Σε σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες εξελίσσονται τα γεγονότα στον Παναθηναϊκό, με τη μεγαλύτερη απώλεια του εσωτερικού πολέμου που ξέσπασε να σημειώνεται όχι στην αναγκαστική ή μη απομάκρυνση από την ιστορική έδρα της ομάδας, αλλά στη λογική ερμηνεία όσων πραγματικά – και όχι υποθετικά – συμβαίνουν.
Η μετακίνηση στο Ολυμπιακό στάδιο και η δήλωση δεύτερης έδρας στη Ριζούπολη σημαίνει στην πράξη … Ριζούπολη. Είναι φανερό ότι η σημερινή δυναμική της ομάδας δεν μπορεί να εκδηλωθεί αγωνιστικά στο αχανές και «νοσοκομειακό στην όψη» ΟΑΚΑ, παρά την εξαιρετικά μειωμένη τιμή χρήσης του και τη θετική συμφωνία αποπληρωμής παλαιών οφειλών της περιόδου 2008/2013. Για μετακίνηση στη Ριζούπολη μιλάμε και για ένα επιπλέον λόγο. Το γήπεδο είναι «μικρό, κομψό και λειτουργικό», όπως ακριβώς ο Παναθηναϊκός σήμερα, άρα άμεσα αποδεκτό από μια ομάδα που θα παλαίψει σκληρά να μην υποβιβαστεί.
Γιατί τα κάνει όλα αυτά η πλευρά Αλαφούζου; Λογική ερμηνεία για τις ενέργειες ενός ανδρός που επένδυσε, εκών – άκων και χωρίς κέρδος κέρατα, σε μια εταιρεία ποδοσφαιρικού θεάματος περί τα εξήντα (60) εκατομμύρια (ολόσωστο νούμερο) δεν υπάρχει. Η πλανώμενη στην ατμόσφαιρα απειλή αντιποίνων από τους «οργανωμένους» είναι μια ερμηνεία σχετικά βάσιμη. Το καταπληκτικό στην υπόθεση; Απειλούν τον Αλαφούζο εκείνοι που τον μετέφεραν στους ώμους και τον εγκατέστησαν στην ΠΑΕ ως Μεσσία, εκείνοι που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια κουμάντο στα πάντα.
Δεν προκρίνω τον φόβο των οπαδών, ούτε τις δεδομένες και γνωστές εκρήξεις χαρακτήρος του Γιαννακόπουλου, ως κύριες αιτίες για τις οποίες ο Παναθηναϊκός απομακρύνεται από τη Λεωφόρο. Και στις δύο περιπτώσεις θεωρώ πως στο τέλος θα επικρατούσε η παναθηναϊκή λογική και θα ανακάλυπταν όλοι μαζί έκπληκτοι πως η λύση ήταν δίπλα τους και απλή.
Εκτιμώ ότι η δημοσιοποίηση της απόφασης για την μετακίνηση της ομάδας στη διαδρομή ΟΑΚΑ-Ριζούπολη έχει απολύτως ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Προκύπτει από την ειδική ψυχολογία του κ. Αλαφούζου, όπως αυτή διαμορφώθηκε ή ενισχύθηκε στην πορεία από την ενασχόληση του με ένα επενδυτικό αντικείμενο που δεν το ήξερε, δεν το έμαθε, δεν το κατανόησε, αλλά το πλήρωσε (και μαζί με αυτό πολλούς από τους, δήθεν, ειδικούς συνεργάτες του, προπονητές και τεχνικούς συμβούλους) πολύ ακριβά. Τόσο ακριβά, ώστε να φτάσει στο σημείο να τεθεί εν αμφιβόλω η οικογενειακή συνοχή και οι σχέσεις που από αυτή προκύπτουν.
Ο Αλαφούζος δεν θέλει να πουλήσει τον Παναθηναϊκό. Στην ουσία λειτουργεί απέναντι στην εταιρεία με τη λογική χαρτοπαίκτη, που αφού φαλίρισε ποντάροντας εκατομμύρια, έρχεται δειλά-δειλά να ρεφάρει ποντάροντας κατοστάρικα.
Τον θέλει τον Παναθηναϊκό ο Αλαφούζος. Τον θέλει, όμως, πια με τους δικούς του όρους και όχι με αυτούς των «οργανωμένων», που ζουν διηγούμενοι περασμένα μεγαλεία ή με τους όρους real estate επενδύσεων στην περί το ΟΑΚΑ περιοχή. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη, επικοινωνιακή δήλωση έδρας είναι το ΟΑΚΑ, κέντρο του γνωστού πρότζεκτ στο οποίο μετέχει ο κ. Γιαννακόπουλος.
Η συρρίκνωση του μεγέθους του Παναθηναϊκού δεν είναι (μόνο) έργο Αλαφούζου. Στον νυν ιδιοκτήτη μπορεί να καταλογιστεί τραγική διαχείριση ιδίων , σε κάθε περίπτωση, κεφαλαίων. Σε όσους προηγήθηκαν, γνωστούς και μη εξαιρετέρους σανο-πωλητές, ηγέτες, δήθεν, επίσης γνωστών σανοφάγων καταλογίζονται διαρκή και κορυφαία εγκλλήματα σε βάρος της εταιρείας στο πεδίο της διαχείρισης. Αυτά άνοιξαν την πόρτα και έστρωσαν το δρόμο για την κόλαση.
Ο Αλαφούζος ένα λάθος έκανε (και τώρα επιχειρεί να το διορθώσει). Πίστεψε πως με τους ίδιους όρους, τους ίδιους (περίπου) ανθρώπους και την ίδια λογική διαχείρισης των προηγούμενων από αυτόν «σωτήρων της παναθηναϊκής ιδέας» θα απέφευγε τη μοιραία σύγκρουση. Δεν το κατάφερε και τώρα μαζεύει συντρίμμια. Ανάμεσα τους βρίσκεται και το μέλλον του Παναθηναϊκού.