Έχει μπλέξει ολίγον η κατάσταση στον ΠΑΟΚ μετά από το βράδυ του Σαββάτου και την κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες από την Παλμέιρας του Αμπέλ Φερέιρα. Ο αγώνας απέναντι στη Σάντος δεν έκανε κανένα σοφότερο, ήταν τυπική αναμέτρηση τίτλου με δυο ομάδες «πίσω από τη μπάλα» να περιμένει η μια το λάθος της άλλης, η Παλμέιρας το παράκανε, αλλά στο τέλος βρήκε μια φάση που έψαχνε και πήρε ένα κύπελο.
Ε, αυτό το κύπελο έπεσε σαν βράχος στον οργανισμό του ΠΑΟΚ, που είδε αυτόν που έδιωξε «κακήν – κακώς» (λέμε τώρα, την αποζημίωση την εισέπραξε) να κερδίζει «με το καλημέρα» στη νέα ομάδα του τον μεγαλύτερο τίτλο στην αμερικάνικη ήπειρο, την ώρα που ο «Δικέφαλος» στην Ελλάδα παραπαίει ή στην καλύτερη περίπτωση, αναζητάει μια ορθολογική διέξοδο στα αδιέξοδα που συσσώρευσε η τραγική διαχείριση (διοικητική κυρίως) της τελευταίας διετίας.
Η υπόθεση μοιάζει σαν μια αόρατη, εσωτερική αλλά εξαιρετικά δίκαιη δύναμη στο ίδιο το ποδόσφαιρο να αποφάσισε να αποδείξει στον ΠΑΟΚ ότι το άθλημα είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από την εξίσωση «διοίκηση – ομάδα – φίλαθλοι», ειδικά όταν οι τελευταίοι έχουν κατακτήσει, στο πέρασμα των χρόνων της μιζέριας, ένα αυξημένο ρόλο στη διαχείριση των υποθέσεων του ποδοσφαιρικού οργανισμού «ΠΑΟΚ».
Ο Αμπέλ Φερέιρα δεν έφυγε από τον ΠΑΟΚ επειδή ήταν κακός προπονητής. Στην ουσία, ο Πορτογάλος, την απελευθέρωση του οποίου από το προηγούμενο συμβόλαιο του την χρυσοπλήρωσε ο Ιβάν Σαββίδης (έτσι του είπαν «οι αρμόδιοι», έτσι έκανε ο άνθρωπος), δεν πρόλαβε καλά – καλά να προπονήσει την ομάδα που παρέλαβε.
Αντί να διεκδικήσει με τη δουλειά του και τις παρεμβάσεις του την προσωπική του σφραγίδα στα αποδυτήρια και στην ομάδα βρέθηκε να επιχειρεί να διαχειριστεί ένα οργανισμό που ήταν σε μια προϊούσα αποσύνθεση και αποδιοργάνωση, λες και η κατάκτηση του νταμπλ της περιόδου 2018/2019 σήμανε την αυτοδιάλυση του ΠΑΟΚ, που εμφανίστηκε στο ξεκίνημα της περιόδου 2019/2020 να μην ξέρει που πάνε τα τέσσερα και να πληρώνει τις αμαρτίες των προηγούμενων ετών με την καταστρατήγηση του FFP της UEFA.
Ο Φερέιρα βρέθηκε να διαχειρίζεται αγωνιστικά ένα οργανισμό που παρουσιάστηκε, χωρίς να το δικαιούται «χορτασμένος» ή ότι έχει βγάλει την ιστορικότερη υποχρέωση που είχε αναλάβει ( ένα πρωτάθλημα πάση θυσία) και στη συνέχεια κατέρρευσε, επειδή δεν άντεξε το βάρος μιας δεύτερης συνεχόμενης απόπειρας. Αυτό που παθαίνουν όλες οι μικρομέγαλες ομάδες το έπαθε και ο ΠΑΟΚ, μια εξέλιξη που την διαμόρφωσε η διοικητική πρακτική της περιόδου, την αρνήθηκε (πανέξυπνος ων) ο Λουτσέσκου και τη φορτώθηκε εκών – άκων ο Πορτογάλος.
Προσπάθησε όσο περισσότερο μπορούσε ο Φερέιρα να διαχειριστεί ένα μαγαζί σε αποδιοργάνωση, έφτασε σε κάποιες περιπτώσεις να κάνει μαγικά για να τα καταφέρει, έβαλε δυο φορές το σταμνί στη βρύση για να πιεί νερό στο Champions League, είδε δυο φορές τη διοίκηση να μην στηρίζει επί της ουσίας την ομάδα, ποδοσφαιριστές να φεύγουν δυο μέρες πριν από αγώνες χωρίς να αντικαθίστανται, έφτασε να διεκδικεί τη συμμετοχή στους ομίλους σε ένα ματς στην Τούμπα με τον Κρέσπο ακραίο μπακ, αλλά οι λαγοί που πήγε να βγάλει από το καπέλο του αυτή τη φορά δεν του βγήκαν.
Ο ΠΑΟΚ με τον Φερέιρα είχε αρχή, μέση, αλλά του έλειπε το τέλος, μια δυνατή επιτυχία. Υποτίθεται ότι το έλλειμα αυτό θα το κάλυπτε ο Πάμπλο Γκαρσία, γι’ αυτό άλλωστε επελέγη από τον κ. Σαββίδη να διαδεχθεί τον Πορτογάλο. Το βασικό του προσόν; Είναι ΠΑΟΚ, νοιώθει ΠΑΟΚ, αντιδρά ΠΑΟΚ, λειτουργεί ΠΑΟΚ. Σε απλά ελληνικά είναι εκεί που είναι, επειδή ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται (έτσι κρίθηκε αρμοδίως) κανονικό προπονητή αλλά διαμεσολαβητή μεταξύ των αγωνιστικών προτεραιοτήτων της ομάδας και της οπαδικής ψυχής (με ό,τι σημαίνει ο όρος), δεν είναι λίγοι άλλωστε εκείνοι που του πιστώνουν ως βασικό προτέρημα ότι «είναι ένας από εμάς».
Τώρα, πως μεταφράζεται αυτό ποδοσφαιρικά, πως αποτυπώνεται η ταύτιση αυτή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, με την ποδοσφαιρική ιστορία πάντως να μην το θεωρεί σοβαρό προσόν, αντίθετα μάλλον σε τροχοπέδη το έχει κατατάξει.
Ο Πάμπλο Γκαρσία δεν είναι κανονικός προπονητής, δεν είναι καν ο προπονητής που σύμφωνα με τον κανονισμό δικαιούται να κάθεται στον πάγκο και να καθοδηγεί την ομάδα από την τεχνική περιοχή. Δεν έχει το προβλεπόμενο δίπλωμα. Η θητεία του στην U19 του «Δικεφάλου» δεν προσφέρει κανένα εχέγγυο ότι θα γίνει κάποτε προπονητής.
Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι ένας εγχώριος Πογιάτος, ίσως ούτε καν αυτό, καθώς ο Ισπανός είχε στην ευθύνη του την αντίστοιχη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Τα κατορθώματα του κυρίου Πογιάτος τα είδαν στον Παναθηναϊκό και τρόμαξαν. Στον ΠΑΟΚ δεν τρομάζουν ακόμη επειδή η ομάδα έχει στο ρόστερ της καλύτερους ποδοσφαιριστές από τον Παναθηναϊκό, που μπορούν και καλύπτουν, σε κάποιες περιπτώσεις, το χάος με τις ατομικές τους ικανότητες.
Ο Πάμπλο Γκαρσία μπορεί κάποτε να γίνει κανονικός προπονητής, όλα είναι πιθανά. Μπορεί, ακόμη, να πετύχει να προπονεί και μεγαλύτερες ομάδες από τον ΠΑΟΚ, τίποτε δεν είναι απίθανο.
Σήμερα, όμως, δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Ότι «χρειάζεται» ή κάποιοι εκτιμούν ότι χρειάζεται και την προσφέρουν αφειδώς επικοινωνιακά, «βοήθεια» για να σταθεί στα πόδια του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την προφανή αδυναμία του να προσφέρει στην ομάδα αγωνιστική σταθερότητα και ένα εμπεδωμένο στυλ παιχνιδιού που να συνδέεται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που έχει στη διάθεση του.
Ότι «είναι ΠΑΟΚ» πολύ λίγο απασχολεί τον εγχώριο ποδοσφαιρικό ανταγωνισμό, όπως πολύ λίγο απασχόλησε και τον διεθνή ανταγωνισμό σε όσα ματς πρόλαβε ο Γκαρσία να καθοδηγήσει την ομάδα στο UEFA Europa League.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά χρειάζεται να ελεγχθεί, μαζευτεί και η γενικευμένη αγωνία όλου του επικοινωνιακού μηχανισμού του «Δικεφάλου» να στηριχτεί ο Ουρουγουανός, λες και αν για κάποιο λόγο αποτύχει θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους.
Αυτός ο καημός που ξεκινάει (έτσι φαίνεται) από τα γραφεία της ΠΑΕ και εξαπλώνεται σε όλο τον οργανισμό της ομάδας και σε όλη την πόλη (και έξω από αυτή) δεν είναι καλός σύμβουλος. Θολώνει το μυαλό και την κρίση και οδηγεί σε ιστορικά λάθη. Εκτός εάν όλοι στον «Δικέφαλο» μέχρι εκεί μπορούν κι έχουν αποφασίσει ότι τα παραπάνω είναι για άλλους.