Τον Ιούνιο του 2015, ο Βαγγέλης Μαρινάκης πέρασε την πόρτα του ειδικού ανακριτή διαφθοράς, Γιώργου Ανδρεάδη. Οι προσπάθειες τεσσάρων και κάτι ετών έδειχναν να αποδίδουν καρπούς: ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός θα βρισκόταν πάση θυσία στο εδώλιο του κατηγορούμενου.
Εν έτει 2021, μονάχα οι χαζοβιόληδες δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι η υπόθεση της περιβόητης «Εγκληματικής Οργάνωσης» δεν έκρυβε μονάχα αθλητικές, αλλά και πολιτικές σκοπιμότητες. Τον καιρό εκείνο όμως, ήταν πολλοί αυτοί που ήθελαν να παραμυθιαστούν με τους «δράκους» που τους τάισαν ΜΜΕ τα οποία στήθηκαν επί τούτου. Και αρκετοί ακόμη που τσίμπησαν στην προπαγάνδα και από αφέλεια ή άγνοια έλεγαν «ε δεν μπορεί, όλο και κάτι θα έχει κάνει. Δε γίνεται να τα φαντάστηκαν όλα αυτά»…
Δε χρειαζόταν καν δημιουργική φαντασία και ταλέντο για να κατασκευαστεί η υπόθεση που έληξε τελεσίδικα το πρωί της Πέμπτης. Μετά την ποδοσφαιρική και η ποινική Δικαιοσύνη έστειλε την ιστορία που κάποιοι έστησαν πρόχειρα και κακότεχνα στα σκουπίδια.
Εκείνες τις μέρες λοιπόν, ως αρθρογράφος της εφημερίδας που ίδρυσε και διοικούσε ακόμη ο αξέχαστος Θόδωρος Νικολαΐδης, πήρα θέση. Ξεκάθαρη, χωρίς αστερίσκους και ενδοιασμούς. Και πιστέψτε με, δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε και απλή υπόθεση να πειστεί ο κυρ Θόδωρος να δημοσιεύσει ένα τόσο «απόλυτο» κείμενο για μια ιστορία που βρισκόταν ακόμη στην αρχή.
Την επομένη της μαραθώνιας και ολίγον τι επεισοδιακής κατάθεσης του Β. Μαρινάκη στον ανακριτή Ανδρεάδη, έγραψα το κείμενο που θα διαβάσετε πιο κάτω. Το οποίο θεωρείται πλέον προφητικό μετά από ακριβώς πεντέμισι χρόνια, ασχέτως αν είχε σοβαρό κόστος στον συντάκτη του προϊόντος του χρόνου. Όλα όμως γίνονται για κάποιον λόγο…
https://athlosnews.gr/katepese-i-skeyoria-athoos-o-vaggelis-marinakis/
Διαβάστε το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ στις 19/6/2015
«Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δικός σας άνθρωπος, ένας φίλος, ένας συγγενής ή ένας συνεργάτης σας, κατηγορούταν για κάποιο ή κάποια αδικήματα. Αδικήματα τα οποία έχουν περισσότερο ηθικό ή εθιμικό χαρακτήρα παρά ποινικό. Όλα αυτά τα υποθετικά λοιπόν, συμβαίνουν ενώ γνωρίζετε πως έχει δεδηλωμένους «εχθρούς», οι οποίοι θα έκαναν οτιδήποτε για να τον βλάψουν και να καρπωθούν τα οφέλη που θα προέκυπταν από μια πιθανή καταδίκη του: για να του αποσπάσουν μεγάλα χρηματικά ποσά, αλλά και το μερίδιο του στην αγορά. Ή απλώς να τον βγάλουν από το κάδρο ώστε να μπορούν οι ίδιο να δράσουν ανενόχλητοι. Ποια θα ήταν η στάση σας προτού καν η υπόθεση φτάσει σε δίκη; Θα τον στηρίζατε ή θα λέγατε από μέσα σας ή απέξω σας «κακό του κεφαλιού του», δίχως καν να μπείτε στον κόπο να εξετάσετε όλα τα δεδομένα;
Όταν είσαι πρόεδρος του Ολυμπιακού, είναι πολύ λογικό να σε αντιπαθεί η μισή Ελλάδα. Αν μάλιστα είσαι και επιτυχημένος, έχοντας βυθίσει στην απογοήτευση όλους τους αντιπάλους σου για μια συναπτή πενταετία, τότε δε μιλάμε για απλή αντιπάθεια αλλά για τυφλό μίσος. Στην περίπτωση του Μαρινάκη, το πράγμα «παράγινε» για τους απέναντι. Την ώρα που εκείνοι συρρικνώνονταν ολοένα και περισσότερο, ο Θρύλος έκανε διαρκή βήματα μπροστά: σε τίτλους, σε ευρωπαϊκές παρουσίες, ακόμα και σε εμπορικό επίπεδο αν κρίνουμε από τις πωλήσεις – μαμούθ της τελευταίας τριετίας. Αρχής γενομένης από εκείνη του Μιραλάς δηλαδή, έστω κι αν η Έβερτον τον πήρε σε «τιμή ευκαιρίας» λόγω της «ειδικών συνθηκών» ρήτρας που είχε οριστεί ένα χρόνο νωρίτερα…
Εννοείται πως σε αυτό το διάστημα υπάρχουν και κάμποσα παράπονα από τους φίλους του Ολυμπιακού, οι οποίοι έχουν σταματήσει προ πολλού να αρκούνται στην κατάκτηση τίτλων. Ακόμα και τα ευρωπαϊκά «εννιάποντα» έχουν αρχίσει πλέον να θεωρούνται «δεδομένα», όπως ακριβώς συμβαίνει εδώ και χρόνια με το πρωτάθλημα. Οι οπαδοί λοιπόν, θέλουν όλα τα παραπάνω, δίχως όμως την παραμικρή έκπτωση στον τομέα του καλού θεάματος. Θεμιτό και απολύτως λογικό, με βάση τη χαοτική διαφορά που χωρίζει τον Ολυμπιακό από τους υπόλοιπους εγχώριους αντιπάλους, σε όλα τα επίπεδα…
Εννοείται πως δεν αρέσει σε κανέναν οπαδό το να κατηγορείται ο ιδιοκτήτης της ομάδας του για οτιδήποτε, ακόμα κι αν η κατηγορία αφορά παράνομο παρκάρισμα. Από εκεί και πέρα όμως, θα πρέπει να δούμε με αντικειμενικότητα κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους της υπόθεσης. Ο Μαρινάκης δεν κατηγορείται προσωπικά, αλλά θεσμικά. Δηλαδή, ως πρόεδρος της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας. Το τι κάνει ο Μαρινάκης ως ιδιώτης δε με αφορά, εφόσον δεν μπαίνει στην κουβέντα ο Ολυμπιακός. Αν δηλαδή, συλληφθεί ή έστω κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο (που είναι και της μόδας) ή για σοβαρή μόλυνση του περιβάλλοντος (αυτό κι αν είναι της μόδας), είναι καθαρά δικό του πρόβλημα και θα πρέπει να το λύσει αφήνοντας την ομάδα έξω από οποιαδήποτε εμπλοκή…
Το πράγμα αλλάζει όμως όταν οι κατηγορίες εναντίον του αφορούν την ερυθρόλευκη ιδιότητά του. Σε μια τέτοια περίπτωση και μέχρι να αποδειχθεί οποιαδήποτε ενοχή του, ο Μαρινάκης οφείλει να έχει τη στήριξη του κόσμου. Απλούστατα διότι ο πραγματικός στόχος είναι η ομάδα και ο πρόεδρος είναι απλώς το μέσο…
Επαναλαμβάνω πως το ιδανικό θα ήταν να μην υπάρχει το παραμικρό που να μπορεί να προσάψει κάποιος στον ισχυρό άνδρα του Ολυμπιακού. Φοβάμαι όμως ότι κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον, τουλάχιστον στην Ελλάδα και ειδικά στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Κάποτε, μπορεί να λέγονταν διάφορα και για τον Σωκράτη Κόκκαλη, όμως οι τότε αντίπαλοί του προσπαθούσαν να τον απειλήσουν και εντός αγωνιστικού χώρου. Από το 2010 κι έπειτα, όταν το χρήμα στέρεψε και όσοι είχαν κάνει ανοίγματα βάρεσαν διάλυση, οι ελπίδες κάποιας ομάδας να ανταγωνιστεί τον Θρύλο μέσα στο γήπεδο εξανεμίστηκαν. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην κλιμάκωση του «πολέμου», ο οποίος ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας χρόνια του Μαρινάκη: θυμηθείτε τι έγινε την άνοιξη του 2011 με εκείνη τη φτιαχτή ιστορία των υποκλοπών και των επιλεκτικών διαρροών τους…
To τι πιστεύει ένας ανακριτής ή το τι θα εισηγηθεί ένας εισαγγελέας αν μια υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, δεν έχει ούτε τη σημασία αλλά ούτε και τη βαρύτητα που προσπαθούν εδώ και καιρό να δώσουν διάφορα ΜΜΕ, συγκεκριμένων συμφερόντων και κατευθύνσεων. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να καταδικάσω οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο τον πρόεδρο της αγαπημένης μου ομάδας, προτού τελεσιδικήσει η υπόθεση. Αντιθέτως, νιώθω την ιερή υποχρέωση να τον στηρίξω, ειδικά από τη στιγμή που γνωρίζω καλά τον πόλεμο που δέχεται. Και έχω την ισχυρή πεποίθηση πως στο τέλος θα είναι αυτός ο νικητής και όχι εκείνοι που για περισσότερα από τέσσερα χρόνια απεργάζονται την «εξόντωσή» του, ώστε να πλήξουν το γόητρο του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου…
Ας δούμε όμως τα πράγματα με μια πιο ψυχρή ματιά. Σε αυτά τα πέντε χρόνια της εποχής Μαρινάκη, υπάρχει άνθρωπος έχων σώας τας φρένας που να μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Ολυμπιακός πήρε αδίκως έστω κι ένα πρωτάθλημα; Δεν αναφέρομαι βεβαίως σε εκείνους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν το χάσμα που τους χωρίζει από τον Θρύλο σε όλα τα επίπεδα, επενδύοντας στη λασπολογία και τη γραφικότητα, αλλά στον απλό κόσμο…
Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, ένα κομβικό σφύριγμα έχει πάρει ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια: το περιβόητο οφσάιντ του Κατσουράνη. Έστω κι αν η φάση ξεκινά από άουτ που μετατράπηκε σε κόρνερ. Άντε και μετρούσε το γκολ λοιπόν. Τι θα κέρδιζε ο ΠΑΟ με ισοπαλία αντί ήττας; Ή μήπως υπήρχε… συμφωνία πως μετά το 1-2 το ματς θα τελείωνε δίχως να σκοράρουν οι Πειραιώτες; Ακόμα και σε αυτό το σενάριο όμως, τι θα γινόταν; Από το +7 η διαφορά θα πήγαινε στο +4. Για να έχουν βάση οι ισχυρισμοί περί «αλλοίωσης», θα έπρεπε συν όλα τα παραπάνω ο ΠΑΟ να έχει τερματίσει το πολύ έξι βαθμούς πίσω από τον Θρύλο. Όταν όμως η τελική διαφορά φτάνει στους 13, αυτό σημαίνει πως η μακράν καλύτερη ομάδα πήρε δικαιότατα το πρωτάθλημα. Για τα επόμενα τέσσερα δε χρειάζεται να πούμε το παραμικρό…