Είναι μία νίκη που «μετράει». Για τη βαθμολογία, το αήττητο, το γόητρο, το ψυχολογικό «πουσάρισμα» ενόψει της επιστροφής στην Ευρώπη και την πρώτη αναμέτρηση με την Αταλάντα στο Μπέργκαμο για τα Play-off του Europa League. Ο Ολυμπιακός δεν θέλει να χάνει και δεν είναι ευχαριστημένος με την ισοπαλία. Και όταν παίρνει το «τρίποντο» στο φινάλε, όλα είναι πιο καλά. Η νίκη καλύπτει «ανορθογραφίες», που και την Κυριακή (14/2) ήταν αρκετές.
Ρουτίνα και συνήθεια… Ακόμα και στην κακή βραδιά του, ο Ολυμπιακός νίκησε ξανά την ΑΕΚ. Την έχει κερδίσει, πλέον, με όλους τους τρόπους. Αυτήν τη φορά με 1-0 και γκολ στο 84′. Από μία στατική φάση και την ορμή του σκόρερ Εμβιλά. Το γκολ του Γιαν Εμβιλά καθόρισε το ματς στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Οι φιλοξενούμενοι μπορεί να μην είχαν καθαρή ευκαιρία προς την εστία (εξαιρείται η φάση με τον Μανωλά, όπου παραλίγο να σημειωθεί ένα απίστευτο αυτογκόλ), αλλά ζόρισαν τον Πρωταθλητή Ελλάδας και τον έφτασαν στα όριά του. Και η ανάγνωση του αγώνα, ξέχωρα από τον φόβο που έδειξε (για μία ακόμα φορά) η Ένωση για να επικρατήσει του αντιπάλου της, αν και τον βρήκε μπόσικο, είναι πως οι Ερυθρόλευκοι έδωσαν δικαιώματα, ιδιαίτερα στο διάστημα από το 60′ μέχρι το 80′, επειδή ανέβασαν τις γραμμές τους ψηλά και έγιναν ευάλωτοι στην αμυντική μετάβαση, μετά και τις αλλαγές του Πέδρο Μαρτίνς, που αποδιοργάνωσαν τη λειτουργία της ομάδας πάνω στο χορτάρι.
Η ΑΕΚ έβγαινε στην αντεπίθεση όποτε ήθελε. Πρέπει να είχε κοντά στις 10 κόντρα επιθέσεις μέσα σε ένα εικοσάλεπτο. Μεμονωμένα, η τετράδα της άμυνας του Ολυμπιακού και ο Βατσλίκ ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω. Δεν είναι και το πιο εύκολο για τους ακραίους αμυντικούς, τους στόπερ και τον τερματοφύλακα να βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι σε κατάσταση ανισορροπίας. Η μπάλα δεν πρέπει να χάνεται τόσο εύκολα γιατί στο τρανζίσιον, κόντρα σε καλύτερες ομάδες, ο Ολυμπιακός θα υποστεί τις συνέπειες. Οι Πειραιώτες δεν το πλήρωσαν απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά πρέπει να προβληματιστούν. Σίγουρα, ο 35χρονος Άμραμπατ έχει ποιότητα, αλλά οι Ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να τον περιορίσουν. Και δεν είναι κολακευτικό για τον Πρωταθλητή ότι ένας παίκτης προχωρημένης ηλικίας, χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα στο παιχνίδι του, κατάφερε να προκαλέσει αναστάτωση με τις κινήσεις του εντός αγωνιστικού χώρου.
Μία πραγματικότητα για τον Πέδρο Μαρτίνς είναι πως όταν έχει μία κακή ημέρα στη δουλειά, δεν μπορεί να ισιώσει την κατάσταση και όλα πηγαίνουν λάθος. Εκ του αποτελέσματος, δικαιώθηκε για τις επιλογές του, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο σχηματισμό με τους κεντρικούς μέσους, αλλά δεν είχε δημιουργία ούτε από τον άξονα ούτε από τα «φτερά» της μεσοεπιθετικής του γραμμής σε ένα παιχνίδι όπου δεδομένα θα είχε την περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια των παικτών του, καθώς τόσο ο Μασούρας όσο και ο Αγκιμπού Καμαρά δεν είναι εξτρέμ και δεν παίζουν πάνω στον ασβέστη.
Ο Μαντί Καμαρά δεν ήταν ο χειρότερος παίκτης στο συγκεκριμένο ματς για να γίνει η πρώτη αλλαγή. Ούτε και ο Ονιεκούρου έχει δείξει ότι είναι game changer για να εισέλθει ως πρώτη αλλαγή σε έναν αγώνα. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο προπονητής του Ολυμπιακού έβαλε ό,τι καλύτερο είχε στον πάγκο μεσοεπιθετικά, αφήνοντας την ομάδα «ξεκρέμαστη» με έναν κεντρικό μέσο, τον Εμβιλά, ο οποίος έμελλε να βάλει την υπογραφή του, σκοράροντας ύστερα από στατική φάση και στρώσιμο της μπάλας από τον Μανωλά μετά το άριστα εκτελεσμένο κόρνερ του Βαλμπουενά. Όσο ο Ολυμπιακός έβγαζε παίκτες από το κέντρο τόσο η ΑΕΚ έπαιρνε περισσότερο θράσος, ακολουθώντας την τακτική των αντεπιθέσεων. Μετά το 80′, η ομάδα είχε από τη μέση και μπροστά τους Εμβιλά, Καρβάλιο, Αγκιμπού Καμαρά, Βαλμπουενά, Ονιεκούρου και Ελ Αραμπί (απίστευτο ότι σε αυτό το ματς μπήκε αλλαγή στο 80′),
Δεν ξέρω αν ο «φευγάτος» Αργύρης Γιαννίκης κέρδισε πόντους για την παραμονή του στην τεχνική ηγεσία της προβληματικής (και τη φετινή σεζόν) ΑΕΚ, αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο που πρεσβεύει και οι Ερυθρόλευκοι «βοήθησαν» άθελά τους στο να δείξει η αντίπαλος μία καλή εικόνα σε αυτό το ματς και να έχει για πρώτη φορά επί ημερών Γιαννίκη τη σφραγίδα του προπονητή της. Ο ομογενής κόουτς θύμισε τον προπονητή της περασμένης σεζόν στον ΠΑΣ Γιάννινα, όταν έπαιζε φουλ άμυνα (με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα) και με «ελάχιστη» κατοχή μπάλας κατάφερνε με τους Ηπειρώτες να βγαίνει υποδειγματικά στην επιθετική μετάβαση με ταχύτητα λόγω της έντονης πίεσης στα 3/4 του αγωνιστικού χώρου.
Και κάτι ακόμα για τον Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος προπονητής έχει κερδίσει με τη δουλειά του το δικαίωμα να κάνει αλλαγή στις καθυστερήσεις, βάζοντας και τρίτο στόπερ (Μπα) για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα, φέτος, ο κόουτς δίνει 100% βάση στο αποτέλεσμα και μόνο. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν άλλος τεχνικός ηγέτης στον Ολυμπιακό έβαζε και τρίτο κεντρικό αμυντικό στο 90’+1′ για να διατηρήσει το 1-0 κόντρα σε μία ομάδα που μετά την έξοδο του Ανσαριφάρντ αγωνιζόταν χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό. Προπονητής, στην πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό, λογικά θα είχε «χαιρετήσει». Ο Μαρτίνς, όμως, είναι προπονητής τετραετίας στην ομάδα, έχει αποδείξει πράγματα και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Που λέει ο λόγος…
