Παρακολούθησα με τη μέγιστη δυνατή προσοχή τον αγώνα ΠΑΟΚ – Ομόνοια. Στην εξέλιξη του συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να σχεδιάζει ένα κείμενο για την δημόσια εικόνα του «Δικεφάλου», αλλά μετά θυμήθηκα την περιβόητη φράση «το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ απλό σπορ, αλλά δυστυχώς παίζει κι ο αντίπαλος» και ακύρωσα κάθε σχετική σκέψη.
Συνεχίζω να εκτιμώ πως ο οργανισμός του ΠΑΟΚ (αυτή η εικόνα αποτυπώνεται στο χορτάρι) δείχνει (ίσως και να έχει καταλήξει πλέον) «σαπισμένος», σε κάθε περίπτωση χωρίς στοιχειώδη προσανατολισμό και πάντως να απέχει μίλια από τις πραγματικές ανάγκες του συλλόγου.
Ότι εμφανίζεται στο γήπεδο για να αγωνιστεί είναι μια εντελώς τυχαία κατάληξη σπασμωδικών αποφάσεων, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπόψη ο αντίπαλος, λες και σχεδιάζονται διαστημικοί πόλεμοι στα χαρτιά από «πολέμαρχους» που πάνε ακόμη με τον αραμπά…
Αν επιμένω στη συνέχιση αυτού του κειμένου είναι για να αναφερθώ, με την ιδιότητα του απλού φιλάθλου, σε ένα (μόνο σε ένα) ποδοσφαιριστή, τον κ. Δημήτρη Γιαννούλη και να του πω ευθέως και χωρίς περιστροφές «αν δεν αποφασίσεις να σώσεις το ταλέντο σου θα έχεις εγκληματήσει κατά του εαυτού σου».
Κόντρα σε πολλούς με διαφορετικές απόψεις (επιθυμητή κατάσταση) υποστηρίζω ότι ο κ. Γιαννούλης είναι, αυτή την περίοδο, ό,τι καλύτερο, ό,τι «ποδοσφαιρικότερο» κυκλοφορεί στο ελληνικό πρωτάθλημα στη θέση του αριστερού ακραίου, σε κάθε ορθολογικό αγωνιστικό σχήμα, δηλαδή με τέσσερις στην άμυνα κι από εκεί και πέρα με προσαρμογές ανάλογα με τον αντίπαλο.
Δεν είναι full back. Δεν γνωρίζω αν μπορεί, αν επιτρέπουν τα ειδικά προσόντα του (κυρίως το πνεύμα του) να παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Η αγωνιστική του εικόνα δεν το επιβεβαιώνει.
Ο κ. Γιαννούλης εμφανίζεται να μην ξέρει τι να κάνει, πώς να χειριστεί την έμφυτη ταχύτητα του και την ικανοποιητική τεχνική του και δείχνει να βολοδέρνει σε μια ατέλειωτη ευθεία στο τέλος της οποίας η σέντρα προς την περιοχή είναι περισσότερο μια υποχρέωση που πρέπει να βγει παρά μια σαφής, μια μελετημένη, ποδοσφαιρική επιλογή.
Ο κ. Γιαννούλης καταναλώνει περισσότερη ενέργεια από όση παράγει, κουράζεται εύκολα και γρήγορα, υποχωρεί πνευματικά υπό το βάρος της κούρασης, αντιδρά λάθος, απογοητεύεται εύκολα, προκαλεί την τύχη του.
Ο κ. Γιαννούλης στην ηλικία των 25 ετών παίζει ακόμη μπάλα, επειδή δεν έμαθε, κανείς δεν φρόντισε να του δείξει, να παίζει ποδόσφαιρο.
Δεν ευθύνεται μόνο αυτός. Προφανώς, ο σύλλογος στον οποίο ανήκει, είτε δεν είναι ικανός, είτε δεν ενδιαφέρεται, είτε αγνοεί να του διδάξει την αγωνιστική συμπεριφορά που απαιτείται να έχει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, ίσως επειδή ο ίδιος ο σύλλογος δεν είναι μια τέτοια ομάδα.
Σκέφτηκα πολλές φορές χθες στη διάρκεια του αγώνα τον κ. Γιαννούλη υπό τις προπονητικές οδηγίες του κ. Μαρτίνς και στο αγωνιστικό (και γενικότερο) περιβάλλον του Ολυμπιακού. Είναι ο μόνος Έλληνας ποδοσφαιριστής στο δικό μας πρωτάθλημα που σου δίνει το δικαίωμα για μια τέτοια σκέψη, έστω και ακραία.
Αυθαίρετα ή όχι, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτός ο παίκτης, με αυτές τις δυνατότητες, την ελάχιστη ποδοσφαιρική παιδεία και τις τεράστιες προοπτικές, σε αυτόν τον Ολυμπιακό θα ήταν ένα κορυφαίο στοίχημα από εκείνα που τα παλεύεις, τα κερδίζεις και αισθάνεσαι μια τεράστια ικανοποίηση για την προσφορά σου στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Προφανώς και δεν του λέω (πως θα μπορούσα άλλωστε) να ξεκινήσει να πάει στον Ολυμπιακό ή να επιδιώξει να το κάνει.
Θέλω, όμως να επισημάνω ότι το ποδοσφαιρικό μέλλον του βρίσκεται, τον περιμένει, σε ένα σύλλογο «σαν τον Ολυμπιακό», δηλαδή οργανωμένο, με καθαρούς στόχους, ποδοσφαιρική παιδεία, αγωνιστική φιλοσοφία και διάθεση να επενδύσει στην αξία ενός ταλέντου για να δημιουργήσει υπεραξία.
Ο Ολυμπιακός μπαίνει στην εξίσωση επειδή δεν υπάρχει ανάλογη ομάδα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το εξωτερικό που ευδοκιμούν πολλές.
Ο κ. Γιαννούλης έχει ελάχιστα περιθώρια για να διεκδικήσει, εκτός από λεφτά, μια καριέρα που δείχνει να την επιθυμεί, αλλά ακόμη την αναζητάει. Δεν είναι προς θάνατο. Πολλοί, ακόμη μεγαλύτερη αξίας ποδοσφαιριστές, δεν την βρήκαν ποτέ. Ένας Γιαν Εμβιλά έφτασε 30 ετών για να παίξει στο UEFA Champions League κι έπρεπε να μετακομίσει στον Πειραιά για να το καταφέρει.
Για θάνατο θα είναι εάν ο κ. Γιαννούλης έχει ακυρώσει τις αγωνιστικές του επιθυμίες και δεν σκοπεύει να τις διεκδικήσει με την ένταξη του σε ένα ποδοσφαιρικό οργανισμό (όποιος κι αν είναι αυτός) που θα του επιτρέψει να ισχυριστεί στο μέλλον ότι έφτασε στο σημείο να παίξει, εκτός από μπάλα, και ποδόσφαιρο. Να ολοκληρωθεί, δηλαδή, αθλητικά.
Σε αυτόν τον ΠΑΟΚ που βρίσκεται αυτή η προοπτική έχει ξεθυμάνει εντελώς, πιθανόν και να έχει ακυρωθεί.
Άρα…