Επειδή στο «βασίλειο των ημιμαθών» το ποδόσφαιρο είναι μια πάρα πολύ απλή υπόθεση, ο Μαρτίνς θα πρέπει να παίζει 4-4-2, με τον Χασάν και τον Γκερέρο στην επίθεση. Έτσι… απλά. Επειδή αυτό το σχήμα εφάρμοσε ο Πορτογάλος προπονητής κόντρα σ’ ένα… πούλμαν, του Λεβαδειακού, έτσι πρέπει να παίζει.
Κατ’ αρχάς, ο Μαρτίνς το εφάρμοσε στο δεύτερο μέρος του αγώνα. Γιατί, όμως, δεν ξεκίνησε με 4-4-2; Δεν ξεκίνησε, πολύ απλά γιατί αυτό που διδάσκει στις προπονήσεις είναι το 4-2-3-1. Ένα τελείως διαφορετικό πράγμα από το 4-4-2.
Το «βασίλειο των ημιμαθών» δεν συμβιβάζεται με τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία προσθήκη ενός επιθετικού και την αφαίρεση ενός μέσου, ώστε το 4-2-3-1 να γίνει 4-4-2. Στην πράξη, είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος άμυνας και επίθεσης με στα δυο αυτά συστήματα.
Προτρέπουν, λοιπόν, τον Μαρτίνς και, μάλιστα, «δια της πλαγίας», σε μία άκρατη και άκριτη επίδειξη ξερολισμού να πάει να παίξει έτσι και την Μπέρνλι, γιατί έτσι νίκησε το Λεβαδειακό! Λες κι είναι το ίδιο πράγμα.
Είναι οι ίδιοι που γράφουν ότι στις στημένες φάσεις ο Ολυμπιακός παίζει… ζώνη! Ζώνη ή το (πεπερασμένο, πια) μαν του μαν εφαρμόζεται όταν το παιχνίδι βρίσκεται σε κίνηση. Στα στημένα, οι παίκτες δεν καλύπτουν το πρόσωπο που βρίσκεται στο χώρο ευθύνης τους, αλλά μαρκάρουν πρόσωπα.
Για να τελειώνουμε: Στις προπονήσεις, από την αρχή ακόμα της προετοιμασίας, ο κάθε προπονητής επιλέγει ένα σχήμα και δουλεύει πάνω σ’ αυτό. Εναλλακτική υπάρχει; Φυσικά. Οι προπονητές, ωστόσο, δίνουν μικρότερη βαρύτητα στην εναλλακτική.
Γιατί δίνουν μικρότερη βαρύτητα; Διότι οι παίκτες μπερδεύονται όταν διδάσκονται περισσότερα τους ενός συστήματος άμυνας και τακτικής στη συνέχεια. Δεν είναι μπάσκετ το ποδόσφαιρο, δεν παίζεται ούτε με τα χέρια, ούτε σε τόσα μικρό χώρο.
Κι ακόμα, διότι είναι τελείως διαφορετική η διαδικασία κάλυψης των χώρων σε μία ομάδα που αμύνεται με τέσσερις, απ αυτή που αμύνεται με πέντε. Τελείως διαφορετική είναι η προοπτική της επίθεση με δυο φορ από τον έναν.
Ο Μαρτίνς είναι ένας επαγγελματίας προπονητής της ενδεχομένως καλύτερης προπονητικής σχολής της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Φυσικά δεν μπορεί ν’ ασχολείται με τον κάθε «ξερόλα». Αυτός, ωστόσο, ο «ξερόλας», δημιουργεί ένα «κλίμα».
Κι αν ήταν γνώστης του κόουτσινγκ, ας πούμε θα ήταν δικαιολογημένη η κριτική του κι η όποια παραίνεσή του. Όχι, όμως και να επηρεάζονται καταστάσεις από ημιμαθείς, εκπαιδευμένοι από τους ημιμαθείς. Αυτό καταντάει επικίνδυνο…