Παλιά ήταν οι υποκριτές και οι Φαρισαίοι. Τώρα είναι απλώς οι υπάλληλοι του αφεντικού. Του όποιου αφεντικού, που δυστυχώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι ένα και το αυτό. Κάποτε σας ρωτούσαν πόση αλήθεια αντέχετε, αναλαμβάνοντας τον (όχι και τόσο αυτόκλητο) ρόλο του «ερευνητή», του «δικαστή», ακόμα και του «εκτελεστή». Κάτι σαν δικαστές Ντρεντ από τα Lidl δηλαδή.
Οι εντολές των αφεντικών ήταν συγκεκριμένες: Ανακαλύπτετε (δηλαδή εφευρίσκετε), δικάζετε και εκτελείτε. Πλήρες πακέτο υπηρεσιών, όλα σε ένα νοικοκυρεμένα. Η λογική ήταν ξεκάθαρη. Όποιος δεν είναι με μας, είναι με τους άλλους. Οι άλλοι φορούν κόκκινα, άρα θα τους ξεχωρίζετε εύκολα.
Για χρόνια, το μίσος υπήρχε στα πέταλα και στους δρόμους. Σε αρκετά περιορισμένη κλίμακα, αφού οι «εχθροί» ήταν γνωστοί ο ένας στον άλλον. Μέχρι που το μίσος απέκτησε δημόσιο βήμα, κρυμμένο πίσω από δημοσιογραφικό προπέτασμα. Πληκτρολόγια και μικρόφωνα ξέρασαν χολή, επινόησαν συμμορίες, αποπειράθηκαν να «εκτελέσουν» ανθρώπους. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, τα κατάφεραν.
Πίσω από τις προφάσεις για αλήθειες, καθαριότητες και εξυγιάνσεις, υπήρχε μονάχα ένας στόχος. Να εξοντωθεί ο κοινός εχθρός για να βγουν στο αφρό τα αφεντικά τους. Στην αρχή ήταν πολλά, στη συνέχεια λιγόστεψαν, έπειτα λιγόστεψαν κι άλλο μετά από κάποιες πισώπλατες μαχαιριές και παρασκηνιακές πιστολιές («μου έκλεψες ένα κύπελλο, σου έκλεψα ένα πρωτάθλημα») και μόλις είδαν ότι ο κοινός εχθρός επέστρεψε στην κορυφή αναγκάστηκαν να τα ξαναβρούν, πεπεισμένοι ότι ο καθένας μόνος του δεν έχει καμία τύχη. Αυτή τη φορά βέβαια, χωρίς κυβερνητικές πλάτες τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ζόφο χτίστηκε ο μύθος της «εγκληματικής οργάνωσης». Και ας μη βρέθηκαν τιμολόγια στο όνομα της εταιρίας του αφεντικού, κομμένα για τη διευκόλυνση εμπρηστών. Ή σακούλες με λεφτά για την εξαγορά ενώσεων και άσβερκοι με αξιοσημείωτη πειθώ για όσους έκαναν κόνξες. Και το κυριότερο, ας μην μπήκε ο… εγκέφαλος της Εγκληματικής με όπλο στον αγωνιστικό χώρο.
Μέχρι που ο τροχός γύρισε. Και αυτοί που διαφήμιζαν την «αλήθεια», την είδαν να γίνεται πυγμάχος και να τους χτυπά ανελέητα. Αόρατοι σερβιτόροι συγγενείς ενδεδυμένοι τον μανδύα του φιλάνθρωπου επενδυτή εμφανίστηκαν από το πουθενά για να συνδράμουν με μερικά εκατομμύρια – χωρίς αντάλλαγμα παρακαλώ – την ομάδα του θείου απ’ την ΕΣΣΔ. Όταν πια τους τσάκωσαν με τη γίδα στην πλάτη και δεν υπήρχε τρόπος να εξηγήσουν τα αυτονόητα, κατέφυγαν στη μια και μοναδική λύση που δεν τους πρόδωσε ποτέ: τον εκβιασμό και τις απειλές. Τακτική που ακολουθούν μονάχα οι ένοχοι δηλαδή…
Ένας ολόκληρος πρωθυπουργός σύρθηκε κακήν κακώς στο βήμα της Βουλής για να ανακοινώσει την απόφασή του να αλλάξει μέσα σε μια νύχτα η ισχύουσα νομοθεσία, προκειμένου να μη «χωριστεί η Ελλάδα στα δυο» όπως είχε απειλήσει λίγες ώρες νωρίτερα μέσα από το κανάλι του αφεντικού ένας τυχάρπαστος τύπος. Ο πρωθυπουργός μάλιστα προειδοποίησε με διαγραφή όσους βουλευτές σκέφτονταν να μη στηρίξουν το νομοθετικό πραξικόπημα, γνωρίζοντας πως κανένας τους δεν είχε τα κότσια και την παλικαριά να θυσιάσει την καρέκλα του, μόνο και μόνο για να φανεί συνεπής απέναντι σε όσους τον ψήφισαν. Κάπως έτσι, τα πειραιωτάκια (και όχι μόνο) της Βουλής έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο και σε λίγο καιρό θα έχουν τα μούτρα να ξαναζητήσουν την ψήφο των Ολυμπιακών, αλλά και όσων αντιλήφθηκαν τι πραγματικά συνέβη τον Ιανουάριο του 2020.
Δολοφονία Άλκη: Το ανατριχιαστικό χρονικό και ο ρόλος καθενός από τους 11+1 εμπλεκόμενους
Ο τροχός συνέχισε έκτοτε να γυρίζει. Οι «εκκαθαρίσεις» των προηγούμενων ετών στους δρόμους της Θεσσαλονίκης άρχισαν να γίνονται ακόμη πιο άγριες. Πάντοτε με τους ίδιους θύτες, πάντοτε με τα ίδια θύματα. Ένας νεκρός Βούλγαρος δεν στάθηκε ικανός να συγκινήσει το περιβόητο «πανελλήνιο», δηλαδή τα κανάλια και τα μεγάλα σάιτ. Στην τελική, ας τα γράψουν οι συμπατριώτες του, εμείς έχουμε πιο σοβαρές δουλειές.
Οι δράστες εκείνης της δολοφονίας ουσιαστικά παρέμειναν ατιμώρητοι (δυο χρόνια μετά δεν είναι κανείς στη φυλακή) και ο χρόνος για την επόμενη μετρούσε αντίστροφα. Η μοιραία σκυτάλη πέρασε σε ένα 19χρονο παιδί που δεν είχε καμία σχέση με οπαδικές παραβατικές συμπεριφορές, «ραντεβού», «πεσίματα» και «σκηνικά». Που βρέθηκε «στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή» όπως έγραψαν και εκφώνησαν οι διάφορες πλύστρες στα πλυντήρια του αφεντικού. Λες και υπήρχε σωστό μέρος και σωστή στιγμή, αλλά εκείνος επέλεξε λάθος και στις δυο περιπτώσεις.
Ξαφνικά το «πανελλήνιο» σοκαρίστηκε. Μαζί του σοκαρίστηκε ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές, όλοι. Βλέπεις, είναι άλλο πράγμα να κλαίει η Βουλγάρα μάνα και άλλο η Ελληνίδα. Μέσα σε λίγες στιγμές, οι πάσης φύσεως Αρχές ανακάλυψαν ότι υπάρχουν σύνδεσμοι που λειτουργούν χωρίς άδεια και ότι κυρίως η Θεσσαλονίκη βιώνει εδώ και πολλά χρόνια μια ομερτά σαν κι αυτή που επιβάλλουν η Καμόρα και η Κόζα Νόστρα σε όσους «δεν θέλουν μπλεξίματα».
Κάπου εκεί, τα πλυντήρια του αφεντικού ξεκίνησαν να δουλεύουν τριπλοβάρδια. Η γραμμή μια και μοναδική. Να αποκοπεί οτιδήποτε θα μπορούσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να οδηγήσει στους συνεργάτες ή ακόμα και στο ίδιο το αφεντικό. Ο τυχάρπαστος που προ διετίας απειλούσε ότι η Ελλάδα θα κοπεί στα δυο, τις προάλλες έκανε τον συγκλονισμένο και αρνιόταν να παραδεχθεί ότι συμπεριφορές σαν τη δική του εξέθρεψαν στρατιές εγκληματιών και όπλισαν τα χέρια δολοφόνων.
Συμπεριφορές σαν του αφεντικού του, να κάνει ντου με το όπλο στον αγωνιστικό χώρο ή σαν του γιου του αφεντικού που ανέβαζε μαχαίρι εκτελεστών μετά την ήττα από τον Άρη, έδωσαν το καλό παράδειγμα σε Έλληνες και Αλβανούς εγκληματίες να βγαίνουν παγανιά στους δρόμους για να «νικήσουν» τον αντίπαλο. Αφού έχουν οι «μεγάλοι» όπλα, γιατί να μην έχουν και οι «μικροί»;
Η λέξη «ΠΑΟΚ» απαλείφθηκε από κάθε ρεπορτάζ και κάθε κείμενο. Λες και δεν ήταν οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ οι δράστες, με εντονότατη παρουσία μάλιστα σε διάφορες «δραστηριότητες» εντός κι εκτός γηπέδων, αλλά περαστικοί που αντί να σκοτώσουν την ώρα τους είπαν να σκοτώσουν έναν 19χρονο. Τα ίδια πλυντήρια που θα μιλούσαν και θα έγραφαν νυχθημερόν για την «Εγκληματική» και τους «πληρωμένους δολοφόνους» της, τώρα ντρέπονται ακόμα και να ψελλίσουν το όνομα της ομάδας του αφεντικού. Όπως είπε και η Πόπη η Τσαπανίδου μετά από ένα οπαδικό επεισόδιο στο Γαλάτσι, «αυτά συμβαίνουν παντού». Αυτό που ξέχασε να μας πει η κυρία Πόπη (εκτός από τη λέξη ΠΑΟΚ) είναι ότι μόνο στην πόλη της υπάρχουν νεκροί μετά από ενέδρες και μάλιστα με πλάτες ισχυρών…
Τις πλύστρες του αφεντικού τις καταλαβαίνεις από μακριά. Είναι αυτές που προσπαθούν να χωρέσουν στην ίδια πρόταση ονόματα ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στον δρόμο ή στην απέναντι εξέδρα με εκείνα ανθρώπων που τραυματίστηκαν σοβαρά ή έχασαν τη ζωή τους σε «ραντεβού», σε ντου ή σε επεισόδια στα οποία συμμετείχαν εν γνώσει τους. Δηλαδή, να εξισώσουν εκείνους που πήγαιναν γυρεύοντας με αυτούς που δεν είχαν την παραμικρή υπαιτιότητα.
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Όσο πιο μεγάλος είναι ένας οπαδικός όγκος, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες είναι να παρεισφρήσουν μπαχαλάκηδες και τύποι με ροπή στο έγκλημα. Γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να φέρει ευθύνη κανένας σύλλογος. Οι ευθύνες αρχίζουν να αναζητούνται όταν ο σύλλογος όχι μόνο δεν κάνει το παραμικρό για να απομονώσει αυτά τα στοιχεία, αλλά αντιθέτως διευκολύνει την παρουσία τους στην εξέδρα αλλά και τις εκάστοτε μετακινήσεις τους.
Μόνο οι αφελείς έπεσαν τα σύννεφα ακούγοντας πρώην και νυν αστυνομικούς στη Θεσσαλονίκη να μιλούν για πούλμαν ομάδων που μετέφεραν πολεμοφόδια και για τηλέφωνα σε αστυνομικές και δικαστικές Αρχές ώστε να μην έχουν συνέπειες τα καλόπαιδα που συλλαμβάνονταν κάθε λίγο και λιγάκι. Όταν μάλιστα αποδεδειγμένα σπεύδουν προς υπεράσπιση χουλιγκάνων ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με τα αφεντικά, η ηθική αυτουργία είναι περίπου αυταπόδεικτη. Και δεν συζητάμε καν για τα μηνύματα που στέλνουν στους κρετίνους τα πιστόλια και τα μαχαίρια στο Instagram. Αφού τα έχουν τα αφεντικά, γιατί όχι κι εμείς; Δεν μπορεί να τα έχουν για ντεκόρ, σε κάτι θα χρησιμεύουν…
Οι μόνοι που δεν φταίνε σε όλη αυτή την ιστορία είναι οι κανονικοί οπαδοί. Αυτοί που πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους, να τη χειροκροτήσουν, να την αποδοκιμάσουν, άντε να ρίξουν και κάνα καντήλι στον διαιτητή και μετά να γυρίσουν σπίτι τους. Εννοείται ότι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από τα κακοποιά στοιχεία. Είναι όμως και αυτοί που «ακούγονται» λιγότερο. Λογικό, μια και οι άδειοι τενεκέδες κάνουν τον περισσότερο θόρυβο.
Το να μπει κάποιος στη διαδικασία να προτείνει λύσεις για εξομάλυνση αυτής της τραγικής κατάστασης, θα τον καταστήσει γραφικό. Τα εργαλεία για την αντιμετώπιση της βίας υπάρχουν. Της οπαδικής τουλάχιστον. Διότι όταν ο χώρος του αθλητισμού ξεράσει τους κακοποιούς, αυτοί θα αναζητήσουν αλλού την «πρόφαση» για να εκδηλώσουν εγκληματικές συμπεριφορές. Εκτός αν οι εκάστοτε κυβερνώντες θεωρούν ότι είναι προς το συμφέρον τους να αποκτούν οπαδικό χρωματισμό οι εκδηλώσεις βίας και ότι έτσι το όποιο κόστος θα είναι μικρότερο…
Από την «Εγκληματική» και το «θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο» στο «φταίμε όλοι» είναι ένα πλυντήριο δρόμος. Κατά κανόνα, αυτοί που λένε «φταίμε όλοι» είναι οι βασικοί υπαίτιοι. Και σίγουρα δεν είναι καθόλου μεγαλόψυχη η τοποθέτηση «φταίμε όλοι» γενικώς και αορίστως. Αν νιώθεις πραγματικά ότι φταις, οφείλεις να μιλήσεις για τον εαυτό σου και να μας πεις σε τι ακριβώς φταις. Τότε και μόνο τότε θα είσαι ειλικρινής. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικάντικες comme il faut παπάτζες που σε κάνουν να φαίνεσαι ακόμη πιο ένοχος απ’ ό,τι είσαι. Κυρίως όμως, στέλνουν ακριβώς το αντίθετο μήνυμα από αυτό που επιδιώκεις να περάσεις: όχι μόνο δεν έχεις τη στοιχειώδη παλικαριά να αναγνωρίσεις την ευθύνη σου, αλλά την απλώνεις και στους υπόλοιπους για να σε σκεπάσει όσο λιγότερη γίνεται.
Δολοφονία Άλκη: Σοκάρει η ιατροδικαστής που μιλά για «στοχευμένα χτυπήματα» (vid)
Ένας τύπος με δολοφονικά ένστικτα θα βρει την αφορμή που ψάχνει για να μασκαρέψει ιδεολογικά το έγκλημά του. Αν δεν τη βρει στο γήπεδο, θα την αναζητήσει σε κάποια διαδήλωση ή κάποιο μπάχαλο. Συνεπώς, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον αθλητισμό οφείλουν να περιφρουρήσουν τον χώρο ευθύνης τους, διασφαλίζοντας ότι εκεί δεν θα υπάρχει πεδίο δράσης για κακοποιούς.
Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Οι επικεφαλής των συλλόγων νιώθουν αρκετά ισχυροί ώστε να μη χρειάζονται «στρατούς» να υπερασπίζονται τα «συμφέροντα» της ομάδας τους; Είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τα ματς να παίζονται στο γήπεδο και να δεχτούν ότι θα νικά ο καλύτερος και όχι αυτός που πήρε τις Ενώσεις ή που απείλησε πιο πειστικά διαιτητές και παρατηρητές;
Αντίστοιχα, οι έχοντες εξουσία είναι αποφασισμένοι να τελειώνουν με όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα ή σε λίγες εβδομάδες θα τα ξεχάσουν όλα και θα περιμένουν το επόμενο θύμα μέχρι να ανοίξει ξανά η κουβέντα;
Δυστυχώς, οι απαντήσεις που παίρνουμε εδώ και πολλά χρόνια δεν σηκώνουν αισιόδοξες προβλέψεις. Ασφαλώς και δεν φταίνε οι σύλλογοι για το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν ή οδηγούνται σε βίαιες συμπεριφορές. Το φταίξιμο τούς βαραίνει όταν δεν φροντίζουν να τους απομονώσουν και αντιθέτως, τους διευκολύνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Δεν φέρει ευθύνη ο ΠΑΟΚ επειδή κάποιοι που δηλώνουν οπαδοί του σκοτώνουν ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Ευθύνη θα φέρει αν αποδειχτεί ότι παρείχε – τώρα ή στο παρελθόν – κάλυψη σε χουλιγκάνους ώστε να μη συλληφθούν ή να μην καταδικαστούν για τα κακουργήματά τους. Και εννοείται πως φέρει ήδη τεράστια ευθύνη για τη μεταφορά και τη διάδοση του εμετικού «θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δυο» μέσα από το κανάλι του αφεντικού.
Σύνθημα που είχε ξανακουστεί από κάμποσα παοκτζήδικα χείλη στο παρελθόν, νηφάλια και μη. Όπως αυτό του Τουρσουνίδη που τον Απρίλιο του 2018 είχε εμφανιστεί σε διαδήλωση οπαδών του ΠΑΟΚ να λέει τα εξής: «Να χαιρετήσω τον ενδοξότερο λαό της Ελλάδας, όλους εσάς που για ακόμη μια φορά είστε στους δρόμους και στις επάλξεις γιατί την αδικία που έχει υποστεί ο σύλλογος, αυτό που γίνεται δεν θα τους περάσει. Ο ΠΑΟΚ με τον κόσμο του είναι δυνατός. Όλα τα πρωταθλήματα που προσπαθούν να κλέψουν ξανά δεν θα περάσει εσένα. Κύριοι θέλετε να διχάσετε την Ελλάδα; Δεν θα περάσει έτσι, θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δυο»…
Οι διάφοροι εισαγγελείς που σήμερα δηλώνουν ευαίσθητοι και συντετριμμένοι, δεν κάλεσαν ούτε για καφεδάκι τον μπούλη που απείλησε ουσιαστικά ένα ολόκληρο κράτος σε ζωντανή(;) τηλεοπτική σύνδεση. Και καθόμαστε σήμερα, δυο χρόνια και δυο νεκρούς μετά να συζητήσουμε για το αν και κατά πόσο ο οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ και που διατρανώνει το «φταίμε όλοι».
Λυπάμαι, αλλά δεν φταίμε όλοι. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που απείλησαν ότι θα χωρίσουν την Ελλάδα στα δυο. Ή που παρέχουν κάλυψη σε κοινούς εγκληματίες στην αστυνομία και στα δικαστήρια. Δεν τα λέω εγώ, οι ίδιοι οι πρώην και νυν αστυνομικοί τα βγάζουν στη φόρα, όπως «δίνουν» και τους εκάστοτε επικεφαλής που ξέρουν ότι θα τους περιμένει μια ζεστή θεσούλα στην ΠΑΕ μόλις συνταξιοδοτηθούν.
Όταν λοιπόν ξεκινήσει η απόδοση ευθυνών σε εκείνους που αποδεδειγμένα δημιούργησαν και συντήρησαν ένα πολεμικό κλίμα που κατέληξε σε δυο δολοφονίες και αμέτρητους ξυλοδαρμούς και μπραβιλίκια, θα δούμε πόσοι ακόμη φταίνε. Σίγουρα πάντως, δεν φταίνε όλοι…
ΥΓ. Δεν το χωράει ο νους μου πως μια οικογένεια με το ήθος αυτής του Άλκη Καμπανού έχασε μέσα σε λίγα λεπτά το καμάρι της επειδή κάποια κωλόπαιδα δεν συμφωνούσαν με τις οπαδικές του πεποιθήσεις. Ελπίζω οι γονείς αυτοί να ξεπεράσουν γρήγορα το αρχικό σοκ και να απαιτήσουν την πιο παραδειγματική τιμωρία για τους δολοφόνους του γιου τους, αλλά και εκείνων που τους επέτρεψαν να πιστέψουν στο αρρωστημένο μυαλό τους ότι θα μπορούσαν να κάνουν ένα τόσο στυγερό έγκλημα και να τη γλιτώσουν με κάποιο τρόπο. Όπως τη γλίτωσαν εκείνοι που σκότωσαν τον Τόσκο Μποζατζίσκι…
ΥΓ2. Το 2007 ο αείμνηστος Θόδωρος Νικολαΐδης μου ανέθεσε το τεράστιο βάρος να διαχειριστώ δημοσιογραφικά το ραντεβού θανάτου της Παιανίας στο οποίο σκοτώθηκε ο Μιχάλης Φιλόπουλος. Για κάμποσες μέρες έκανα ταυτόχρονα αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ, καταγράφοντας ανεπηρέαστος γεγονότα και πληροφορίες. Όλα αυτά ενυπόγραφα και όχι με ανώνυμα κείμενα. Είναι δεδομένο ότι δυσαρεστήθηκαν κάποιοι τότε, σίγουρα όχι όμως η δημοσιογραφική δεοντολογία. Καλώς ή κακώς, η κανονική δημοσιογραφία δεν μπορεί να έχει «αφεντικά»…