Μπορεί να μη δόθηκε η απαιτούμενη σημασία λόγω συνθηκών, καθώς ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει μαθηματικά το Πρωτάθλημα από τις 11 Απριλίου, αλλά η ομάδα πέρασε αλώβητη από τη Θεσσαλονίκη, παίζοντας με αναπληρωματικούς ποδοσφαιριστές. Με δύο 18χρονους ως βασικούς (Τζολάκη και Σουρλή) και έναν 17χρονο (τον Καλογερόπουλο) να ντεμπουτάρει ως αλλαγή προς το τέλος του αγώνα. Το χαμένο πέναλτι στο 89′ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, αυτό είναι ξεκάθαρο, αλλά ακόμα και ο πανηγυρισμός του Τζολάκη στο 89′ δείχνει πολλά! Η άρνηση στην ήττα αποτελεί πάντα «συστατικό» επιτυχίας.
Είναι πολύ σημαντικό για αυτά τα παιδιά να «μπολιαστούν» σιγά-σιγά με τη νοοτροπία του Ολυμπιακού και να χτίζουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Οι τρεις συγκεκριμένοι νεαροί παίκτες έπαιξαν σε μία παραδοσιακή έδρα του ελληνικού ποδοσφαίρου κόντρα σε έναν αντίπαλο που είχε βαθμολογικό κίνητρο και γενικότερα στην τρέχουσα σεζόν έχει κερδίσει το δικό του «Πρωτάθλημα», καθώς είναι η πιο συνεπής ομάδα της Super League μετά τον Ολυμπιακό, που κατέκτησε με θριαμβευτικό τρόπο τον τίτλο και είναι μία κατηγορία μόνος του.
Η εξέλιξη του αγώνα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» είναι πολύτιμη για τους νέους ποδοσφαιριστές, που αρχίζουν να αποκτούν παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν από αυτήν τη διαδικασία. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει και ο πανηγυρισμός του Κωνσταντίνου Τζολάκη μετά το πέναλτι που έχασε ο Μπρούνο Γκάμα, στέλνοντας την μπάλα άουτ, είναι ενδεικτική για το ψυχολογικό κέρδος αυτής της ισοπαλίας στην έδρα του Άρη. Άλλωστε, ο Κρητικός τερματοφύλακας, στα 17 του, είχε παίξει αγώνα που έκρινε τίτλο! Τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στην ΑΕΚ, όπου ήταν θετικότατος και οι Ερυθρόλευκοι κατέκτησαν το τρόπαιο. Συνολικά, στα 18 του, έχει 8 συμμετοχές με την πρώτη ομάδα και δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα!
Ο Βασίλης Σουρλής έπαιξε για τέταρτη φορά με την πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού και προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μία νέα πραγματικότητα και θέση, αυτή του κεντρικού μέσου. Στην Ακαδημία του συλλόγου, όπου εντάχθηκε το 2012 (!), είχε αρχίσει ως μεσοεπιθετικός («δεκάρι» και στα άκρα), ενώ ο Πέδρο Μαρτίνς τον έχει ξεχωρίσει από το 2019, δίνοντάς του τότε την ευκαιρία να πάρει μέρος στην καλοκαιρινή προετοιμασία. Έχει τσαγανό, παίρνει πρωτοβουλίες στον πιο απαιτητικό χώρο του αγωνιστικού χώρου, αυτόν της μεσαίας γραμής, και έχει τους καλύτερους «μέντορες»: τον προπονητή του και τον Ανδρέα Μπουχαλάκη.
Ο τρίτος της παρέας, ο Αλέξανδρος Καλογερόπουλος, είναι πολύ νωρίς για να κριθεί. Και δεν είναι σωστό να γνωρίζει από τώρα την αποθέωση. Καλά-καλά, δεν έχει κλείσει ακόμα τα 17 του, αλλά το ταλέντο του είναι δεδομένο, όπως φάνηκε στο μικρό διάστημα που αγωνίστηκε ως στόπερ σε τριάδα στο κέντρο της άμυνας. Παράλληλα, ξεχωρίζει και για τη σωματοδομή του σε αυτήν την ηλικία και με πολλή δουλειά μπορεί να αποτελέσει κομμάτι του Ολυμπιακού τα επόμενα χρόνια.
Για να τον επιλέξει ένας δουλευταράς και απαιτητικός προπονητής, όπως είναι ο Πέδρο Μαρτίνς, σημαίνει ότι κάτι σπουδαίο έχει δει σε αυτόν τον ταλαντούχο ποδοσφαιριστή. Και ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει αποδείξει αυτήν την τριετία ότι δεν χαρίζει τίποτα και σε κανέναν, δίνοντας ευκαιρίες σε μετρημένους νέους ποδοσφαιριστές, που έχει ξεχωρίσει όχι μόνο βάσει ταλέντου, αλλά και λόγω της συνέπειάς τους καθημερινά στην προπόνηση. Ο δρόμος της καθιέρωσης των νεαρών παικτών είναι δύσκολος και μακρύς, οπότε η δουλειά και η ταπεινότητα είναι οι δύο καλύτεροι σύμβουλοι για το μέλλον.
