Ο Μάριο Χεζόνια παρουσιάζεται ακόμα ενοχλημένος που η συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό δεν συνεχίστηκε όπως ήθελε, με αποτέλεσμα να καταλήξει στην Ούνικς Καζάν.
Σε μια απάντηση γεμάτη αντιφάσεις στο πόντκαστ του Τζο Αρλάουκας ο Κροάτης φόργουορντ επανέλαβε πως η κατάσταση στους Πράσινους το καλοκαίρι ήταν ένα απόλυτο χάος και υπογράμμισε πως πήρε τη σωστότερη απόφαση με το να μετακομίσει στην Ούνικς.
Αναλυτικά όσα είπε για το συγκεκριμένο θέμα:
«Μέχρι και σήμερα δεν βγάζει νόημα. Δεν βγάζει νόημα, καθόλου. Είχαμε μια μοναδική σύνδεση. Όλοι οι παίκτες ήμασταν ενωμένοι. Ήταν εκεί ο Φράγκι (Αλβέρτης), ο Δημήτρης (ο Διαμαντίδης). Το γκρουπ ήταν ενωμένο. Ήμασταν ενωμένοι λόγω των δυσκολιών. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μια ομάδα για το τέλος της βαθμολογίας στην Euroleague. Στην χειρότερη περίπτωση είναι για Final Four-4. Ήρθαμε κοντά όλοι, μιλήσαμε για όλα. Η Ελλάδα είναι χώρα των Βαλκανίων, έχουμε ίδια νοοτροπία. Ποτέ δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον 100%, πάντα υπάρχει και μια άλλη κατεύθυνση.
Πήγα προσωπικά να τους μιλήσω. Και είπα:” Παιδιά, δεν ξέρω τι πιστεύετε. Μπορείτε να θεωρείτε πως είμαι παίκτης του ΝΒΑ. Όμως, θέλω να μείνω στον Παναθηναϊκό, να επιστρέψω και να νικήσω με αυτή την φανέλα”. Αυτό τους είπα τον Απρίλιο, τον Μάιο. Μου είπαν “Ναι, ναι, όλα έχουν γίνει. Θα το κάνουμε”.
Το καλοκαίρι ξεκίνησε, ήρθαν οι εθνικές ομάδες και κανείς δεν με κάλεσε. Είχα πει πως θα αποφασίσω τελευταίος. Είπα ότι είμαι αφοσιωμένος στην ομάδα, αλλά είπα θα αποφασίσω τελευταίος, γιατί ήθελα να δω τι ομάδα θα φτιάχναμε, τι θα κάναμε. Είδα ότι δεν έμεινε ο Κάτας, που ήταν καλός προπονητής για εμένα και για εμάς. Κατάλαβα πως μάλλον θα άλλαζαν προπονητή και θα έφερναν νέους παίκτες. Γι’ αυτό είπα πως θα αποφασίσω τελευταίος.
Πέρασε ο Ιούνιος, κανείς δεν μου είπε κάτι. Κάπου στα μέσα Ιουλίου άρχισε να “δημιουργείται” κάποια πίεση. “Αναρωτιόμουν ότι γιατί ενώ ήθελα να επιστρέψω δεν είχε προχωρήσει το θέμα; Τι συνέβαινε;. Δεν είχα υπογράψει. Είχα αφοσιωθεί στην ομάδα. Δεν έπρεπε να το κάνω γιατί έβαζα τον εαυτό μου σε άσχημη θέση, το είχα πει στον μάνατζέρ μου. Το έκανα για τον Παναθηναϊκό και τους ανθρώπους του. Είπα “όχι” σε ομάδες στην Ευρώπη στο ΝΒΑ. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο, ήθελα να πάω εκεί, ένιωθα αυτό το μέρος σπίτι μου.
Ο χρόνος περνούσε. Από το πουθενά ήρθε μια πρόταση εντελώς διαφορετική από αυτήν που είχαμε συζητήσει. Επιπλέον, άλλοι παίκτες είχαν υπογράψει. Αλλά μου είπαν πως “δεν έχουμε τα έσοδα που περιμέναμε”. Ο μάνατζερ μου ήθελε να αρνηθώ. Ακόμα και με όλα αυτά εγώ ήθελα να μείνω. Όμως, δεν ήταν μια καλή επιλογή με αυτές συνθήκες να επιστρέψω. Δεν θα έβλεπαν την μπασκετική μου πλευρά, για την οποία θα έμενα. Θα έβλεπαν κάτι τελείως διαφορετικό, στο οποίο δεν είμαι τόσο καλός. Ξέρω πως ενώνω πολλούς ανθρώπους. Ωστόσο, το βασικό που με ενδιαφέρει είναι το ίδιο το μπάσκετ.
Η Ούνικς από την πρώτη μέρα ήταν η πιο σοβαρή, ήταν πάντα εκεί, ήταν όλοι επαγγελματίες. Το βασικό ήταν πως ήταν ειλικρινείς απέναντί μου. Μου είπαν για ποια πράγματα με θέλουν και το ίδιο έκανε και ο κόουτς Περάσοβιτς. Είχαν πλάνο και όραμα για εμένα για όσα θα κάνω, κάτι που κάνω τώρα.
Από την πλευρά του Παναθηναϊκού δεν είχα τίποτα. Δεν ήξερα πώς θα είναι η ομάδα. Είχαμε κάποιους νέους παίκτες, που υπέγραψαν πριν από τον Παπαπέτρου και από εμένα. Και μετά αποφάσισαν να μιλήσουν με τον Ιωάννη και με εμένα. Ο Μήτογλου είχε ήδη φύγει. Ήταν ένα χάος. Και πάλι, δεν τους κατηγορώ, η κατάσταση έφυγε από τα χέρια τους, ήταν δύσκολη, δεν είχαν έλεγχο. Είναι δύσκολα για αυτούς. Δεν έχουν τη σεζόν που θα ήθελαν. Και η περσινή σεζόν ήταν δύσκολη, είναι δύσκολη κατάσταση.
Αν το δούμε ρεαλιστικά, εγωιστικά και με οποιαδήποτε άλλο κριτήριο, πήρα την καλύτερη απόφαση για εμένα πηγαίνοντας στην Ούνικς για την την καριέρα και τη ζωή μου. Ο κόσμος λέει για τα χρήματα. Τα χρήματα ήταν το τελευταίο που συζητήσαμε. Δεν με ενδιέφερε. Είμαι στην Ευρώπη, υπάρχει ο κορωνοϊός. Αν ζητήσω χρήματα από ομάδα στην Ευρώπη είμαι “τρελός”, παράλογος. Είδα ρεαλιστικά από πού προέρχομαι και πού θέλω να πάω. Δυστυχώς, ήταν ένα απόλυτο χάος (σ.σ τον Παναθηναϊκό). Στο τέλος Ιουλίου έβαλα ένα τέλος σε αυτό και έκανα ό,τι ήταν καλύτερο για εμένα. Στενάχωρο, αλλά αληθές».