Το μίσος που τρέφουν οι Ολλανδοί για τους Γερμανούς δεν οφείλεται μόνο στα δεινά υπέστησαν οι πρώτοι από τους δεύτερους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως εξηγεί ο Ντέιβιντ Γουίνερ στο μνημειώδες βιβλίο του, «Brilliant Orange» (Bloomsbury Publishing, 2000), εξίσου βαθιές πληγές προκάλεσε στον ολλανδικό λαό και η ήττα της ομάδας του Ρίνους Μίχελς και του Γιόχαν Κρόιφ από τα «πάντσερ» (1-2), στον τελικό του Μουντιάλ του 1974 στο Μόναχο!
Δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, το πάθος με το οποίο πανηγύρισαν οι Ολλανδοί όταν πήραν την πολυπόθητη ρεβάνς, στις 21 Ιουνίου 1988. Εξακόσια χιλιόμετρα βορειότερα, στο «Φολκσπαρκστάντιον» του Αμβούργου», νίκησαν 2-1 τους Δυτικογερμανούς και πήραν την πρόκριση για τον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης -το οποίο καθιερωνόταν τότε σιγά-σιγά ως Euro. Δεν υπήρχε πια ο Κρόιφ ούτε ο Νέεσκενς, προπονητής όμως ήταν και πάλι ο Μίχελς, ο οποίος είχε στα χέρια του μία νέα υπερταλαντούχα «φουρνιά» ποδοσφαιριστών. Από αυτούς ξεχώριζαν ο Ρούουντ Γκούλιτ και ο Μάρκο Φαν Μπάστεν, ήδη «αστέρια» της Μίλαν και ο Φρανκ Ράικαρντ, ο οποίος θα εντασσόταν και σε αυτήν την παρέα τους λίγες μέρες αργότερα. Μαζί τους ήταν ακόμα ο εγκεφαλικός λίμπερο, Ρόναλντ Κούμαν, ο βιρτουόζος χαφ, Χέραρντ Φάνενμπουργκ, αμφότεροι βασικά στελέχη της πρωταθλήτριας Ευρώπης Αϊντχόφεν. Αλλά και ο 37χρονος πια, Άρνολντ Μιούρεν, ο οποίος δεν είχε παίξει στο Μουντιάλ του 1974, αλλά λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος της παλιάς γενιάς με τη νέα, όντας παίκτης του μεγάλου Αγιαξ του Μίχελς.
Όλοι τους ήταν αρκετά μεγάλοι το 1974 και είχαν προσωπικές αναμνήσεις από τον μοιραίο τελικό. Και να μην είχαν, όμως, ο πόνος για την απώλεια του παγκόσμιου τίτλου ήταν τόσο μεγάλος, που είχε περάσει στο «πετσί» της ολλανδικής κοινωνίας και τα χρόνια που ακολούθησαν. Αφήστε που και ο προπονητής τους όλο και κάτι θα τους είχε πει. Ενδεικτικά είναι όσα δήλωσε ο τερματοφύλακας των «οράνιε», Χανς Φαν Μπρόικελεν, αμέσως μετά τον θρίαμβο: «Περίμενα αυτήν τη στιγμή 14 χρόνια! Πριν από το ματς θυμήθηκα τα συναισθήματα που είχα νιώσει όταν παρακολουθούσα ως έφηβος από την τηλεόραση τον τελικό του ’74 κι αυτό τόνωσε τον θυμό μου. Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να κάνω αυτό το δώρο στους γηραιότερους συμπατριώτες μου, εκείνους που έζησαν και τη φρίκη του πολέμου».
Το πάρτι που στήθηκε στους δρόμους και τις πλατείες της Ολλανδίας εκείνο το βράδυ, παραλληλίζεται μόνο με τις εκδηλώσεις χαράς για την απελευθέρωση της χώρας, τον Μάιο του 1945. Αλλά και οι παίκτες του Μίχελς δεν πήγαν πίσω. Μάλιστα, ο Ρόναλντ Κούμαν ξεπέρασε τα όρια, μια και προσποιήθηκε ότι χρησιμοποιούσε σαν… χαρτί τουαλέτας τη φανέλα που είχε ανταλλάξει με τον Όλαφ Τον και μάλιστα μπροστά στους Δυτικογερμανούς φιλάθλους -ενέργεια για την οποία ζήτησε συγγνώμη μερικά χρόνια αργότερα! Η λέξη «εκδίκηση» βρισκόταν στους τίτλους όλων των ολλανδικών εφημερίδων και εξέφραζε το συναίσθημα του λαού, για τον οποίο η νίκη επί των μισητών Γερμανών σήμαινε πιο πολλά και από την πρόκριση στον τελικό του Euro. Ακόμα και από το ίδιο το τρόπαιο, το οποίο τόσο έλειπε από τη συλλογή της Ολλανδίας και έμελλε να καταλήξει λίγες ημέρες αργότερα στα χέρια της.
Εκπληκτικό είναι κάτι ακόμα που επισημαίνει ο Γουίνερ στο βιβλίο του. Η εξέλιξη των αγώνων του Μονάχου και του Αμβούργου ήταν παρόμοια, αλλά με την αντίστροφη ροή, σαν καθρέφτης! Το 1988 η Δυτική Γερμανία προηγήθηκε νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο με πέναλτι του Λόταρ Ματέους κόντρα στη ροή του ματς, περίπου όπως συνέβη με το προβάδισμα που πήρε η Ολλανδία στο ξεκίνημα του τελικού του 1974, ύστερα από τις δεκαπέντε πάσες που άλλαξαν οι παίκτες της χωρίς παρεμβολή αντιπάλου μετά τη σέντρα. Η ισοφάριση ήρθε πάλι με αμφισβητούμενο πέναλτι, το οποίο αξιοποίησε ο Ρόναλντ Κούμαν ως άλλος Πάουλ Μπράιτνερ. Και λίγο πριν το τέλος του αγώνα, ο Μάρκο Φαν Μπάστεν (ο οποίος είχε κερδίσει νωρίτερα το πέναλτι, πέφτοντας αλά Χελτσενμπάιν μετά την καθαρή προβολή του Γιούργκεν Κόλερ), επέδειξε την οξυδέρκεια ενός Γκερντ Μίλερ. Εκεί που φαινόταν ότι θα ήταν δύσκολο ακόμα και να κρατήσει τον έλεγχο της μπάλας υπό την πίεση (ξανά) του Κόλερ, την τσίμπησε όσο χρειαζόταν για να τη στείλει στα δίχτυα του Άικε Ίμελ!
Ήταν γραφτό, φαίνεται, η εκδίκηση των «οράνιε» να έρθει με τρόπο που θα θύμιζε στους Γερμανούς ότι δεν είναι μόνο αυτοί καταφερτζήδες, αλλά ότι γίνεται να την «πατήσουν» κι αυτοί από άλλους. Για να… πονάει πιο πολύ.
Δυτική Γερμανία – Ολλανδία 1-2
Σκόρερ: 55′ πέν. Ματέους – 75′ πέν. Ρ. Κούμαν, 89′ Φαν Μπάστεν
Δυτική Γερμανία: Ίμελ, Χέργκετ (46′ Πφλίγκλερ), Κόλερ, Μπορόφκα, Μπρέμε, Ματέους, Ρολφ, Τον, Κλίνσμαν, Φέλερ, Μιλ (84′ Λιτμπάρσκι). Προπονητής: Φραντς Μπεκενμπάουερ.
Ολλανδία: Φαν Μπρόικελεν, Φαν Άρλε, Ρόναλντ Κούμαν, Ράικαρντ, Φαν Τίχελεν, Φάνενμπουργκ, Βάουτερς, Μιούρεν (60′ Κιφτ), Έρβιν Κούμαν (89′ Σούφραϊν), Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν. Προπονητής: Ρίνους Μίχελς.