Είναι κάποιες ομάδες που κάθε σεζόν «ζουν και αναπνέουν» για τους αγώνες με τον Ολυμπιακό. Και ας έχουν ξεχάσει ποτέ ήταν η τελευταία πραγματική επιτυχία τους. Ο Ολυμπακός ζει για να κερδίζει και να κατακτά τίτλους. Ούτε τις ισοπαλίες πανηγυρίζει ούτε βαυκαλίζεται ότι ήταν ανώτερος σε ένα κάκιστο ματς ΧΩΡΙΣ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Το -9, το -10 και το -16 στη βαθμολογία τα «λέει» όλα, ακόμα και σε μία αγωνιστική χρονιά όπου οι Πρωταθλητές Ελλάδας κάνουν τα απολύτως απαραίτητα για να διατηρήσουν τα κεκτημένα και να πανηγυρίσουν τον 47ο τίτλο τους στη διοργάνωση.
Δύο «κολλητές» ισοπαλίες χωρίς σκορ, λοιπόν, κόντρα σε Απόλλων Σμύρνης και Παναθηναϊκό, αλλά η διαφορά από τον δεύτερο είναι 9 βαθμοί. Η ομάδα δεν είναι καλά και δεν πατάει γερά στα πόδια της, αλλά πρέπει να παραμείνει προσηλωμένη στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος και να αποδεχθούμε όλοι μας πως την εποχή του κορωνοϊού ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα και οι λιγότερες δυνατές απώλειες. Κάτι που έχει αποδεχθεί πρώτος από όλους ο προπονητής.
Πέρυσι, το αήττητο του Ολυμπιακού στο Πρωτάθλημα είχε σπάσει στο αντίστοιχο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Είναι ξεκάθαρο πως ο Πέδρο Μαρτίνς δεν ήθελε να συμβεί κάτι ανάλογο φέτος. Θυμόμαστε πολύ καλά ότι η ήττα της περασμένης σεζόν μάς είχε πειράξει όλους. Ο τεχνικός ηγέτης των Ερυθρόλευκων έχει στο μυαλό του το αήττητο (13-4-0 μέχρι στιγμής) και καλά κάνει. Με την ομάδα να έχει αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα με την πανδημία από την αρχή της σεζόν (στα κρίσιμα προκριματικά του καλοκαιριού στο UCL) και να πλήττεται ξανά μετά την επιστροφή από τη διακοπή για τα Χριστούγεννα. Είναι μία διετία τώρα που η πανδημία σημαδεύει την καθημερινότητα και έχει επηρεάσει τη ζωή όλων μας.
Ο Ολυμπιακός δεν χρησιμοποιεί δικαιολογίες, αλλά ελαφρυντικά υπάρχουν και δεν γίνεται να τα αφήσουμε στην άκρη. Σίγουρα, η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική στη Λεωφόρο και δεν ικανοποιεί κανέναν. Η ομάδα έχει επηρεαστεί από μία σειρά γεγονότων (τα περισσότερα εκ των οποίων δεν μπορεί να ελέγξει και δεν είναι στο χέρι της για να το πράξει) και μέχρι το τέλος της σεζόν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραστικά. Ορισμένοι ποδοσφαιριστές διανύουν παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και αυτό έχει αντίκτυπο σε ό,τι βλέπουμε. Δεν είναι σωστό κάποιοι να μηδενίζουν και να ισοπεδώνουν μία ολόκληρη προσπάθεια και να είναι τόσο αυστηροί. Προφανώς, γίνεται κριτική και υπάρχουν απαιτήσεις, αλλά μην παραβλέπουμε και την πραγματικότητα. Ο σύλλογος είναι πρώτος με διαφορά και οι αντίπαλοί του αδυνατούν ακόμα και να τον πλησιάσουν. Πού να ήταν, δηλαδή, και η ομάδα όπως πρέπει… Από τα πλέι-οφ του Πρωταθλήματος της περασμένης σεζόν, οι Ερυθρόλευκοι κινούνται με τον αυτόματο πιλότο και ούτε καν απειλούνται από τους εν Ελλάδι αντιπάλους. Η διαφορά, σε όλα τα επίπεδα, παραμένει μεγάλη.
Κανένα σύστημα δεν φταίει για την ισοπαλία και την εμφάνιση στο ντέρμπι, όπου ο Ολυμπιακός είχε μόλις ένα σουτ του με τον Λόπες σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα. Ακόμα, όμως, και σε μία απογοητευτική βραδιά, ο Θρύλος δεν κινδύνεψε στιγμή και η ισοπαλία ήρθε «σβηστά». Μετά τον Αύγουστο του 2021, ο Μαρτίνς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σχηματισμό με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Δεν ήταν ακριβώς σύστημα 3-4-3, αλλά ένα 5-2-3, με την αμυντική και την επιθετική γραμμή να είναι αποκομμένες. Με μόλις δύο διαθέσιμους κεντρικούς μέσους στην 20άδα λόγω των απουσιών (κωρονοϊός, τραυματισμοί, Κόπα Άφρικα), η θωράκιση και η ασφάλεια που προσφέρουν οι τρεις στόπερ ήταν μονόδρομος για το προπονητικό σχέδιο.
Στον πάγκο υπήρχε μόνο ο Σουρλής και ο «πασπαρτού» Ανδρούτσος, ο οποίος στο τέλος θα… ξεχάσει σε ποια θέση παίζει. Για να παραταχθεί ο Ολυμπιακός με τρεις κεντρικούς μέσους, θα έπρεπε να αγωνιστεί βασικός ο Σουρλής. Αν και το δείγμα ήταν θετικό τον περασμένο Ιούλιο κόντρα στη Νέφτσι, όταν είχε παίξει βασικός στο Μπακού, από τότε έχει πάρει ελάχιστες ευκαιρίες. Μόλις ένα ενενηντάλεπτο στο πρώτο ματς Κυπέλλου με τον Λεβαδειακό (με ολιγόλεπτη συμμετοχή στη ρεβάνς) και άλλα 20 αγωνιστικά λεπτά στη Super League.
Οπότε, ο Πορτογάλος προπονητής έκρινε πως ο σχηματισμός με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς θα προσέφερε σιγουριά, αν και το κενό στη μεσαία γραμμή ήταν εμφανές, καθώς ο αντίπαλος είχε έναν παίκτη περισσότερο. Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις στο ποδόσφαιρο. Σίγουρα, πάντως, ο κόουτς περιμένει καρτερικά να «ξυπνήσει» κάποια στιγμή ο Μαντί Καμαρά, ο οποίος παρουσιάζεται αγνώριστος. Επίσης, όταν μία ομάδα παίζει με τρεις στόπερ και πέντε παίκτες στην άμυνα, δεν σημαίνει ότι έχει αμυντικό προσανατολισμό. Οι Ερυθρόλευκοι δεν έχουν τους ακραίους μπακ για να «υποστηρίξουν» αυτό το σύστημα, καθώς διακρίνονται για την αμυντική τους προσήλωση και όχι την επιθετική δημιουργία. Πάντως, ο Όλεγκ είναι εμφανώς βελτιωμένος στο επιθετικό κομμάτι από τη στιγμή που αποκτήθηκε, αλλά στο συγκεκριμένο ματς δεν είχε τις «ανάσες» για να βοηθήσει μπροστά. Επίσης, οι Λόπες και Μασούρας δεν ανταποκρίθηκαν μπροστά, ενώ ο Τικίνιο δεν ήταν η ενδεδειγμένη λύση για αυτό το παιχνίδι. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός δεν μπορεί να δημιουργήσει ούτε για τους συμπαίκτες του ούτε για τον εαυτό του και παίζει αυστηρά στο «κουτί», όπου περιμένει τροφοδότηση. Ο Ελ Αραμπί είναι ένας εκπληκτικός σκόρερ, αλλά παίζει και για την ομάδα, κάνοντας πολλά πράγματα εντός αγωνιστικού χώρου, που δεν φαίνονται με μία απλή ματιά. Είναι καλύτερος με την μπάλα στα πόδια από τον Τικίνιο και, σαφέστατα, πιο πολυδιάστατος στο παιχνίδι του.
Παράλληλα, έγινε σαφές για μία ακόμα φορά πως δεν έχει καμία σχέση αν μία ομάδα παίζει για παράδειγμα με δύο επιθετικούς. Ο Τικίνιο έπαιξε μαζί με τον Ελ Αραμπί από το 46′ μέχρι το 85′ που έγινε αλλαγή ο πρώτος και ήταν ακίνδυνος επιθετικά (βέβαια, ο Μαροκινός έπαιξε στον άχαρο ρόλο του δεξιού εξτρέμ, αλλά και οι δύο σέντερ φορ της ομάδας συνυπήρχαν στον αγωνιστικό χώρο για σημαντικό διάστημα). Γιατί δεν υπήρχε ο παίκτης στη μεσαία γραμμή και την εντεκάδα που θα πάρει πρωτοβουλίες και θα «σπρώξει» την ομάδα μπροστά. Ο Βαλμπουενά μπήκε αλλαγή στο 58′ για να φτιάξει κάπως τα πράγματα, αλλά τα χρόνια έχουν περάσει. Ο Γάλλος δεν παίζει, πλέον, συχνά και δεν είναι «μάγος» για να κάνει όποτε μπαίνει τη διαφορά. Ελπίζω να έχουν καταλάβει και οι τελευταίοι δύσπιστοι πόσο πολύτιμη είναι η παρουσία του Κώστα Φορτούνη και πόσο έχει επηρεάσει τη λειτουργία της ομάδας η απουσία του λόγω τραυματισμού. Γενικότερα, πάντως, ο κόουτς δεν βοήθησε με τις αποφάσεις του το σύνολο κατά τη διάρκεια του ντέρμπι.
Αυτά που μού λείπουν από τον Ολυμπιακό της τρέχουσας σεζόν είναι η ένταση και η ενέργεια. Να μπει από το πρώτο λεπτό και να «πατήσει» τον αντίπαλο. Να τον «πνίξει» και να μην τον αφήσει να πάρει ανάσα σε μεγάλα διαστήματα ενός αγώνα. Με αυτά τα δεδομένα που υπάρχουν, είναι δύσκολο να αποκτήσει διάρκεια στο παιχνίδι του έως το τέλος της ποδοσφαιρικής χρονιάς, αλλά πια έχουν ελαχιστοποιηθεί και τα αγωνιστικά ξεσπάσματα, στα οποία αρέσκεται διαχρονικά η ομάδα στους αγώνες της. Να παίξει, έστω και για 15-20 λεπτά, στα κόκκινα, πιέζοντας ασφυκτικά τον αντίπαλο και ρίχνοντάς τον στα σχοινιά. Με ξεκάθαρη στόχευση και επιθετικό πρέσινγκ, που υποχρεώνει την αντίπαλη ομάδα σε λάθη και… πλημμύρα.
Κάτι πήγε να γίνει στο πρώτο δεκάλεπτο στη Λεωφόρο και ο Ολυμπιακός άσκησε ένα καλό πρέσινγκ για τα δεδομένα του στην τρέχουσα σεζόν (έτσι κέρδισε το φάουλ ο Εμβιλά και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το εκτέλεσε ο Τικίνιο και όχι ο Λόπες), αλλά από εκεί και πέρα φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν είναι θέμα τακτικής. Απλά, στην παρούσα φάση, το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει το μυαλό. Οι παίκτες του Μαρτίνς δεν έχουν τρεξίματα και η φυσική κατάσταση είναι προβληματική λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν. Ο κορωνοϊός έχει επηρεάσει και τον τρόπο προπόνησης. Πρέπει να είμαστε πιο συγκρατημένοι στην κρίση μας. Κάθε οργανισμός χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει σε φυσιολογικό επίπεδο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάποιοι ποδοσφαιριστές παρουσιάζονται σε τόσο κακή αγωνιστική κατάσταση.
Και κάτι για τη διαιτησία του Πολωνού Ρατσκόβσκι στο ντέρμπι. Σε ένα δυνατό και σκληρό παιχνίδι, ο Ολυμπιακός πλήρωσε με κίτρινη κάρτα ορισμένα μαρκαρίσματα με ένταση. Κάτι που δεν συνέβη με την αντίπαλη ομάδα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Σε συνάρτηση με αυτό που έγραψα στον πρόλογο, δείχνει πολλά η νοοτροπία των παικτών του Παναθηναϊκού, που… ορμούσαν (πέντε-πέντε) στον διαιτητή σχεδόν σε κάθε φάση για να «ορίσουν» εκείνοι πότε ένα φάουλ επισύρει τιμωρία κίτρινης κάρτας. Με κάθε τρόπο, προσπαθούσαν να επηρεάσουν τον Πολωνό, ο οποίος παρασύρθηκε, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο. Νοοτροπία, πραγματικά, μικρής ομάδας.
ΥΓ. Ευχαριστώ την ομάδα του FWS για την εκτίμηση και το γεγονός ότι δεν έκλεισε ποτέ την πόρτα. Ούτε εγώ την είχα κλείσει τον περασμένο Αύγουστο. Είμαι και πάλι εδώ ύστερα από περίπου πέντε μήνες. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, δεν είμαι καλός πια ούτε στους αποχωρισμούς ούτε στα νέα ξεκινήματα ή τις επιστροφές (άλλωστε, είναι η πρώτη). Συνεχίζουμε δυνατά.