Στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι;», αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων δηλώνουν «Ολυμπιακός». Δυστυχώς, οι περισσότεροι απαντούν από κεκτημένη ταχύτητα: το τι πραγματικά σημαίνει να υποστηρίζεις μια ομάδα, πόσο μάλλον τη μακράν μεγαλύτερη στη χώρα της, έχει χαθεί από το εννοιολογικό συρτάρι που διατηρούν στο μυαλό τους οι περισσότεροι οπαδοί.
Τα τελευταία χρόνια ειδικά, η δήλωση «Ολυμπιακός» συχνά ακολουθείται από ένα «αλλά». Στον έναν φταίει ο Μαρινάκης, στον άλλον ότι «δεν παίζουμε μπάλα», στον παράλλο ότι «δεν μπορούμε να παίξουμε “έστω” σε έναν τελικό του Γιουρόπα Λιγκ». Κάποιοι θέλουν περισσότερους Έλληνες, κάποιοι άλλοι θέλουν Τζιοβάνηδες και Ριβάλντους και γενικώς, καθένας με την τρέλα του.
Σε μια Ελλάδα που κάθε μέρα αφήνει και μια ακόμη από τις λιγοστές πνοές που της έχουν απομείνει, ελάχιστοι οργανισμοί μπορούν να καυχηθούν για την υγεία που αποπνέουν. Ο πιο προβεβλημένος απ’ όλους είναι προφανώς ο Ολυμπιακός: σε κάθε του άθλημα, σε κάθε γήπεδο που φιλοξενούνται αθλητές του εντός κι εκτός συνόρων. Και όμως, στους περισσότερους αυτά δε λένε τίποτα…
Ο Θρύλος έζησε χθες βράδυ μεγάλες στιγμές. Το κερασάκι ήταν βεβαίως το… αψηλό παλικαράκι από την Ακτή Ελεφαντοστού που μας ταξίδεψε μια ντουζίνα χρόνια πίσω, η τούρτα ωστόσο σερβιρίστηκε από τον Γκραν Σεφ Μαρτίνς και την εξαιρετική ομάδα που δημιουργεί καθημερινά.
Αλήθεια όμως, πόσοι απ’ αυτούς που δηλώνουν Ολυμπιακοί αξίζουν πραγματικά τέτοια μεγαλεία; Πόσοι αξίζουν όλα όσα έγιναν χθες, από τις 8 παρά μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα; Πέραν αυτών που ήταν παρόντες και εκείνων που για διάφορους λόγους «ανωτέρας βίας»* δεν μπορούν να βρεθούν κοντά στην ομάδα τους, κανείς. ΚΑΝΕΙΣ!
Όλοι αυτοί οι «αλλάδες» που αναπολούν τα «περασμένα μεγαλεία», είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι που συμφωνούσαν με τα «Βάλε λεφτά» κάποιων ξυπνητζήδων, τα «Κοίτα τι έκανες» και το ντου που επικύρωσε το τέλος της εποχής Κόκκαλη. Ο οποίος ναι μεν φαινόταν να έχει εγκαταλείψει την ομάδα στην τύχη της τους τελευταίους μήνες της σεζόν 2009/10, αλλά και πάλι δεν του άξιζε τέτοια ασέβεια για ένα χαμένο πρωτάθλημα, μόλις το δεύτερο τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια.
Κάθε πράξη θα πρέπει να έχει συνέπειες. Εν προκειμένω, οι συνέπειες θα έπρεπε να είναι οι εξής: να μην επιτραπεί η είσοδος σε κανέναν πλην των παρόντων (ή όσων μπορούν να αποδείξουν ότι απουσίασαν δικαιολογημένα) για τα επόμενα πέντε ματς, ελληνικά ή ευρωπαϊκά. Σε μια βραδιά σαν τη χθεσινή, το να υπάρχει έστω κι ένα άδειο κάθισμα στο Καραϊσκάκη αγγίζει τα όρια της ντροπής. Το ίδιο θα έγραφα ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει ασθμαίνοντας τον ΠΑΣ, ο οποίος είναι πολύ καλύτερη ομάδα απ’ ό,τι τον έκαναν οι ερυθρόλευκοι να δείχνει – και θα το θυμηθείτε προσεχώς.
Η άφιξη ενός παίκτη παγκόσμιας κλάσης όπως ο Γιάγια Τουρέ, τον οποίο κυριολεκτικά λαχταρούσαν οπαδοί σημαντικών συλλόγων σε μεγάλα πρωταθλήματα – όσοι έχουν πρόσβαση στο twitter μπορούν εύκολα να βρουν χιλιάδες φίλους της Άρσεναλ που παρακαλούσαν για τη μεταγραφή του -, θα έπρεπε να είναι από μόνη της αρκετή για να ξεχειλίσει το Καραϊσκάκη και να αφήσει και 5-6 χιλιάδες κόσμο απέξω.
Υπό νορμάλ συνθήκες βέβαια, δεν θα έπρεπε καν να έχει συντρέξει μια τόσο ευτυχής συγκυρία ώστε να μένει κόσμος απέξω. Ούτε καν οι τίτλοι και οι επιτυχίες της τελευταίας εικοσαετίας δεν θα χρειαζόταν να έχουν προηγηθεί, προκειμένου να είναι γεμάτο το γήπεδο. Το τι σημαίνει να υποστηρίζεις μια ομάδα, δυστυχώς είναι άγνωστη λέξη στους περισσότερους Έλληνες, άρα και στην πλειοψηφία των Ολυμπιακών. Όταν όμως είσαι τόσο κακομαθημένος και τόσο απαίδευτος σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητάς σου, δεν είναι δυνατόν να λειτουργείς διαφορετικά ως οπαδός. Και αυτό ισχύει για όλους μας ανεξαιρέτως. Αν δεν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό, τα πάντα θα ήταν αλλιώς σε τούτον τον ρημαδιασμένο τόπο που η ευλογία και η κατάρα του είναι να έχει εμάς για κατοίκους του…
Αν αποσυνθέσεις τον χθεσινό Ολυμπιακό της μαγικής εμφάνισης, των ποιοτικών ποδοσφαιριστών, των πέντε γκολ και της μεταγραφής του Τουρέ, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν κάποιες χιλιάδες πιστοί στην εξέδρα και ένας πρόεδρος με σιδερένια θέληση. Που σημαίνει ότι με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις…
*Για να μη δημιουργούνται «παρανοήσεις», ως λόγοι ανωτέρας βίας καταγράφονται ενδεικτικά η υγεία, η απόσταση και βέβαια η οικονομική δυσχέρεια. Θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητοι βεβαίως, αλλά κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε…