Από την τελευταία φορά που οι οπαδοί του Ολυμπιακού διαπίστωσαν σοκαρισμένοι ότι αν δεν είσαι όπως πρέπει στην Ευρώπη μπορεί να δεις τα ραδίκια ανάποδα καλοκαιριάτικα, είχαν περάσει πέντε χρόνια. Ιούλιος του 2016, αντίπαλος η Χάποελ Μπερ Σεβά. Εκείνο το καλοκαίρι οι Πειραιώτες βρέθηκαν ξαφνικά σε μπελάδες, όταν ο Μάρκο Σίλβα ανακοίνωσε την απόφασή του να φύγει λίγο πριν η ομάδα πετάξει για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας.
Δεν ξέρω αν υπήρχε τρόπος ώστε να αποφευχθεί εκείνη η εξέλιξη, ωστόσο η μετέπειτα πορεία του Πορτογάλου μάλλον απαλλάσσει την ερυθρόλευκη διοίκηση από τις διάφορες «κατηγορίες» περί «μεταγραφών που δεν έγιναν» και «επιθυμιών που δεν εκπληρώθηκαν». Ο Μάρκο Σίλβα άρχισε να γκρινιάζει στη Χαλ μόλις από τον δεύτερο μήνα (παραιτήθηκε στους τέσσερις, μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν 2016/17), τον Γενάρη του 2018 τον έδιωξε με εξευτελιστικό τρόπο η Γουότφορντ (θυμηθείτε τις κατηγορίες για παράνομη προσέγγισή του από την Έβερτον που επιβεβαιώθηκαν μερικούς μήνες αργότερα) και η 18μηνη παρουσία του στο Γκούντισον Παρκ έληξε αρχές Δεκέμβρη – στο πιο κρίσιμο σημείο για μια ομάδα της Premier League – με τα Ζαχαρωτά να βρίσκονται στη 18η θέση και να βλέπουν τον υποβιβασμό να έρχεται με φόρα κατά πάνω τους.
Το λάθος που μπορεί να χρεώσει κάποιος στη διοίκηση του Ολυμπιακού το καλοκαίρι του 2016 ήταν η επιλογή του διαδόχου του Σίλβα, στο πρόσωπο του μαθητευόμενου μάγου Βίκτορ Σάντσεθ. Έστω κι αν υπήρχε δικαιολογία: τα χρονικά περιθώρια ήταν τόσο στενά (προετοιμασία σε εξέλιξη και προκριματικά ενόψει) ώστε η επιλογή ενός ανθρώπου που γνώριζε πρόσωπα και πράγματα – έστω και ως βοηθός του Μίτσελ – μόνο παράλογη δεν φαινόταν. Αποδείχτηκε τέτοια όταν ο Βίκτορ «χαιρέτησε» με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνοντας τη θέση του στον Μπέντο λίγες εβδομάδες κι έναν επώδυνο αποκλεισμό αργότερα. Η συνέχεια της «καριέρας» του απλώς επιβεβαίωσε πόσο λάθος έκαναν όσοι πίστευαν ότι ο Ισπανός ήταν κανονικός προπονητής…
Την επόμενη σεζόν οι Ερυθρόλευκοι ήταν αποφασισμένοι να μην την ξαναπάθουν. Και εμπιστεύτηκαν εκείνον που τους διαβεβαίωσε ότι τον Σεπτέμβριο θα βρίσκονται στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είμαι βέβαιος πως αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα πετούσε στη θάλασσα τα έσοδα από εκείνη την πρόκριση, ανταλλάζοντας τα με την ηρεμία που πήγε περίπατο από την απώλεια δυο σερί πρωταθλημάτων. Διότι, κακά τα ψέματα, η καταστροφική περίοδος Χάσι και τα αλλεπάλληλα λάθη που ακολούθησαν, ήταν αυτά που έδωσαν το δικαίωμα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ να εκμεταλλευτούν την εξαιρετική δουλειά που είχε γίνει στο παρασκήνιο…
https://athlosnews.gr/o-kathreftis-toy-ellinikoy-podosfairoy-einai-o-paok-i-aek-kai-o-pao-ochi-o-olympiakos/
Πέντε χρόνια μετά τη Χάποελ Μπερ Σεβά, ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τη Λουντογκόρετς. Από τις αντιδράσεις του κόσμου καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα: όλοι λίγο – πολύ φοβούνταν τους Βούλγαρους και μόνο δεδομένη δεν θεωρούσαν την πρόκριση. Εννοείται ότι σε νορμάλ συνθήκες φθινοπώρου ή χειμώνα η κάθε Λουντογκόρετς έχει ελάχιστες πιθανότητες απέναντι στους πρωταθλητές Ελλάδας. Το καλοκαίρι όμως τα πράγματα είναι πολλές φορές περίεργα.
Πριν καν μαζευτεί η ομάδα για την πρώτη προπόνηση, οι θέσεις στις οποίες πονούσε ήταν γνωστές σε όλους. Όταν λοιπόν στις 10 Αυγούστου παρατάσσεσαι σε ένα τόσο κρίσιμο ματς με έντεκα περυσινούς παίκτες, σημαίνει ότι κάπου έκανες λάθος στην αξιολόγηση των προτεραιοτήτων σου. Ο Ολυμπιακός καιγόταν για δυο μπακ και (τουλάχιστον) ένα βασικό εξτρέμ, συν έναν τερματοφύλακα εφόσον ο Σα αποχώρησε. Ο τερματοφύλακας ήρθε στην ώρα του (το αν καλώς δεν έπαιξε ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα), οι υπόλοιποι όχι.
Τις απώλειες δεν μπορείς να τις προγραμματίσεις, είτε πρόκειται για τραυματισμούς είτε για κορωνοϊό. Που και αυτό το τελευταίο εν προκειμένω είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, η οποία θα πρέπει να γίνει σε έντονο ύφος εντός των αποδυτηρίων. Αν λοιπόν θέλουμε να ψάξουμε για δικαιολογίες, μπορούμε να πούμε για τον τραυματισμό του Φορτούνη και του Τικίνιο, αλλά και για τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν λόγω κορωνοϊού στα δυο ματς με τη Νέφτσι, έστω κι αν αυτά δεν είχαν ουσιαστικό αντίκτυπο στον προχθεσινό επαναληπτικό. Ακόμα και για τη διαιτησία του πρώτου αγώνα μπορούμε να μιλήσουμε, όπου ο Ολυμπιακός δικαιούταν τουλάχιστον ένα πέναλτι.
Αν όμως θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αυτά που έπρεπε να έχουν γίνει εγκαίρως, δεν έγιναν. Κι όταν εσύ δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος, δεν είναι σοφό να ψάχνεις για δικαιολογίες σε μεταφυσικά αίτια αλλά και σε πράγματα που δεν είναι στο χέρι σου. Όπως η «ατυχία» ή μια κακή διαιτησία. Αυτές οι επικλήσεις μοιάζουν πολύ πιο σοβαροφανείς όταν έρχονται τον Μάρτιο κόντρα σε ισχυρά ευρωπαϊκά κλαμπ. Απέναντι στην κάθε Λουντογκόρετς, είσαι εσύ αυτός που καλείται να δώσει τα λιγότερα δυνατά δικαιώματα. Και χαίρομαι διότι ούτε ο Μαρτίνς, ούτε οι παίκτες που μίλησαν δεν αναζήτησαν δικαιολογίες. Μακάρι αυτή η νοοτροπία να παραδειγματίσει και όσους θεωρούν εαυτούς «επαγγελματίες απολογητές»…
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ρεαλιστικά μιλώντας, δεν έγινε και κάτι. Αποδεδειγμένα πλέον, η ζημιά είναι αποκλειστικά οικονομική. Στις τελευταίες τρεις σεντονάτες παρουσίες τους οι Ερυθρόλευκοι πήραν 1, 4, και 3 βαθμούς αντίστοιχα. Το ότι με τόσο ισχνή βαθμολογική συγκομιδή βγήκαν σε δυο περιπτώσεις τρίτοι μπορούμε να το εκλάβουμε ως μια «επανόρθωση» της μοίρας για τους τόσους αποκλεισμούς με 9 και 10 βαθμούς. Συνυπολογίζοντας και το γεγονός ότι φέτος θα βρίσκονταν στο τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας, ο πραγματικός στόχος των πρωταθλητών θα ήταν ξανά η τρίτη θέση που οδηγεί τον Φλεβάρη στο Γιουρόπα. Και ίσως να μην επιτυγχανόταν κιόλας.
Άρα, ο τελικός «προορισμός» είναι και πάλι εκεί. Φτάνει βεβαίως να μην έχουμε περαιτέρω δυσάρεστες εκπλήξεις κόντρα στη Σλόβαν. Σε περίπτωση λοιπόν, που ο Ολυμπιακός δεν την ξαναπατήσει, θα έχει τη δυνατότητα να φτάσει στον στόχο του Φεβρουαρίου με σαφώς καλύτερους όρους. Δηλαδή, με περισσότερες νίκες μέσα στο φθινόπωρο και λιγότερη γκρίνια. Μέσω του ομίλου στο Γιουρόπα θα έχει την ευκαιρία να φτιάξει τη βαθμολογία του στο ranking της UEFA και να ανεβάσει την ψυχολογία τη δική του αλλά και του κόσμου. Πάνω απ’ όλα όμως οι Ερυθρόλευκοι πρέπει να είναι ρεαλιστές: από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο οπαδό. Αν κάποιος ενδιάμεσα «ξεφεύγει», η συνοχή χάνεται και αρχίζουν τα προβλήματα.
Εσωτερικά ο σύλλογος μπορεί – και πρέπει – να βάζει τον πήχη όσο ψηλά θέλει και να ονειρεύεται ευρωπαϊκές υπερβάσεις. Στον δημόσιο λόγο του όμως, οφείλει να είναι μετρημένος. Με άλλα λόγια, το να εμφανίζεται κάθε τόσο ο Κριστιάν Καρεμπέ και να μιλά για ευρωπαϊκούς τελικούς δεν ξέρω σε τι ωφελεί. Αντίστοιχα, το ίδιο πρέπει να ισχύει και στα ΜΜΕ που εκφράζουν διοικητική γραμμή. Τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τις εκτός συνόρων αναφορές, η μπάλα πρέπει να μένει χαμηλά. Ειδάλλως δημιουργούνται προσδοκίες και ψευδαισθήσεις στον κόσμο που πάντα γυρίζουν μπούμερανγκ. Και στο τέλος τα ακούει περισσότερο εκείνος που πληρώνει και λιγότερο εκείνοι που πληρώνονται και που νομίζουν ότι προσφέρουν υπηρεσίες με το να σαλιάζουν και στο τέλος να βγάζουν την ουρά τους απέξω…
https://athlosnews.gr/olympiakos-to-stoichima-tis-epomenis-meras-na-metatrepsei-tin-krisi-se-eykairia/
Καμία καταστροφή δεν ήρθε επειδή ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από μια αξιοπρεπέστατη ομάδα. Παραφράζοντας την ατάκα του Σόλιντ από το μακρινό 2005 (για τη Νέα Ορλεάνη τότε), καταστροφή έγινε στη Βόρεια Εύβοια και στις περιοχές πέριξ της Βαρυμπόμπης, όχι στο Ράζγκραντ. Η καταστροφή έχει την έννοια του μη αναστρέψιμου, των εκτεταμένων απωλειών, της αδυναμίας για ανάκαμψη. Με εξαίρεση το οικονομικό σκέλος που προανέφερα, τίποτε άλλο δεν εμπίπτει στους συνήθεις ορισμούς της καταστροφής, ακόμα κι αν δεχόμασταν πως υπάρχει τέτοια στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο.
Καμιά 20αριά και βάλε εκατομμύρια έκαναν φτερά, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν χαρακτηρίστηκε αποτυχημένη μια σεζόν που ολοκληρώθηκε με πρωτάθλημα. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω, όπως δεν θα βαρεθώ ποτέ να εξηγώ γιατί είναι σουρεαλιστικό το να ονειρεύεται ευρωπαϊκά μεγαλεία μια ομάδα που προέρχεται από τα… έγκατα του εθνικού ranking της UEFA. Δεν γίνεται να βρε αδερφέ να αγωνίζεσαι σε ένα πρωτάθλημα χώρας που βρίσκεται στην 20η θέση της Ευρώπης και να αυταπατάσαι ότι μπορείς να φτάσεις μακριά.
Ελπίζω ότι δεν χρειάζεται να αναλύσω εκτενώς το γιατί. Όταν βασικοί εγχώριοι αντίπαλοί σου αποκλείονται από χωριά του Conference, δεν είναι δυνατόν εσύ να παραμείνεις ανταγωνιστικός παίζοντας εναντίον τους μια ολόκληρη σεζόν. Και όσο πιο εύκολα παίρνεις το πρωτάθλημα, τόσο περισσότερο πέφτει το επίπεδο της προσπάθειας και της ετοιμότητάς σου. Με απλά λόγια, από Φλεβάρη – Μάρτη κι έπειτα το έργο τελειώνει και όταν μπαίνει ο Απρίλης η ομάδα είναι έτοιμη για «δωρεές» σε πλέι οφ και κύπελλο. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο της τελευταίας δεκαετίας και δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει. Το γιατί νομίζω πως το εξήγησα επαρκώς στο προηγούμενο ΕΥΘΕΩΣ.
Το παρόν κείμενο απευθύνεται σε όλες τις φυλές Ολυμπιακών. Στους «υπαλλήλους», τους «βαζελόγαυρους», τα «πρόβατα», τους γκρινιάρηδες. Αυτούς «που τα ‘λεγαν» μετά από κάθε κακό αποτέλεσμα και που θεωρούν ότι «κονομάει ο Μαρινάκης» αλλά κι εκείνους που βλέπουν παντού συνωμοσίες σε βάρος του Ολυμπιακού και που δεν μπορούν με τίποτε να δεχθούν ότι η ομάδα τους μπορεί κάποια στιγμή να χάσει ή και να αποκλειστεί επειδή απλώς δεν ήταν καλή ή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος.
Αυτό το τελευταίο βέβαια, είναι πρόβλημα. Στο αθλητισμό υπάρχει πάντοτε η αποτυχία και η ήττα. Πραγματικά χαμένος βγαίνει αυτός που δεν μπαίνει στον κόπο να αναγνωρίσει τα λάθη του ώστε να μην τα ξανακάνει. Εκείνος που θα τα εντοπίσει, θα τα αξιολογήσει και θα προσπαθήσει να τα διορθώσει, είναι θέμα χρόνου μέχρι να επιστρέψει στις επιτυχίες. Τα παραδείγματα είναι δίπλα σας: δείτε τι έπαθαν και τι συνεχίζουν να παθαίνουν εκείνοι που επένδυσαν για χρόνια στις δικαιολογίες και στο παραμύθι της Παράγκας, της Εγκληματικής και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτούν προσεχώς. Διότι όταν έχεις έτοιμη τη δικαιολογία, η αποτυχία θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια.
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι δυνατόν να διαθέτουν όλοι οι οπαδοί την ωριμότητα να τοποθετούν τις καταστάσεις στη σωστή τους βάση. Δεν είναι καθόλου εύκολο οι μεν να περιορίσουν το κουσούρι του «όλοι άχρηστοι», να δεχθούν ότι παίζουν και οι αντίπαλοι και να ζητούν να αλλάξουν και τα πλακάκια στο Ρέντη μετά από κάθε ήττα και οι δε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι… έγκλημα το να παραδεχθείς ότι η ομάδα σου δεν ήταν καλή σε κάποιο ματς. Είμαι σίγουρος ωστόσο ότι θα βοηθούσε πολύ η άμβλυνση της διαφοράς που χωρίζει τις δυο οπαδικές «φιλοσοφίες».
Μετά από τρεις σεζόν και τέσσερα επίσημα ματς στην τέταρτη, ο Πέδρο Μαρτίνς βίωσε για πρώτη φορά έναν αποκλεισμό στα προκριματικά. Για να συναντήσουμε αντίστοιχου βεληνεκούς αποτυχία επί των ημερών του θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετά πίσω, σε εκείνον τον επαναληπτικό με τη Λαμία. Πριν καν όμως έρθει ο αήττητος αποκλεισμός από τους Βούλγαρους, η μουρμούρα για τον Πέδρο ήταν ήδη εκεί. Βρίσκεται εκεί από το τέλος της περασμένης σεζόν και την απώλεια του κυπέλλου. Και περιμένουμε όλοι πλέον να δούμε αν θα ξαναβρεί την άκρη, όπως έκανε πάντοτε ως τώρα ή αν η τέταρτη σερί χρονιά – ρεκόρ θα λειτουργήσει απομυθοποιητικά.
https://athlosnews.gr/olympiakos-to-mayro-koyti-toy-apokleismoy/
Μέχρι να έρθει η ώρα των διαπιστώσεων βεβαίως, θα πρέπει να δούμε τον κανονικό Ολυμπιακό. Δηλαδή, μια ομάδα με αξιόπιστα μπακ και με τον βασικό γκολκίπερ κάτω από τα δοκάρια της και κυρίως, μια ομάδα που θα έχει ξανά ταυτότητα στο παιχνίδι της και περισσότερους πρωταγωνιστές για να την ξελασπώνουν. Να ολοκληρωθούν οι μεταγραφές, να γυρίσει και ο Τικίνιο (ο Φορτούνης δυστυχώς αργεί πάρα πολύ) και βλέπουμε. Ως τότε, ο Μαρτίνς θα ελέγχεται περισσότερο για τα εξωαγωνιστικά, παρά για το αγωνιστικό κομμάτι. Γιατί αυτά τα τελευταία έχουν αρχίσει να πληθαίνουν: από το πως ξεκίνησε η εξάπλωση του κορωνοϊού μέσα στην ομάδα μέχρι τη χαβαλετζίδικη διάθεση του Ονιεκούρου που θεώρησε ότι η επομένη ενός επώδυνου αποκλεισμού είναι κατάλληλη χρονική συγκυρία ώστε να πεταχτεί στην Κωνσταντινούπολη για να βάψει το μαλλί του πράσινο, τα μηνύματα που έρχονται μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι.
Και κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές δεν θα γίνονται ανεκτές και θα τιμωρούνται παραδειγματικά. Και άντε, πες ότι οι «παλιοί» έχουν κι ένα θάρρος παραπάνω με τον Μαρτίνς. Κακώς αλλά μπορεί να συμβεί. Οι «νέοι» δεν είναι δυνατόν να πιστέψουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι μπορούν να κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι – πράσινο ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος – χωρίς συνέπειες.
Κατά τα λοιπά, ψυχραιμία. Μια φορά στο τόσο, δεν είναι κακό να σπας τα μούτρα σου. Ίσα – ίσα, ένα τέτοιο στραπάτσο συχνά λειτουργεί αφυπνιστικά για όλους και κυρίως γι’ αυτούς που πήραν ένα πρωτάθλημα περπατώντας πέρυσι και που ίσως πίστευαν ότι και το φετινό το έχουν στο τσεπάκι τους δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια. Στην τελική, οι πραγματικά μεγάλες ομάδες δεν φαίνονται μόνο στις επιτυχίες αλλά και στις αποτυχίες. Σε αυτές τις λιγοστές που έχουν βιώσει οι Ερυθρόλευκοι όλα αυτά τα χρόνια, αν μη τι άλλο απέδειξαν πως έχουν τον τρόπο να τις αφήνουν πίσω τους και να επιστρέφουν στους τίτλους και τις προκρίσεις. Δυσκολεύομαι λοιπόν, να πιστέψω ότι αυτή η συγκυρία θα αποτελέσει εξαίρεση…
ΥΓ1. Ένα από τα χαρακτηριστικά που είχα λατρέψει στον Μπα από το πρώτο του κιόλας επίσημο ματς (με την Πιλζέν στην Τσεχία) ήταν η ηρεμία και η αυτοσυγκέντρωση που έδειχνε στο παιχνίδι του. Εδώ και καιρό, αυτές οι αρετές έχουν πάει περίπατο. Με δεδομένο ότι δεν είναι αγωνιστικά αλλά πνευματικά χαρακτηριστικά, ίσως μια σειρά συζητήσεων μαζί του να βοηθούσε ώστε να ξαναδούμε την καλή του πλευρά.
ΥΓ2. Ο Σεμέδο πάλι, είναι ο… Σεμέδο. Και με τρομερή συνέπεια αποδεικνύει κάθε τόσο για ποιον λόγο βρίσκεται ακόμα στον Ολυμπιακό και όχι σε ένα σημαντικό κλαμπ κορυφαίου πρωταθλήματος. Εκεί που σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ένας από τους καλύτερους στόπερ της Ευρώπης, στην επομένη φάση σε βγάζει από τα ρούχα σου. Και να πεις ότι δεν περνάει καλά στην Ελλάδα και ότι νιώθει πιεσμένος; Ούτε καν…
ΥΓ3. Εννοείται πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ξέρει πάντα τι πρέπει να γίνει. Για το πώς θα γίνει αυτό που πρέπει, υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε συνεργάτες του. Όταν καταλαβαίνει ότι αυτοί παύουν να είναι αποδοτικοί, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να τους αντικαταστήσει. Αυτός που πληρώνει δεν γίνεται ποτέ να φταίει περισσότερο από εκείνους που πληρώνονται, ειδικά στη συνείδηση του κόσμου…