Η επίσημη ανακοίνωση της κατάργησης του περιβόητου «εκτός έδρας γκολ» στις νοκ άουτ φάσεις των αγώνων των διασυλλογικών διοργανώσεων της UEFA παρουσιάστηκε ως μια επιβεβλημένη κίνηση που σκοπεύει στην αποτροπή της «κλοπής» της πρόκρισης από μια φιλοξενούμενη ομάδα, το παράδειγμα του Τσέφεριν «γιατί πρέπει μια γηπεδούχος ομάδα στην παράταση να σκοράρει δύο φορές, αν η φιλοξενούμενη πετύχει ένα γκολ;» τα λέει όλα στο «ηθικό» επίπεδο.
Μόνο που επειδή η σχέση της UEFA με την ηθική του ποδοσφαίρου είναι από προβληματική έως ανύπαρκτη, μια δεύτερη ανάγνωση της επιλογής να καταργηθεί ο κανόνας του «εκτός έδρας γκολ» είναι απαραίτητη.
Η απόφαση της UEFA να καταργήσει το σημαντικότερο όπλο των μικρών είναι βούτυρο στο ψωμί των μεγάλων ομάδων, των τηλεοπτικών παρόχων και των χορηγών.
https://athlosnews.gr/episimo-katargithike-to-ektos-edras-gkol/
Οι πρώτες, οι μεγάλες ομάδες, διασφαλίζουν έτι περισσότερο τις ισχυρές, έτσι ή αλλιώς, πιθανότητες τους να προκριθούν σε βάρος αδύναμων αντιπάλων σε διπλούς αγώνες, καθώς η μοναδική ελπίδα του αδύναμου «να πετύχει ένα γκολ εκτός έδρας και να κλέψει την πρόκριση από το θηρίο» παύει να υπάρχει.
Πλέον, οι ισχυρές ομάδες, οι επενδύσεις των εκατομμυρίων ευρώ δεν θα κινδυνεύουν από ένα τυχαίο (πολλές φορές) γεγονός, η συμμετοχή τους σε όλες τις φάσεις της διοργάνωσης θα είναι σχεδόν εξασφαλισμένη και η πρόκριση τους βέβαιη, στη διαδικασία του αγώνα και της 30λεπτης παράτασης ή των πέναλτι ο μικρός κι αδύναμος δεν έχει, στην ουσία, καμία τύχη.
Τον φίλαθλο δεν θα τον συγκινήσει η πρόκριση της Μάντσεστερ Σίτι με εκτός έδρας γκολ στο Μπερναμπέου, είναι (και σωστά) μια ισχυρή πιθανότητα να συμβεί και δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη. Τον οδηγεί όμως σε πρωτόγνωρα συναισθήματα, σε εκρήξεις χαράς όταν η δική του ή μια οποιαδήποτε «μικρή ομάδα» το παλεύει και καταφέρνει (και με την τύχη σύμμαχο) να προκριθεί απέναντι σε ένα μεγαθήριο, η ομορφιά αυτής της εικόνας δεν συγκρίνεται με τίποτε στον κόσμο.
Στο δίλημμα «πρόκριση της Ουέσκα απέναντι στην Τσέλσι ή διασφάλιση της επένδυσης του Αμπράμοβιτς;» η UEFA πήρε το μέρος του μεγιστάνα, η Ουέσκα θα πρέπει να περιοριστεί στα κυβικά της ή να γίνει μια νέα Τσέλσι.
Στην ουσία η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία προσθέτει στο οπλοστάσιο της για να πολεμήσει την πάντα πιθανή Super League των 12 μεγιστάνων ένα νέο όπλο, την κατάργηση του εκτός έδρας γκολ, για να «ηρεμήσει» τους ηγέτες των μεγάλων κλαμπ και να διατηρήσει για κάποιο διάστημα (κανείς δεν ξέρει πόσο) ισχυρή την επιρροή της στο άθλημα.
Ταυτόχρονα, η απόφαση αυτή είναι μια σημαντική προσφορά στους χορηγούς των ομάδων, τα μεγάλα brand names του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι απολύτως απαραίτητο, σχεδόν ανταποδοτικό προς όσους τους πληρώνουν, να βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο, να ανταγωνίζονται και να μην κινδυνεύουν να χαθούν εκατομμύρια ευρώ χορηγικών επενδύσεων επειδή ένας Αστέρας Τρίπολης μπορεί (υπό προϋποθέσεις) να απειλήσει μια Τότεναμ.
Στο ίδιο τσουβάλι μπαίνουν και τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, οι TV holders των διασυλλογικών διοργανώσεων που εμπλέκονται άμεσα με τους χορηγούς των ομάδων και των διοργανώσεων, τις ίδιες τις ομάδες, τις κορυφαίες περιπτώσεις ποδοσφαιρικών αστέρων, όλο αυτό το αλισβερίσι, του δούναι και λαβείν εκατοντάδων εκατομμυρίων (δισεκατομμυρίων ίσως) ευρώ που διακινούνται κάθε χρόνο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και παράγονται χάρις στα μεγάλα ονόματα με τα εκατομμύρια οπαδούς ή έμμεσα επηρεαζόμενους, αυτή η στυγνή τηλεοπτική δικτατορία που κανονίζει τα πάντα με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού.
Μπορεί κανένας να υπολογίσει τα επιπλέον κέρδη των τηλεοπτικών κολοσσών, των χορηγών ομάδων και διοργανώσεων, των μεγάλων επενδυτών ή, ακόμη – ακόμη των πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών που διαπραγματεύονται την ισχύ της δημόσιας εικόνας τους από τον επιπλέον αγωνιστικό χρόνο της ημίωρης παράτασης ή την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι;
Η UEFA υπέκυψε στις πιέσεις των μεγάλων κλαμπ και όλης αυτής της πανίσχυρης συνομοταξίας των τηλεοπτικών παρόχων και των χορηγών κάθε είδους, κατανόησε πως έπρεπε να κάνει βήμα πίσω και να προσφέρει στους ισχυρούς περαιτέρω διασφαλίσεις πως δεν θα δουν τα ραπανάκια ανάποδα εξαιτίας μιας Μπελενένσες, διείδε που θα μπορούσε να οδηγήσει μία πιθανή άρνηση της να προσφέρει με αυτό το κόλπο (την κατάργηση του εκτός έδρας γκολ) την βεβαιότητα στους μεγάλους πως θα συνεχίσουν να κονομάνε και έκανε πίσω.
Δεν είναι κακό, ούτε προς θάνατο. Άλλωστε, οι περιβόητες διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA έχουν ήδη αποκτήσει ένα περισσότερο ή λιγότερο κλειστό χαρακτήρα, το Champions League είναι απλησίαστο ακόμη και για ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, το Europa League φαντάζει βουνό ακόμη και για τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ και το Conference League απόμεινε η μοναδική παρηγοριά των φτωχών και κατατρεγμένων, να το έχουν να λένε ότι είναι κι αυτοί μέλη της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής οικογένειας.
Αφήνω στην άκρη τους ποδοσφαιριστές που θα φορτωθούν έξτρα αγωνιστικό χρόνο, άρα έξτρα κατανάλωση δυνάμεων (και πνευματικών), έξτρα καταπόνηση, έξτρα προετοιμασία, έξτρα αγωνιστικές υποχρεώσεις σε μια χρονιά που θα πρέπει να δώσουν πενήντα ή εξήντα ματς, κάποια από τα οποία θα αναγκαστούν να τρέχουν πάνω στο χορτάρι 120’, να μάχονται, να πιέζουν, να αμύνονται, να επιτίθενται, να συνεχίζουν στο τέλος του μαρτυρίου με ταξίδι επιστροφής και σε δυο μέρες να είναι και πάλι στο γήπεδο για τις υποχρεώσεις τους στις εθνικές διοργανώσεις.
Προφανώς κανένας δεν ασχολείται μαζί τους, είναι «θηρία» προς κατανάλωση, πρέπει να παράγουν θέαμα με οποιεσδήποτε συνθήκες, γι’ αυτό πληρώνονται πλουσιοπάροχα (αυτά υποστηρίζουν καθημερινά τα κλαμπ και η σύζευξη τηλεοπτικών παρόχων και χορηγών), οπότε γειασάν του κάθε γιατρού και του απινιδωτή αν θα προλάβουν την καρδιά του κάθε Έρικσεν ή αυτός θα φύγει άκλαυτος.
Μακροπρόθεσμα, οι καριέρες θα είναι μικρότερης διάρκειας και μεγαλύτερης διακινδύνευσης, άρα οι κωλόφαρδοι θα επιβιώσουν και όσοι φαρμακώνονται με τις αποδοτικότερες ουσίες.
Να το χαιρόμαστε το νέο ποδόσφαιρο …