Η θεσμοθέτηση, με απόφαση μόνο του Υφυπουργού Αθλητισμού, της «επαγγελματικής διαιτησίας», τροπολογία στην οποία εντάχθηκε και η πλήρης λειτουργική, διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια της ΚΕΔ/ΕΠΟ, είναι «το κερασάκι στην τούρτα» στη διαδικασία αποδόμησης της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας από το έσχατο ίχνος ανεξαρτησίας, όπως αυτή περιγράφεται στο καταστατικό της και στα καταστατικά των FIFA/UEFA και διεθνώς αναγνωρίζεται με τον τίτλο «Ρήτρα Ανεξαρτησίας».
Πλέον, στην ευθύνη και στην αρμοδιότητα της ΕΠΟ δεν έχει απομείνει καμία από τις βασικές λειτουργίες που συγκροτούν την Ρήτρα Ανεξαρτησίας, όλες έχουν απωλεσθεί και τις διαχειρίζονται άλλοι φορείς, πολιτειακοί κυρίως, η Ομοσπονδία έχει απομείνει απλώς να επικυρώνει και να νομιμοποιεί ποδοσφαιρικά επιλογές τρίτων, ακριβώς για να αποκτήσουν την επιβαλλόμενη ποδοσφαιρική νομιμοποίηση. Έτερον ουδέν!
Σε αυτό το πλέγμα των αρμοδιοτήτων, που η ΕΠΟ απώλεσε, προστίθεται, τώρα, «το ιερό δισκοπότηρο» της ποδοσφαιρικής ανεξαρτησίας, η καρδιά του σκληρού πυρήνα του αυτοδιοίκητου, δηλαδή ο έλεγχος της διαιτησίας στις δύο ανώτερες κατηγορίες.
Θα ακολουθήσει, να είστε βέβαιοι, η μεταφορά της ευθύνης για την παραγωγική διαδικασία της διαιτησίας στην Ένωση Διαιτητών (είναι επιθυμία και αυτή των FIFA/UEFA), όσο και αν η ΕΠΟ επιχειρεί να την ακυρώσει, να την εξαφανίσει από το καταστατικό της.
Επαγγελματική διαιτησία: Πέρασε η τροπολογία, «όχι» ψήφισαν ΚΚΕ και Ελληνική Λύση του Βελόπουλου
Είχαν προηγηθεί η συγκρότηση των δικαστικών και δικαιοδοτικών οργάνων την οποία ανέλαβε ο κρατικός μηχανισμός (η ΕΠΟ απλώς επικυρώνει τις αποφάσεις των Πρωτοδικείων – Εφετείων κ.λ.π.) και οι αρμοδιότητες για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι οποίες εκχωρήθηκαν, με απαίτηση της Ολιστικής Μελέτης, στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου, χωρίς καμία δυνατότητα της ΕΠΟ να τις ακουμπήσει καν.
Η «επαγγελματική διαιτησία» ολοκληρώνει ένα πρώτο κύκλο αφαίρεσης από την ΕΠΟ, με την επιμέλεια και τη φροντίδα των υπερεθνικών ποδοσφαιρικών αρχών και την άμεμπτη συνεργασία τους με την κυβέρνηση, κρίσιμων και σημαντικών αρμοδιοτήτων, οι οποίες μεταφέρονται σε άλλους φορείς, πρόκειται για το τελευταίο κομμάτι του πρώτου παζλ, όπως στη Νυόν έχει σχεδιαστεί και σταδιακά εφαρμόζεται στο Πάρκο Γουδή.
Σήμερα, η ΕΠΟ έχει απομείνει να ασχολείται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (τη βρίζουν όλες οι ομάδες), με τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων (χαμένες στο διάστημα άφραγκες και ακυρωμένες από κάθε εξουσία), με τις Εθνικές Ομάδες (αστεία υπόθεση με ελεγχόμενες κλήσεις και καθοδηγούμενες επιλογές προπονητών και στελεχών) και με διορισμούς κάθε είδους για να βρίσκουν μεροκάματο άνεργοι, κόρες και γιοί κολλητών, απολυμένοι από ομάδες και συγγενείς σφουγγοκωλάριων των αφεντικών που την ελέγχουν και τη διοικούν (πρόκειται για τον τομέα με τις μεγαλύτερες «επιτυχίες»).
Τι απομένει για να ακυρωθεί εντελώς η Ομοσπονδία και να καταπέσει σε κατάσταση κωματώδη, χωρίς αν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα στοιχειώδη; Να απωλέσει και τον οικονομικό έλεγχο του ελληνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή να δει να καταργούνται οι καταστατικές διατάξεις που της επιτρέπουν να απομυζά, εντελώς αυθαίρετα, από τις επαγγελματικές ομάδες σημαντικά ποσά με τα οποία καλύπτει τον προϋπολογισμό της και πληρώνει αδρά χαραμοφάηδες, ανίκανους, τεμπελχανάδες και «ανηψούλες» διάφορες με αυξημένο το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς υπέρ της ψυχικής και σωματικής ισορροπίας του κάθε «θείου» που τις προσέλαβε ή διευκόλυνε την πρόσληψη τους.
Οσονούπω αναμένεται να ξεκινήσει η αποδόμηση και σε αυτό τον τομέα, ώστε να έρθει μια ώρα αρχύτερα η στιγμή που η ΕΠΟ θα έχει καταστεί μια ομοσπονδία αποσυνάγωγη, άφραγκη, μη λειτουργική, οικονομικά καταρρακωμένη, που θα χρειάζεται κάθε φορά να παρακαλάει τον κάθε υφυπουργό «για έκτακτη οικονομική ενίσχυση» για να τα βγάζει πέρα και σε αντάλλαγμα θα εκχωρεί συνεχώς εξουσίες και αρμοδιότητες από ό,τι έχει απομείνει να ξεπουληθεί «υπέρ της τσέπης των στελεχών και υπέρ της ευόδωσης των σκοπών που εξυπηρετούν οι ανηψούλες».
Είκοσι χρόνια από την πρώτη φορά που η ΕΠΟ (με την τότε διοίκηση και τα τότε στελέχη) αποφάσισε πως «το πρόβλημα της είναι πολιτικό και όχι οικονομικό» και εξυπηρέτησε με πίστη ένα σχέδιο πολιτικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας της που οδήγησε και στην οικονομική της ευμάρεια (είναι αλληλένδετα) ο κύκλος κλείνει και μπροστά της υπάρχει μόνο η κακομοιριά, η εξαθλίωση, η παρακμή, η κατάντια.
Ότι αυτή η ΕΠΟ εκλέγει πρόεδρο τον Παναγιώτη (Τάκη για τους φίλους) Μπαλτάκο δεν είναι καθόλου περίεργο, «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι», η εξέλιξη είναι, έτσι ή αλλιώς, αστεία και άνευ σημασίας, ειδικά από την ώρα που η κυβέρνηση ξεκαθάρισε πως «ο κ. Μπαλτάκος δεν είναι της αρεσκείας της και δεν τον εγκρίνει».
Προϊόντος του χρόνου (ίσως στο τέλος της περιόδου 2022/2023) να μην χρειάζεται καν να αναφέρεται κανείς σε αυτή την ΕΠΟ για μερικούς πολύ πρακτικούς λόγους, μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος θα εξακολουθήσουν να ασχολούνται μαζί της για να αποκρυπτογραφήσουν πως, με ποιους και ποιες διαδικασίες και πλάτες πέτυχε την περίοδο 2002/2015 να αλλάξει τη μοίρα της και μαζί τη μοίρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, για να καταλήξει στη συνέχεια εκεί που σήμερα βρίσκεται.