Συγχωρέστε τη διατύπωση, αλλά αυτή η διελκυστίνδα μεταξύ της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και της διορισμένης από την κυβέρνηση Επιτροπής Διοίκησης του Καυτατζογλείου σταδίου είναι «για πολλές κλωτσιές».
Στην ουσία η κατάσταση είναι «δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», όπου «αχυρώνας και μάλιστα ξένος» είναι η πρόδηλη ανάγκη να αποκτήσει η Θεσσαλονίκη και η Τούμπα ένα υπερσύγχρονο στάδιο, ασφαλές και λειτουργικό που θα αναβαθμίσει όλη τη Θεσσαλονίκη όχι μόνο ποδοσφαιρικά αλλά και αθλητικά και οικονομικά και, ταυτόχρονα, να εξασφαλιστεί η απολύτως απαραίτητη αναβάθμιση των εγκαταστάσεων του Καυτατζογλείου, που «σαπίζουν» από το 2004, που μπήκε για τελευταία φορά «καρφί» στο γήπεδο.
Απέναντι σε αυτή την κορυφαία ανάγκη κανένας δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητος, κανένας δεν μπορεί να οχυρώνεται πίσω από διατάξεις νόμων που δεν υπηρετούν λύσεις γρήγορες και αποτελεσματικές, αλλά διευκολύνουν μια αργή, γραφειοκρατική και ατελέσφορη διαδικασία αρνήσεων και από τις δύο πλευρές «να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομα τους».
Ποιο είναι «το όνομα των πραγμάτων;» Ποιος θα πληρώσει «το μάρμαρο» της ανακατασκευής του Καυτατζογλείου, ποιος θα διαχειριστεί την διαδικασία της ανακατασκευής και ποιος θα διοικεί το στάδιο. Το κόστος των εργασιών και η διαχείριση του πακέτου με τη μελλοντική διοίκηση συνδέονται αντικειμενικά, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Άλλες είναι οι προτεραιότητες και οι ταχύτητες μιας ΠΑΕ που απαιτεί ένα γήπεδο λειτουργικό για ευρωπαϊκές διοργανώσεις (έστω και ήσσονος σημασίας) και άλλες μιας διορισμένης διοίκησης που είναι αναγκασμένη να προφυλάξει των κώλο της από διάφορα «κόλπα» και να εξυπηρετήσει όλα τα αθλήματα που κατοικοεδρεύουν στο στάδιο.
Επιτρέψτε μου να πω πως η πλάστιγγα «του δίκιου» γέρνει προς την μεριά του ΠΑΟΚ. Το ίδιο θα συμβεί αν ξεκινήσει και ο Άρης να κατασκευάζει ένα νέο γήπεδο.
Τι σημαίνει αυτό; Πως προτεραιότητα στις κυβερνητικές αποφάσεις, τόσο για το κόστος της ανακατασκευής, όσο και για την ευθύνη της διαδικασίας, έχουν οι ανάγκες του ΠΑΟΚ, μιλάμε για ένα γήπεδο που θα αποτελέσει για τρία (;) χρόνια την έδρα μιας ομάδας της περιοχής με μεγάλη δημοφιλία, συνεπώς οι δικές της υλικές ανάγκες είναι που θα προσδιορίσουν τις εξελίξεις, είτε αυτό αρέσει στη Διοίκηση, είτε όχι.
Εννοείται πως οι κορώνες των ανακοινώσεων περί «νομιμότητας και διαφάνειας» αφορούν και στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Λογικά και η ΠΑΕ ενδιαφέρεται άμεσα να μην κατηγορηθεί για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, εκτός αν η Διοίκηση του Καυτατζογλείου ξέρει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούν και αυτό αφορά στην ποιότητα της σχέσης της ιδιοκτησίας του ΠΑΟΚ ή των στελεχών της ΠΑΕ με τη νομιμότητα και τη διαφάνεια, τότε αλλάζει εντελώς η κατάσταση.
Φτάνουμε στο επίδικο: ο ΠΑΟΚ ψάχνει τρόπο να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση της ανακατασκευής του Καυτατζογλείου με κρατικό χρήμα (η πηγή είναι αδιάφορη), ως πρόκριμα για την εξίσου βέβαιη και δυναμική χρηματοδότηση από το κράτος και μέρους του κόστους κατασκευής του νέου γηπέδου της Τούμπας.
Θεωρεί (στην ουσία απαιτεί και σωστά πράττει) πως δικαιούται και αυτός να τύχει της κρατικής μέριμνας για το συνολικό κόστος του νέου γηπέδου, μέρος του οποίου είναι και το κόστος ανακατασκευής του Καυτατζογλείου.
Απαίτηση, που οδηγεί στο δεύτερο και κρισιμότερο ερώτημα: ποιος θα διαχειριστεί το πακέτο και μετά την ολοκλήρωση των εργασιών ανακατασκευής ποιος θα διοικεί «το μαγαζί;».
Σε ένα στάδιο που θα έχει ανακατασκευαστεί, θα καταστεί λειτουργικό για τις ανάγκες (εθνικές και διεθνείς) του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ δεν είναι καθόλου παράλογο η ΠΑΕ να διεκδικεί αν όχι την αποκλειστική διοίκηση, τουλάχιστον τη συνδιοίκηση του σταδίου με τη σημερινή διορισμένη Διοίκηση, εννοείται πως θα πρέπει ο κ. Σαββίδης να έχει αποκλειστικότητα διοίκησης για το ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Καταλήγουμε στο προφανές που κανένας δεν ομολογεί: όλος ο καυγάς, όλη η αντιπαράθεση είναι για την καρέκλα και το «μαρούλι», πάντα με νομιμότητα και διαφάνεια!
Αν ο ΠΑΟΚ έλεγε στη Διοίκηση του Καυτατζογλείου «εντάξει, εσείς θα διαχειριστείτε την ανακατασκευή, εσείς θα διοικείτε το στάδιο, εμάς μόνο στους αγώνες θα μας βλέπετε και θα έχετε και τις προσκλήσεις εξασφαλισμένες» δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Δύσκολο να ειπωθεί, δυσκολότερο να συμφωνηθεί, βλέπετε οι ανάγκες μιας σημερινής ΠΑΕ απέχουν μίλια από εκείνες των ομάδων της δεκαετίας του ’70 και του ’80, που ζητούσαν ένα καφάσι πορτοκαλάδες και μερικές γάζες για τα κεφάλια που άνοιγαν από το χώμα.
Τα υπόλοιπα (και τις ανακοινώσεις) κόφτε τα λεβέντες, γελάει από τον τάφο του κι ο μέγας ευεργέτης που έδωσε το όνομα του στο στάδιο με αυτά που λέτε και γράφετε.