Τον (καλό) παίκτη δύσκολα τον κρατάς στην Ελλάδα. Είτε λέγεται Ελ Αραμπί, είτε Σεμέδο, είτε Γκιλιέρμε. Βάλτε παρακάτω όποιο όνομα θέλετε…
Θα μου πείτε, στον Ολυμπιακό έχουν και το Τσάμπιονς Λιγκ ως κίνητρο. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Παίζουν ρόλο τα λεφτά (κυρίως), οι προσωπικές φιλοδοξίες και η οικογένεια. Τι θέλει η γυναίκα, για παράδειγμα. Πόσες και πόσες μεταγραφές έχουν «χαλάσει» επειδή οι σύζυγοι των παικτών, αρνούνται να έρθουν να μείνουν στην Ελλάδα. Στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη.
Πρέπει να σκεφτόμαστε «στρογγυλά», πριν βγάλουμε συμπέρασμα. Ο ΠΑΟΚ πούλησε τον Λημνιό. Και καλά έκανε ο Σαββίδης. Ποιος του εγγυάται ότι του χρόνου ο παίκτης θα έχει την ίδια αξία με τη φετινή ή ότι δεν θα χτυπήσει ή ότι θα… σέρνεται. Κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά. Το ίδιο θα κάνει αν έρθει «πακέτο» και για τον Γιαννούλη. Καλά να είμαστε, θα το δείτε.
Μην πάμε μακριά. Ο Τσιμίκας έκανε σούπερ χρονιά, έφτασε στο «πικ» του. Άντε και τον κράταγε ο Ολυμπιακός, τι θα κατάφερνε; Στην καλύτερη θα ο διεθνής μπακ θα έκανε άλλη μία καλή σεζόν και θα τον πούλαγε στα ίδια (πάνω-κάτω) λεφτά. Στη χειρότερη; Μπορεί να έχανε και τη μισή του «χρηματιστηριακή» αξία, για πολλούς λόγους, να μη γράφουμε τα ίδια.
Ας πάρουμε το σενάριο ότι ο Ολυμπιακός έλεγε στον Τσιμίκα, «έχεις συμβόλαιο, δεν πας στη Λίβερπουλ». Αυτά δεν γίνονται ούτε στα… έργα. «Χάνεις» τον παίκτη μια και καλή. Άντε να σου παίξει στο 100%, όταν τους έχεις κλείσει την πόρτα για την Πρέμιερ Λιγκ. Και τα ίδια λεφτά να του δώσεις (με τη Λίβερπουλ) ο ποδοσφαιριστής (και ιδιαίτερα στην ηλικία του Τσιμίκα), δεν θα «φτιαχτεί». Το ίδιο θα κάνατε κι εσείς, στη δουλειά σας. Θα επιλέγατε τον καλύτερο προορισμό, θα πηγαίνατε σε πολυτελές γραφείο με παχυλό μισθό, εκεί που υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να αυξήσεις ακόμη περισσότερο την περιουσία σου.
Από την εποχή που στο ποδόσφαιρο μπήκαν τα (πολλά) λεφτά, τελείωσαν οι συναισθηματισμοί. Πλέον είναι ελάχιστοι οι ποδοσφαιριστές που «κάθονται» σε μία ομάδα για μια… ζωή, από καψούρα. Τα λεφτά είναι πολλά, οι ευκαιρίες για να τα βγάλεις (αν είσαι παίκτης) είναι ελάχιστες και όταν έρθει η πρόταση, την αρπάζεις από τα… μαλλιά.
Είναι ουτοπικό να φαντάζεσαι ότι θα παίζουν για πάντα στην ομάδα σου, ο Τσιμίκας και ο Ποντένσε, όταν στην Ευρώπη οργιάζουν οι σκάουτερς (και οι μάνατζερ) που προτείνουν αβέρτα ανερχόμενους παίκτες σε ομάδες της Πρέμιερ, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γερμανίας.
ΥΓ: Το κείμενο το έγραψα πριν σκάσει το θέμα με τον Ελ Αραμπί. Αλήθεια…