Ήταν αποκαλυπτική η συζήτηση ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου της ΕΠΟ της αίτησης ακύρωσης του Ολυμπιακού κατά της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης της Super League 1 να τροποποιηθεί το καταστατικό της και να εισαχθεί σε αυτό ως αποκλειστική επιλογή/ πρόβλεψη η κεντρική διαχείριση των δικαιωμάτων εικόνας και ήχου.
Τι ακριβώς συνέβη; Τη συζήτηση σχεδόν μονοπώλησε η ύπαρξη ή μη αρμοδιότητας του Διαιτητικού Δικαστηρίου να δικάσει τη μεταξύ του Ολυμπιακού και της Λίγκας (έχει και την συνεπικουρία της ΕΠΟ) διαφορά και όχι η ουσία της διαφοράς.
Τα υπόλοιπα περί του καθεστώτος των διοργανώσεων της UEFA στις οποίες λειτουργεί η κεντρική διαχείριση συνιστούν μια παραδειγματολογική υπεράσπιση μιας υπόθεσης, που είναι απλή εφαρμογή του νόμου απέναντι στον οποίο καμία καταστατική πρόβλεψη στο θέμα των «δικαιωμάτων» δεν μπορεί να υπερισχύσει.
Στην ουσία, δεν υπάρχει, δεν υφίσταται «διαφορά» μεταξύ των Ερυθρολεύκων και της Λίγκας. Η σχετική διάταξη του άρθρου 17 του Καταστατικού της Super League υπέρ του νόμου είναι τόσο καθαρή και ξάστερη που δεν μπορεί εξ αυτής να προκύψει διαφορά, η γνωστή παρατήρηση του κ. Οικονομάκη, νομικού συμβούλου της Λίγκας «για την de facto δικαίωση όποιου προσβάλλει την τροποποίηση στα αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα» τα λέει όλα.
Αίφνης(;) όμως, με πρωτοβουλία της Λίγκας, η οποία δεν είχε καμία άλλη διέξοδο και το γνώριζε από πριν, προέκυψε μια άλλη διαφορά, αυτή σχετικά με την αρμοδιότητα του Διαιτητικού Δικαστηρίου να δικάσει την αίτηση ακύρωσης του Ολυμπιακού. Στην ουσία από τη συζήτηση διαμορφώθηκε ένα νέο πλαίσιο «αντιδικίας» μεταξύ του Δικαστηρίου από τη μια και της Λίγκας από την άλλη. Στην «αντιδικία» αυτή μετέχει επισήμως (με την ιδιότητα του παρεμβαίνοντος υπέρ της Λίγκας) και η ΕΠΟ!
Δεν είναι τραγικό, είναι συγκλονιστικά αστείο: Η Super League (και δι’ αυτής και η ΕΠΟ) εμφανίζονται επισήμως να υποστηρίζουν ότι το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου (τρεις αρεοπαγίτες, παρακαλώ, στη σύνθεση του), το μόνο καταστατικά αρμόδιο και ανώτατο όργανο του ελληνικού ποδοσφαίρου, η νόμιμη σύσταση και λειτουργία του οποίου είναι «η καρδιά του σκληρού πυρήνα του αυτοδιοίκητου», δεν έχει αρμοδιότητα να δικάσει μια διαφορά που αφορά σε θέματα του καταστατικού μιας Ένωσης- μέλους της ΕΠΟ, αλλά η αρμοδιότητα αυτή ανήκει στα πολιτικά δικαστήρια!
Συμβαίνει και είναι απίστευτο: Υπέρ της παρανοϊκής ποδοσφαιρικά άποψης της Λίγκας περί αναρμοδιότητας του Διαιτητικού Δικαστηρίου να δικάζει θέματα διαφορών για το καταστατικό τάσσεται και η ΕΠΟ, για να ικανοποιήσει την αντί – ολυμπιακή πολιτική της (αυτό το νόημα έχει η παρέμβαση της υπέρ της Λίγκας) διακινδυνεύοντας ευθέως να καταστρέψει και τα τελευταία ψήγματα αυτοδιοίκητου που έχουν απομείνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, την ώρα, μάλιστα, που απαιτεί από τη FIFA και την UEFA να υπερασπιστούν το αυτοδιοίκητο απέναντι στην κυβέρνηση που, δήθεν, το απειλεί.
Τι άλλο διακινδυνεύει η ΕΠΟ με την παρέμβαση της υπέρ της Super League 1 και κόντρα στον Ολυμπιακό, που επικαλείται, απλώς, τις προβλέψεις του νόμου; Να βρεθεί στην πλευρά των ηττημένων και να απωλέσει αυτομάτως και την δική της «κεντρική διαχείριση» στη διοργάνωση του Κυπέλλου, με την οποία είναι αλήθεια πως κανείς δεν έχει ασχοληθεί έως τώρα, είναι εξαιρετικά πιθανό μια αναμενόμενη (έως βέβαιη) απόφαση υπέρ του Ολυμπιακού θα ανοίξει την όρεξη και για τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Κυπέλλου.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς τι θα έλεγαν FIFA και UEFA αν γνώριζαν πως μία εθνική ομοσπονδία – μέλος τους (η ΕΠΟ) έχει ασκήσει παρέμβαση υπέρ της αναρμοδιότητας του Διαιτητικού Δικαστηρίου, που η ίδια νόμιμα σύστησε και εγγυάται την λειτουργία του, αντί να εγκαλέσει αμέσως και σκληρά το μέλος της (Super League 1) που τόλμησε να αμφισβητήσει την αποκλειστική αρμοδιότητα για όλες τις διαφορές ενός Δικαστηρίου που είναι η επιτομή της Ρήτρας Ανεξαρτησίας του αθλήματος σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο.
Αλήθεια, γνωρίζουν οι διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες τι ακριβώς κάνει η ΕΠΟ, σε τι κυκεώνα έχει μπλέξει, με τι απειλείται αν ηττηθεί (είναι βέβαιο) και τι διακυβεύεται εξαιτίας της ακραίας εμμονής όσων την διαχειρίζονται, «όπως το αμπελοχώραφο του παππού τους», απέναντι στον Ολυμπιακό;
Ακόμη – ακόμη η ίδια η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ έχει ενημερωθεί για το τι ακριβώς σημαίνει η παρέμβαση της Ομοσπονδίας υπέρ της Λίγκας ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου, σε τι ατραπούς την οδηγεί και τι κατάληξη μπορεί να έχει αυτή η «αντιδικία»;
Υ.Γ. Το καλοκαίρι του 2019 η ΕΠΟ του Γραμμένου πανηγύριζε τη δικαίωση της στο Διαιτητικό Δικαστήριο, σχετικά με τις τότε τροποποιήσεις του δικού της καταστατικού, απέναντι στη δικαίωση του Ολυμπιακού στο Ειρηνοδικείο και υπερασπιζόταν με πάθος την αρμοδιότητα των αρεοπαγιτών που το συγκροτούν.
Αξίζει, σήμερα, για μια εμμονική κόντρα της με τον Ολυμπιακό, να αυτοκαταργηθεί ως εθνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία (αυτό θα συμβεί αν ηττηθεί) και να χάσει τα πάντα προς όφελος του νόμου, δηλαδή του κράτους και της κυβέρνησης;