Εκλέχτηκαν, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4326/2015 (υπουργός Κοντονής), οι τακτικοί δικαστές που θα στελεχώσουν τα δικαστικά όργανα της ΕΠΟ και των δύο επαγγελματικών ενώσεων με την ΕΠΟ να διατηρεί το δικαίωμα της να εκλέγει η ίδια αυτούς που θέλει σε πείσμα δικαστικο-λάγνων ειδικών και εραστών της δικαστικής ομηρίας της ποδοσφαιρικής δραστηριότητας.
Η εκλογή αναμένεται να κορυφώσει τις, εντός των οργάνων της δικαστικής εξουσίας, συζητήσεις για την ορθότητα ή όχι της σχετικής διάταξης με το θέμα πάντως να λύνεται προσωρινώς μετά την εντολή του Αρείου Πάγου να σταλούν τα ονόματα των δικαστών στην ΕΠΟ και να τεθούν στην κρίση των μελών της Γενικής Συνέλευσης προς εκλογή ή όχι.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε ενώπιον του Αρείου Πάγου την Παρασκευή 24 Αυγούστου και συνεπώς παρέλκει η επί της ουσίας κουβέντα για όσο χρίνικό διάστημα το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει στην ομηρία των ιδεοληψιών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το πραγματικό ζήτημα περί τα δικαστικά όργανα του ποδοσφαίρου (ποια και με ποιες αρμοδιότητες) και τη σύνθεσή τους ( τακτικοί δικαστές με εκλογή ή νομικοί εν γένει και άλλοι ειδικοί με διορισμό) θα τεθεί και πάλι πολύ σύντομα και μάλιστα με όρους που δεν θα έχουν καμία σχέση με τη σημερινή τάξη πραγμάτων στην ΕΠΟ.
Θα τεθεί για να απαντηθεί άπαξ, ώστε να μην προκύψει οποιαδήποτε αμφισβήτηση στο μέλλον σχετικώς με τη φύση των οργάνων αυτών και των υποθέσεων που δικάζουν, τον ειδικό χαρακτήρα τους, την ορθή διαδικασία διορισμού τους και το πνεύμα των παρεμβάσεων τους στις ποδοσφαιρικές υποθέσεις.
Σε ολόκληρο τον πολιτισμένο ποδοσφαιρικά πλανήτη τα δικαστικά οργανα του ποδοσφαίρου είναι όργανα που ιδιωτικού κοινωνικού χώρου. Η θεσμοθέτηση τους, η σύνθεση τους, η φύση των υποθέσεων που δικάζουν, οι ιδιότητες και οι ειδικές δεξιότητες όσων τα συγκροτούν αφορούν σε μια απολύτως σε ιδιωτικές διαφορές και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν πεδίο δραστηριότητας της τακτικής δικαιοσύνης.
Από τη συνταγή αυτή δεν εκφεύγουν ούτε τα αντίστοιχα όργανα της FIFA και της UEFA, ούτε βεβαίως το ίδιο το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS), στην αυθεντική μοναδικότητα του οποίου ομνύουν οι εγχώριοι υπουργίσκοι και οι κάθε είδους Κιμ Γιογκ Ουν του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε δείγμα εν ενεργεία δικαστικού δεν υπάρχει στις συνθέσεις των οργάνων αυτών απανταχού της γης, ακόμη και στο κορυφαίο επίπεδο. Γνωστά αυτά και μην τα επαναλαμβάνουμε.
Το ίδιο γνωστό είναι, επίσης, σε ολόκληρο τον πλανήτη, πως καμία πολιτεία, που σέβεται τον εαυτό της, δεν οδηγεί με δικούς της νόμους αποφάσεις ποδοσφαιρικών οργάνων, που συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές, να κρίνονται σε τελευταίο βαθμό από ιδιώτες δικηγόρους στη Λωζάνη. Αυτή η εξέλιξη είναι αποκλειστικό επίτευγμα των εμμονικών της σταλινικής παράδοσης με τις πράξεις των οποίων γελάει το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα.
Προς τι τότε η ελληνική μοναδικότητα; Πρόκειται για μια ακόμη νεοκομμουνιστική στρέβλωση, την οποία πούλησαν για αυθεντική πρόοδο οι νεοσταλινικοί της Κουμουνδούρου και την αποδέχθηκε, έστω και προσωρινά η ποδοσφαιρική οικογένεια για πολύ γνωστούς λόγους που έχουν σχέση με δικαστικές υποθέσεις σε εξέλιξη και ακραίους εκβιασμούς προσώπων. Στο έδαφος αυτό αναπτύχθηκε η λαγνεία της συγκρότησης των οργάνων από τακτικούς δικαστές και σε αυτό επιβιώνει, αλλλά όχι για πολύ ακόμη.
Η επιστροφή στην ποδοσφαιρική κανονικότητα δεν μπορεί να τίθεται εν αμφιβόλω με την διατήρηση εν ζωή πολιτικών επιλογών για το ποδόσφαιρο και τη συγκρότηση των οργάνων του που αποπνέουν χαλασμένη σοβιετία των αρχών του τριάντα με τον πατερούλη να αποφασίζει και να διατάσσει.