Έχει τύχει κάποιες φορές τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός να είναι της μόδας στο ξεκίνημα μιας σεζόν. Μέχρι να ξεκινήσουν οι πρώτες αγωνιστικές κατραπακιές ή απλώς να αρχίσει να ξεμακραίνει (κατά κανόνα) ο Ολυμπιακός στη βαθμολογία. Και τότε, με αξιοπρόσεκτη συνέπεια ο θαυμασμός πήγαινε περίπατο και τη θέση του έπαιρνε ο προβληματισμός για το υλικό, τον προπονητή και πάνω απ’ όλα τον Γιάννη Αλαφούζο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και φέτος, μόνο που αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός εμφανίζεται σαφώς πιο ανθεκτικός και πιο πειστικός, έχοντας και την αμέριστη… συμπαράσταση του Ολυμπιακού. Από όποια πλευρά κι αν βλέπει κάποιος τα ποδοσφαιρικά πράγματα, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει φανατικά, δεν γίνεται να μην παραδεχτεί πως φαινόμενα σαν το φετινό παρατηρούνται μονάχα όταν προκύπτει «κενό εξουσίας». Όταν δηλαδή οι Ερυθρόλευκοι δεν είναι αυτοί που πρέπει και δίνουν δικαίωμα στους αντιπάλους τους να πιστέψουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τον τίτλο.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως στην Ελλάδα κυριαρχούν κατά βάση δυο είδη οπαδών. Αυτοί που αγαπούν τον Ολυμπιακό και εκείνοι που τον μισούν, ό,τι ομάδα κι αν δηλώνουν. Το τίμημα του να είσαι μακράν ο κορυφαίος σύλλογος, άρα και αυτός που όλοι θα ήθελαν να ξεπεράσουν, είναι να σε βλέπουν όλοι ως τον μισητό εχθρό τους. Για τον οπαδό του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και πολλών ακόμη ομάδων, ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που λατρεύουν να μισούν. Ένα τίμημα παρ’ όλα αυτά που οι Πειραιώτες το πληρώνουν με άνεση εδώ και δεκαετίες…
Στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός ήταν στη θέση του φετινού ΠΑΟ και έπαιρνε πέναλτι με τόσο μεγάλη ευκολία ακόμα και σε ντέρμπι (π.χ. δυο με την ΑΕΚ για ανατροπή του σκορ και ένα με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα), τα γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ θα είχαν ξεκινήσει μια νέα πανστρατιά προπαγάνδας για Παράγκες, Εγκληματικές και όσα ακόμη φαιδρά έχουν γραφτεί και λεχθεί όλα αυτά τα χρόνια.
Για… καλή τύχη όλων των «υγιών δυνάμεων», ο Ολυμπιακός βρίσκεται 10 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Έτσι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που ο πρωτοπόρος Παναθηναϊκός έχει δεχτεί αρκετό σπρώξιμο στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, με πιο πρόσφατο το περιβόητο πέναλτι με το οποίο νικήθηκε ο Αστέρας Τρίπολης σε κρίσιμο χρονικό σημείο.
Στην περίπτωση που στη θέση των Πρασίνων ήταν οι πρωταθλητές, όλοι φαντάζεστε τι θα επακολουθούσε. Μαϊμούδες, πέτσινα, χάρτινα και κάμποσοι ακόμη αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί θα χρησιμοποιούνταν στα άρθρα που θα ανέβαιναν κατά ριπάς στα σεσημάσμένα σάιτ αλλά και στα λεγόμενα «αντικειμενικά».
Όταν όμως φεύγει ο Ολυμπιακός από τη μέση, όλα είναι πιο εύκολα. Και πιο πολιτισμένα. Πάρτε παράδειγμα τον τερματοφύλακα του Αστέρα Τρίπολης Νίκο Παπαδόπουλο. Δεν έχει καμία σημασία το ότι ξεκίνησε την καριέρα του από τις ερυθρόλευκες ακαδημίες. Ο γκολκίπερ των Αρκάδων μπορεί να είδε την ομάδα του να ηττάται άδικα στη Λεωφόρο εξαιτίας ενός ανύπαρκτου πέναλτι, ωστόσο έδειξε ανωτερότητα και ευχήθηκε να πάρει το πρωτάθλημα ο ΠΑΟ. Αλήθεια, τι φαντάζεστε ότι θα συνέβαινε αν σε όλη αυτή την ιστορία ο εμπλεκόμενος ήταν ο Ολυμπιακός;
Ν. Παπαδόπουλος: Εύχομαι να κατακτήσει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός (vid)
Η ανωτερότητα είναι μεγάλη υπόθεση. Σε ό,τι να έχει κάνει με τους ανθρώπους του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι τρέχει από τα μπατζάκια τους. Διότι δεν είναι μόνο ο γκολκίπερ του Αστέρα Τρίπολης, είναι πολλοί ακόμη παίκτες που είτε δημοσίως είτε ιδιωτικώς επιθυμούν να πάρει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Ή όποιος άλλος τέλος πάντων μπορεί να το πάρει εκτός του Ολυμπιακού.
Η απογείωση βεβαίως έρχεται όταν ακούς ιδιοκτήτη ομάδας να εύχεται πρωτάθλημα στον ΠΑΟ. Και όχι από έναν τυχάρπαστο, αλλά από κάποιον άμεσο ανταγωνιστή, τουλάχιστον σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης τόνισε τις προάλλες πως θέλει «χίλιες φορές να το πάρει ο Παναθηναϊκός» το πρωτάθλημα, αν δεν το πάρει η ΑΕΚ. Διότι σε αυτά τα θέματα δεν χωράνε οπαδικά: ο Ολυμπιακός να μην είναι κι όποιος θέλει ας είναι.
Μελισσανίδης: Να δείχνουμε αγάπη, αν δεν το πάρει η ΑΕΚ χίλιες φορές ο ΠΑΟ
Κάποιος καλοπροαίρετος μπορεί αφελώς να ισχυριστεί πως είναι λογικό να θέλουν οι μη Ολυμπιακοί να δουν διαφορετικό πρωταθλητή. Θα ίσχυε απολύτως αυτό και θα ακουγόταν υγιές, αν είχε καταγραφεί ιστορικά κάτι αντίστοιχο στην εποχή που ο Ολυμπιακός βρισκόταν για χρόνια μακριά από την κορυφή. Όλοι αυτοί που δηλώνουν «κουρασμένοι» από τους συνεχόμενους τίτλους των Πειραιωτών και προσπαθούν να αποδώσουν στην κυριαρχία του Ολυμπιακού τη σύσσωμη επιθυμία για έναν διαφορετικό πρωταθλητή, δεν πείθουν ούτε τους εαυτούς τους.
Το 1997 ο Θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου επέστρεψε στους τίτλους μετά από μια δεκαετία. Πριν καν γίνει η απονομή του πρώτου πρωταθλήματος έπειτα από δέκα δύσκολα χρόνια, είχε ήδη ξεκινήσει η «συστράτευση» των υπολοίπων προκειμένου να αποδώσουν τον τίτλο εκείνο αλλά και όσους ακολούθησαν στη συνέχεια σε διαιτησίες και παρασκήνια. Το «μόνοι μας και όλοι σας» το χρησιμοποιούν οι οπαδοί όλων των ομάδων.
Με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις οπαδών και συλλόγων χρησιμοποιείται καταχρηστικά. Η ιστορία έχει αποφανθεί τελεσίδικα πολύ πριν τα φετινά, πριν καν συσταθεί η περιβόητη «εξυγιαντική συμμαχία» με Ιβάν Σαββίδη, Μελισσανίδη και Αλαφούζο. Η οποία αποδείχθηκε ότι στηρίζεται σε γερά θεμέλια, παρά τους δυνατούς κλυδωνισμούς που προκλήθηκαν από τις ενδοσυμμαχικές πιστολιές, όταν ο ένας σύμμαχος έσφαζε τον άλλον για ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο. Κι αν ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν ο πρώτος που ξεπόρτισε λόγω σφαγής, οι άλλοι δυο θα επιθυμούν πάντα να τον έχουν από κοντά, ενίοτε ως «αναγκαίο κακό»…