Αν έχω μετρήσει καλά ξεπερνάνε τους είκοσι οι ακραίοι «δεξιοί και αριστεροί» επιθετικοί που μέχρις στιγμής «είναι έτοιμος να αποκτήσει ο Ολυμπιακός ή είναι σε συζητήσεις ή έχει κάνει πρόταση ή περιμένει απάντηση ή το σκέφτεται ή αρέσουν ή… τρία αυγά Τουρκίας».
Ό,τι κινείται πέριξ ενός μετεγγραφικού μπάτζετ γύρω στα 3-5 εκατομμύρια ευρώ (για την ομάδα μιλάμε) ή περί το 1,5 – 2 εκατομμύρια ευρώ (για ετήσια αποζημίωση του ποδοσφαιριστή) έχει ήδη «μετεγγραφεί» στους ερυθρόλευκους από αγωνιούντες δημοσιολόγους και δημοσιογράφους που πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή «να γεμίσουν τη σελίδα» ή να διασφαλίσουν «χτυπήματα» στο site, έτσι είναι αυτά Ιούνιο μήνα από τότε που «βγήκαν οι λάσπες» στο ποδόσφαιρο.
Βεβαίως ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται να ενισχυθεί στις θέσεις των ακραίων επιθετικών δεν είναι είδηση. Το παραδέχεται, πρώτος από όλους, ο ερυθρόλευκος οργανισμός, το αναδεικνύει η πραγματικότητα της ομάδας, το επιζητάει ο προπονητής, άρα είναι γεγονός αναμφισβήτητο.
Από το σημείο αυτό, όμως, έως την καθημερινή παράθεση με κάθε ευκαιρία ονομάτων ακραίων επιθετικών χωρίς αρχή, μέση και τέλος και, το κυριότερο, χωρίς την παραμικρή διασύνδεση με τις πραγματικές επιθυμίες του προπονητή για το «είδος» του ακραίου επιθετικού που προτιμάει η απόσταση είναι τεράστια και καταλήγει να παράγει ανέκδοτα αντί για ενημέρωση.
Οι εκτιμήσεις των «ειδικών» πως ο ιδανικός επιθετικός που χρειάζεται ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι « ταχύτατος, καλός στο ένας εναντίον ενός, να πατάει περιοχή, να βάζει δεκαπέντε γκολ στη χρονιά και να μοιράζει άλλες δέκα ασίστ, να εκμεταλλεύεται το χώρο, να παίζει χωρίς τη μπάλα, να βοηθάει στην αμυντική λειτουργία της ομάδας και να μπορεί να παίξει πολύ καλά και σαν δεύτερος φορ» δεν έχουν αποδέκτη.
Δεν υπάρχει στην αγορά κανένας ακραίος επιθετικός που να συγκεντρώνει όλα αυτά τα προσόντα και να μπορεί να τον προσεγγίσει με σοβαρές πιθανότητες να συνεργαστεί μαζί του ο Ολυμπιακός, οι λόγοι είναι πολύ απλοί,» follow the money» τους λένε, άρα δεν προκύπτει κανένας σοβαρός λόγος να ασχολούνται οι οπαδοί της ομάδας με φαντασιακές κατασκευές που απέχουν μίλια από την πραγματικότητα.
Η λογική «νταραβέρι να γίνεται» έχει μια βάση, δικαιολογεί την πληθώρα των δημοσιευμάτων και καλλιεργεί προσδοκίες, αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια, καθώς αυτού του είδους το «νταραβέρι» καταντάει πολύ γρήγορα να γελάνε και τα τσιμέντα μαζί του (και με αυτούς που το διακινούν).
Σημειώνω, πως μεταξύ των οπαδών της ομάδας διαβιεί πληθώρα εξαιρετικά ενημερωμένων για τις transfer lists στον πλανήτη, που παρακολουθούν νυχθημερόν τις εξελίξεις και τα δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο, έχουν διαμορφωμένη άποψη για τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε ποδοσφαιριστή και κολυμπάνε με χαρακτηριστική άνεση σε όλο αυτό το κύμα των πληροφοριών που διακινείται καθημερινά στο διαδίκτυο. Πολλοί από αυτούς «κάνουν για δέκα από εμάς», αλλά επειδή είναι σοβαροί άνθρωποι δεν το λένε για να μην μας κακοκαρδίσουν. Δεν κάνει εμείς να τους δουλεύουμε ψιλό γαζί…
Σε συνέχεια όλων των παραπάνω θέτω απλώς το ερώτημα: πόσους, πραγματικά, ακραίους επιθετικούς, που συγκεντρώνουν τα περισσότερα από τα ζητούμενα στοιχεία στην αγωνιστική τους συμπεριφορά, χρειάζεται πραγματικά ο Ολυμπιακός, δηλαδή πόσους τέτοιους ποδοσφαιριστές που θα τους δώσει αμέσως της φανέλα βασικού έχει ανάγκη η ομάδα;
Συμπληρώνω το ερώτημα: αν ο Γιώργος Μασούρας ήταν αφρικανικής καταγωγής, γαλλικής υπηκοότητας, αγωνίζονταν σε μια μεσαία γαλλική ομάδα και είχε τα γκολ, τις ασίστ και τη γενική αγωνιστική εικόνα που κατέγραψε φέτος με τον Ολυμπιακό και την εθνική ομάδα όσο θα κόστιζε στο διεθνές μετεγγραφικό παζάρι; Θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να διανοηθεί καν ότι θα πλησιάσει έναν τέτοιον Μασούρα για να του προτείνει συνεργασία;
Μπορώ, επιπροσθέτως, να βάλω στην εξίσωση και τον Βρουσάϊ (όσο του αξίζει του παιδιού, δυνατότητες μεγάλες έχει) αλλά και μερικά (Τσέλιος) φιντανάκια από την ομάδα U19 που ετοιμάζονται να στελεχώσουν τη νέα Β’ ομάδα των ερυθρολεύκων, η οποία θα μετέχει στο νέο πρωτάθλημα της Super league 2, συνεπώς η αγωνιστική αξιολόγηση τους και η συναφής πρόοδος θα αποτυπωθεί, πλέον, σε πραγματικό περιβάλλον…
Τι θέλω να πω με όλα αυτά (κι άλλα που μπορεί ελεύθερα ο καθένας να προσθέσει): η εξίσωση για τον ακραίο επιθετικό που ο Ολυμπιακός αναζητάει είναι από εκείνες με πέντε αγνώστους και δέκα μεταβλητές. Πολύ δύσκολη υπόθεση να συνδυάσεις την αναζήτηση εκτός συνόρων με το βλέμμα στο εσωτερικό της ίδιας της ομάδας, δηλαδή να ισορροπήσεις ανάμεσα σε μια πραγματική ανάγκη (ένα καλύτερο, από τους ήδη υπάρχοντες εννοείται, ακραίο επιθετικό) και στην δεδομένη πολιτική της ομάδας να μην καταστρέψει τον δικό της πλούτο, τις δικές της επενδύσεις.
Στο δια ταύτα: καλή και άγια η πλάκα με τα δεκάδες ονόματα κι ονοματάκια, ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο αναγνωρισιμότητας και μπορεί να κινείται στα ψηλά πατώματα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο δημιουργώντας και τις ανάλογες προσδοκίες, αλλά η πραγματικότητα είναι περισσότερο σύνθετη, πιο δύσκολη στις αναγνώσεις της και οι αποφάσεις, όποιες κι αν ληφθούν, χρειάζονται συνεχές τσεκάρισμα για να μην καταλήξεις να βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα με τις επιλογές σου.
Υ.Γ. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για κάθε σοβαρή ομάδα που δεν ξεκινάει κάθε καλοκαίρι με τη λογική « φύγε εσύ, έλα εσύ», αλλά ψάχνει πάντα (όσο μπορεί και όσο της επιτρέπει η θέση τη στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο) την λελογισμένη βελτίωση της όπου χρειάζεται με τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, ευθέως ανάλογες με τη λογική.
Οι ευαισθησίες δεν έκαναν ποτέ μια ομάδα αγωνιστικά μεγάλη!