέχθηκε ότι εκείνος επιδίωξε την επαφή. Στην κανονική ροή, ο διαιτητής από τα Χανιά διέκρινε ολόσωστα την πρόθεση του Κουρμπέλη να κερδίσει πέναλτι, με τη βουτιά που έκανε επιδιώκοντας την επαφή με τον αντίπαλο.
Αλίμονο αν άρχιζαν όλοι οι παίκτες να κάνουν βουτιές μέσα στην αντίπαλη περιοχή, με την ελπίδα πως κάποιος αντίπαλος θα τους βρει στην προσπάθειά του να απομακρύνει την μπάλα και να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο και όλο αυτό να επιβραβεύεται με πέναλτι. Τι δεν θα μπορούσε να δει ο Τσαγκαράκης στο σημείο που βρισκόταν; Τον Κουρμπέλη να βρίσκει την μπάλα με το χέρι, πολύ πριν έρθει σε επαφή με τον Μορέιρα.
Αυτή τη «λεπτομέρεια» λοιπόν, θα έπρεπε να την επισημάνει ο VAR Τζοβάρας έτσι ώστε να μην μπει καν στον κόπο να καλέσει τον διαιτητή στο μόνιτορ. Διότι ακόμα κι αν είχε γίνει πέναλτι μαρς, το κοντρόλ με το χέρι (ακούσιο ή εκούσιο, μαζεμένο ή κολλημένο δεν παίζει κανέναν ρόλο όταν πρόκειται για επιτιθέμενο, όπως διαβάσατε στους κανονισμούς που παρέθεσε ο ΑΘΛΟΣ) προηγείται κι έτσι ότι έπεται δεν θα έπρεπε να έχει καμία σημασία.
Παρ’ όλα αυτά, ο Τζοβάρας κάλεσε τον Τσαγκαράκη για on-field review. Κι εδώ κορυφώνεται το δράμα. Ο Χανιώτης ρέφερι πήγε στην οθόνη και σχεδόν αμέσως πείστηκε(;) ότι υπάρχει πέναλτι. Τι πιο φυσιολογικό θα πει κάποιος και φαινομενικά θα έχει δίκιο. Στην περίπτωση Τσαγκαράκη – Τζοβάρα όμως δεν υπάρχει τίποτε το φυσιολογικό.
Δεν είναι φίλε όλα ίδια τα μείον επτά (και ένα υστερόγραφο για τον διαστημάνθρωπο Ίνμπομ Χουάνγκ)
Χρονομετρήσαμε με ακρίβεια τον χρόνο που αφιέρωσε ο Τσαγκαράκης κοιτάζοντας το μόνιτορ. Με το που πλησιάζει στην οθόνη, η Nova ανοίγει το πλάνο με τις τρεις κάμερες και στο μεγάλο παράθυρο δείχνει τον διαιτητή να μιλά με τον πάγκο του ΠΑΣ και να ζητά την απομάκρυνση κάποιων. Στη συνέχεια στρέφει το βλέμμα του προς την οθόνη και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα φεύγει τρέχοντας για να δείξει την άσπρη βούλα.
Ξέρετε πόσος ήταν ο χρόνος που τα μάτια του Τσαγκαράκη έμειναν στην οθόνη; Σχεδόν 7 δευτερόλεπτα. Για την ακρίβεια 6,76. Σε μια φάση που το ζητούμενο δεν ήταν μονάχα η επαφή μεταξύ δυο παικτών αλλά και το αν το οφθαλμοφανέστατο χέρι προηγείται της επαφής, θα χρειάζονταν κάμποσες επαναλήψεις, από πολλές λήψεις και βέβαια, ειδικά στην περίπτωση του χεριού σε αργή κίνηση.
Όλα αυτά δεν γίνονται ούτε 57 δευτερόλεπτα, όχι στα σκάρτα 7 που κράτησε η φευγαλέα ματιά του Τσαγκαράκη. Μέσα σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα (που ίσως και να συνιστά ρεκόρ), το μόνο που μπορεί να είδε ο Χανιώτης ήταν το μπρος-πίσω της επαφής του Μορέιρα. Και μαντεύω πως το πλάνο που του δόθηκε ήταν αυτό από την κάμερα που έδειχνε την πλάτη του Κουρμπέλη, περίπου δηλαδή όπως είδε εξαρχής τη φάση ο Τσαγκαράκης από το σημείο που βρισκόταν.
Θεωρώ σχεδόν βέβαιο πως ο Τζοβάρας δεν του έδωσε εικόνα από την κάμερα πίσω από την τελική γραμμή, εκεί που φαίνεται το κοντρόλ του Κουρμπέλη με το χέρι. Αν έχω δίκιο, ο Τσαγκαράκης θα πρέπει να βγει δημόσια και να ξεκαθαρίσει ότι δεν του δόθηκε ποτέ το ριπλέι με το χέρι, ρίχνοντας ένα μεγάλο βάρος της ευθύνης στον VAR Τζοβάρα. Αν δεν το κάνει, θα πάρει εξ ολοκλήρου στην πλάτη του ένα τεράστιο «αμάρτημα», αθωώνοντας τον συνάδελφό του. Ο οποίος συνάδελφος, πάντα εφόσον ισχύει η άποψη που διατύπωσα πιο πάνω, θα τον έχει ρίξει σκοπίμως σε μια πολύ μεγάλη παγίδα.
Ανακεφαλαιώνοντας, στον καθαρό χρόνο θέασης των 6,76 δευτερολέπτων το μάτι δεν προλαβαίνει καλά-καλά να εστιάσει σε μια φάση, οποιαδήποτε φάση. Όταν λοιπόν, συζητάμε για περίπτωση πέναλτι στο 93′ που ουσιαστικά καταδικάζει μια ομάδα σε ήττα, ο διαιτητής παίρνει τον χρόνο του, βλέπει τη φάση μπρος-πίσω ξανά και ξανά και κυρίως, ζητά να δει το στιγμιότυπο από όσες περισσότερες λήψεις γίνεται.
Η βιασύνη του Τσαγκαράκη δεν έχει καμία λογική εξήγηση, όταν ακόμα και στις πιο εξόφθαλμες παραβάσεις οι διαιτητές ζητούν πάντοτε περισσότερες «αποδείξεις» στην οθόνη τους. Εντέλει, ακόμα κι αν ο Τζοβάρας ήθελε σκοπίμως να τον παγιδεύσει, ο ίδιος δεν έκανε τίποτε για να προστατεύσει τον εαυτό του. Αν όντως επιθυμούσε κάτι τέτοιο, που πλέον αμφιβάλλω πολύ…