Ένας γίγαντας, ένας κολοσσός, ένας πραγματικός μαχητής του ελληνικού αθλητισμού. Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, η ιστορία του οποίου δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
Θρήνος στον ελληνικό αθλητισμό: Πέθανε ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης
Η είδηση του θανάτου του μας πάγωσε όλους σε αυτό το «σκληρό» πρωινό της Παρασκευής, αλλά η κληρονομία και η ανθρωπιά που αφήνει πίσω του μας κάνει να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο σε αυτό τον κόσμο, μας ενώνει, μας δίνει κίνητρο, μας εμπνέει.
Όλα αυτά ο αείμνηστος Αλέξανδρος Νικολαϊδης τα κατάφερε μέσα σε λίγες σειρές, πέρα από τα χρόνια της καριέρας του, στις οποίες αναφέρει την τελευταία του επιθυμία αναφορικά με την δημοπράτηση των δύο αργυρών μεταλλίων του προκειμένου να βοηθηθούν παιδιά που το έχουν ανάγκη.
Όπως ανέφερε στην συγκλονιστική τελευταία του ανάρτηση:
«Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Τελικά, δεν φοράνε όλοι οι ήρωες μπέρτα. Κάποιοι φορούσαν τη στολή του Τάε Κβον Ντο και η ιστορία τους θα λέγεται αιώνια…