*Μη μου πείτε ότι δε νιώθετε κι εσείς τον φρέσκο αέρα της εξυγίανσης να διαπερνά τα ρουθούνια σας και να φτάνει με δύναμη στους πνεύμονές σας. Το νέο ξεβράκωμα ωστόσο, για όλους εκείνους τους αγωνιστές της αντιολυμπιακής ιδέας ήρθε – που αλλού – στα ΜΜΕ. Εκεί ήταν που έπεσε για ακόμα μια φορά το μεγαλύτερο γέλιο, όταν οι ίδιοι άνθρωποι κλήθηκαν να κάνουν πολλαπλές κωλοτούμπες πριν καν φύγει το σαββατοκύριακο…
*Το Σάββατο γιόρταζαν οι «ντροπιασμένοι». Όπως συμβαίνει συχνότατα όλα αυτά τα χρόνια, παρέσυραν τους πιο «επιρρεπείς» απ’ όσους δηλώνουν Ολυμπιακοί: να με συμπαθάτε, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν πλέον κανονικοί – και όχι κατ’ όνομα – οπαδοί της ομάδας που να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, καθώς και πως επιχειρείται – έστω και ανεπιτυχώς – η πλήρης αλλοίωσή της…
*Ποιες ήταν οι «επίμαχες» φάσεις στη Νέα Σμύρνη; Το πέναλτι στον Φορτούνη και η μονομαχία του Φιγκέιρας με τον Χατζισαφί. Στην πρώτη περίπτωση, τα πράγματα θα ήταν εξόχως απλά, αν το σφύριγμα δινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή απλώς σε βάρος του Ολυμπιακού. Άπαντες θα συμφωνούσαν πως επρόκειτο για καθαρή παράβαση και το θέμα θα τελείωνε εν τη γενέσει του. Ο Φορτούνης κινείται διαγώνια για να αποφύγει τον Οικονόμου, η μπάλα φεύγει στο πλάι και ο παίκτης του Πανιώνιου πηγαίνει με το πόδι απλωμένο για να βγάλει τον αντίπαλο από την πορεία του. Ακόμα κι αν δε μεσολαβούσε η γονατιά, το γκρέμισμα με το σώμα θα ήταν αρκετό για να στοιχειοθετήσει παράβαση…
*Η φάση του Φιγκέιρας είναι σαφώς πιο δύσκολη. Με γυμνό μάτι από μακριά τη βλέπεις και λες «ανατροπή», ποντάροντας και στην εντελώς ηλίθια επιλογή του Πορτογάλου να πάει «απρόσεκτα» στον αντίπαλο. Στα ριπλέι όμως, η αλήθεια λάμπει: η μοναδική πραγματική επαφή που μεσολαβεί είναι αυτή της μπάλας στο μπράτσο του Ιρανού. Γι’ αυτό το λόγο ο Χατζισαφί πέφτει κρατώντας το μπράτσο του και όχι χαμηλά τα πλευρά του, εκεί που τον «έξυσε» το παπούτσι του Φιγκέιρας. Πιάνοντας το μπράτσο του, ο παίκτης του Πανιωνίου καρφώνεται εις διπλούν. Πρώτον, σου δίνει να καταλάβεις ότι το πόδι του αντιπάλου του περνά ξώφαλτσα και δεύτερον, ότι η επαφή της μπάλας με τον δεξιό του βραχίονα συνιστά ξεκάθαρη παράβαση. Από τη στιγμή που το χέρι είναι σε έκταση και όχι κολλημένο στο σώμα, η φάση θα έπρεπε να έχει διακοπεί για επιθετικό φάουλ. Το non call σημαίνει ότι διαιτητής και βοηθός δεν πήραν χαμπάρι το χέρι, αλλά και ότι δεν πείστηκαν από την εντυπωσιακή πτώση του Χατζισαφί…
*Οι ίδιοι άνθρωποι που έσκουζαν για τα «όργια» της Νέας Σμύρνης (όπου ο Πανιώνιος πήρε ένα φάουλ «δώρο» λίγο έξω από την περιοχή στις καθυστερήσεις), ανέβασαν τον πήχη της ηλιθιότητας ένα 24ωρο αργότερα, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους πως η ΑΕΚ αδικήθηκε στην Ξάνθη. Εκεί που έπαιξε για σχεδόν ένα ημίχρονο με παίκτη παραπάνω, για 23 λεπτά με δυο και που χρειάστηκε ένα εξόφθαλμο οφσάιντ – γκολ προκειμένου να ισοφαρίσει και να διεκδικήσει – ανεπιτυχώς – τη νίκη ως το τέλος. Όπως όμως είπαν οι βιαστές της αλήθειας «όποια απόφαση κι αν έπαιρνε ο βοηθός θα ήταν σωστή». Έτσι είναι, λάθος αποφάσεις συνιστούν μονάχα τα σφυρίγματα που παίρνει ο Ολυμπιακός, ας είναι και σωστά…
*Σύμφωνα με το σκεπτικό της – κατά Κετσπάγια – «δημοσιογραφίας του σουβλακιού», το τι συνέβη στην πραγματικότητα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Εκείνο που μετρά είναι να βομβαρδιστεί ο «άμαχος πληθυσμός» με χοντρούς τίτλους και αμέτρητα κείμενα που θα κάνουν λόγο για «ερυθρόλευκα αίσχη. Μόνο έτσι θα ικανοποιηθεί το αφεντικό, μόνο έτσι θα βγει το μεροκάματο το οποίο υπολογίζεται σε πίτες πλέον και όχι σε ευρώ. Α, μόνο έτσι θα ικανοποιηθούν και οι «απαιτητικοί πελάτες» που εδώ και χρόνια ψάχνουν αποκούμπι και παρηγοριά για τις παταγώδεις αποτυχίες των ομάδων τους. Και τι έγινε που η τηλεόραση τους εκθέτει πανηγυρικά; Πες – πες και γράψε – γράψε, όλο και κάτι θα μείνει στο τέλος…
*Όσο για το αποψινό, η θέση μου είναι πάγια εδώ και ένα μήνα. Από τη στιγμή που ήρθε η ήττα – σοκ στην πρεμιέρα, το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ για τον Ολυμπιακό έχει τελειώσει. Ακόμα κι αν υπήρχαν ρεαλιστικές ελπίδες έστω για την τρίτη θέση, η εικόνα αλλά και η βαθμολογική θέση της ομάδας είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν τον παραμικρό περισπασμό σε προσοχή και δυνάμεις. Μονάχα στην τελευταία αγωνιστική επιτρέπεται μια «παρασπονδία», ώστε να μην κλείσει ο όμιλος χωρίς ερυθρόλευκη νίκη. Κι αν δε γίνει αυτό… τη συνέχεια την ξέρετε. Περισσότερο από ποτέ, αυτό που μετρά φέτος είναι το 8ο σερί και 45ο συνολικά. Ας κάνουν οι Πειραιώτες φιέστα τον Μάιο κι ας πανηγυρίζουν οι άλλοι επειδή ο Θρύλος δεν τα κατάφερε στον πιο δύσκολο όμιλο που συμμετείχε ποτέ ελληνική ομάδα…
