Ο Ολυμπιακός κοιτάζει μπροστά και το πρώτο στοιχείο που καλείται να διορθώσει δεν είναι αγωνιστικό, καθώς πρωτίστως πρέπει να στρώσει την ψυχολογία του μετά την αλλαγή σκυτάλης στην τεχνική ηγεσία. Γράφει ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης
Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Ο Ολυμπιακός μπήκε σε μία διαδικασία τέλη Ιουλίου για την αναζήτηση προπονητή, που θα μπορούσε να είχε αποφύγει ακολουθώντας την νωρίτερα. Στο σωστό timing.
Αν όχι όταν «έτρεχε» να ανανεώσει το συμβόλαιο του Πέδρο Μαρτίνς χωρίς να συντρέχουν λόγοι βιασύνης τον περασμένο Ιανουάριο, αλλά τουλάχιστον με τη λήξη της σεζόν προκειμένου να έχει τον χρόνο να αναζητήσει την καλύτερη δυνατή επιλογή για τον πάγκο του και ο νέος προπονητής να «χτίσει» την ομάδα σύμφωνα με τα δικά του θέλω.
Ο Πορτογάλος προπονητής προσέφερε στον Ολυμπιακό (άλλωστε έγραψε ιστορία όντας, πλέον, ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του) και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Η ομάδα έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο στα πρώτα δύο χρόνια και ας δικαιώθηκε μόνο τη δεύτερη σεζόν του Μαρτίνς, κατακτώντας το Πρωτάθλημα. Εκτός από την προπονητική σφραγίδα, τη συγκεκριμένη διετία ο Θρύλος είχε και καλύτερους ποδοσφαιριστές στο έμψυχο δυναμικό του, συγκριτικά με τις επόμενες δύο σεζόν του Πορτογάλου κόουτς.
Ο 52χρονος τεχνικός πήρε τίτλους, δόξα και χρήμα, αλλά «τρύπησε» το ταβάνι του και ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο και το χειρότερο από όλα είναι ότι έδειξε να επαναπαύεται στα όσα έχει πετύχει. Στον Ολυμπιακό, όμως, όποιος είναι μέλος αυτής της υπέροχης και ανεπανάληπτης ομάδας, πρέπει κάθε ημέρα να αποδεικνύει πράγματα και να μην αρκείται στα κεκτημένα. Παράλληλα, βλέποντας και την ποιοτική στάθμη του ρόστερ να υποχωρεί, άρχισε και εκείνος να βγάζει πολύ πιο συντηρητικό πρόσωπο, παρατάσσοντας μία ομάδα χωρίς επιθετικό πνεύμα, ενέργεια και ένταση.
Έχω κατασταλάξει στο γιατί ο Βαγγέλης Μαρινάκης επέμεινε στην ανανέωση της συνεργασίας με τον Μαρτίνς τον Ιανουάριο, όπως είχα αντιληφθεί έγκαιρα το πότε ο Πέδρο έφτασε σε προσωπική υπέρβαση ως προπονητής του Ολυμπιακού. Αυτά, όμως, δεν είναι της παρούσης. Η ομάδα δεν είναι κακή όσο φάνηκε κόντρα στη Μακάμπι Χάιφα, αλλά πρέπει να δουλέψει την ψυχολογία της. Σε τέτοιες περιπτώσεις και όταν αλλάζει ο προπονητής, η συναισθηματική απελευθέρωση έρχεται άμεσα και συνήθως κρατάει λίγο. Ωστόσο, είναι σημαντικό για τους Ερυθρόλευκους να ανακτήσουν τη χαμένη αυτοπεποίθησή τους και να βελτιώσουν το επίπεδο της πνευματικής τους ετοιμότητας.
Ο 39χρονος Κορμπεράν είναι ένα «στοίχημα» και δεν με πείθει ότι μπορεί να σταθεί σε αυτόν το ζόρικο πάγκο. Το βιογραφικό του είναι «αδύναμο» και ας προπονεί από τα 23. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν προπονητή με κύρος και προσωπικότητα, που θα εμπνεύσει ολόκληρο τον οργανισμό. Ο νέος προπονητής των Πρωταθλητών Ελλάδας βρίσκεται στη διαδικασία για να «χτίσει» χαρακτήρα και καλείται να βάλει το ερυθρόλευκο τρένο ξανά στις ράγες. Αν μπορεί να εμπνεύσει; Όλα αυτά θα φανούν στον αγωνιστικό χώρο και μακάρι να πετύχει. Μία καλή σεζόν στη Χάντερσφιλντ δεν λέει τίποτα. Ο Ολυμπιακός είναι για άλλα πράγματα και έχει άλλη δυναμική.
ΥΓ: Τα γραπτά μένουν. Προσωπικά, όλα τα κείμενά μου ήταν καθαρά ποδοσφαιρικά. Όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης και προοπτικής, πρέπει να καταγράφεις την άποψή σου με κάθε κόστος. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ομάδα της καρδιάς σου. Οι λόγοι που ο Πέδρο Μαρτίνς έπρεπε να αποχωρήσει την κατάλληλη στιγμή και όχι μετά το πρώτο αρνητικό αποτέλεσμα της σεζόν 2022/23, έχουν καταγραφεί από την πλευρά μου και δεν πρόκειται να επανέλθω. Οι ομάδες δεν χτίζονται τον Αύγουστο και ο άπειρος Κάρλος Κορμπεράν καλείται να βγάλει την ομάδα από το αγωνιστικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει μόνη της. Από τις επιλογές της. Καλή τύχη στον Ισπανό.