Τελικά οι (περισσότερες) ελληνικές ομάδες έχουν μεγάλη πλάκα. Είναι για γέλια. Όπως το γράφω. Για το τσίρκο «Μεντράνο». Στο μόνο που «διακρίνονται» είναι ο τρόπος που ζητούν λεφτά. Για το πώς βγαίνουν στη γύρα με την παλάμη ανοικτή. Είτε τρέχουν στη συνδρομητική, είτε στο Κρατικό κανάλι, είτε από στους ίδιους τους οπαδούς τους. Για να βγάλουν τη σεζόν. Όλα τα άλλα, να πάνε να… (μαζί και η Ευρώπη).
Το πώς θα γεμίσουν τα ταμεία, με δική τους «παραγωγική διαδικασία» δεν τους απασχολεί. Και μη μου πείτε ότι έχετε δει καμιά προσπάθεια που να αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς από «μικρομεσαία» ομάδα της Σούπερ Λίγκας, τα τελευταία χρόνια.
Αν έγινε κάποια επιτυχία που μου διαφεύγει ήταν από… σπόντα. Στην τύχη. Σίγουρα, όχι από σοβαρό προγραμματισμό. Ή από πλάνο που να έγραφε με μεγάλα γράμματα τον Ιούνιο, «εμείς πάμε Γιουρόπα Ευρώπη για να παίξουμε σε όμιλο».
Προσωπικά, οι τελευταίοι πρόεδροι που θυμάμαι να έκαναν το κάτι παραπάνω για την ομάδα τους, ήταν ο αείμνηστος Νίκος Κανελλάκης και ο Γιώργος Σπανός.
Τέλη δεκαετίας ’90 ο Κανελλάκης τα «έχωσε» χοντρά δύο-τρία χρόνια γιατί είχε τρέλα να δει τον Ιωνικό στην Ευρώπη. Και αν τότε δεν του τύχαινε η Ναντ (στο ΟΥΕΦΑ) και έπαιζε με την… Κόλος, δεν θα άφηνε έτσι την ομάδα. Θα την «έσπρωχνε» με κάθε τρόπο για να περάσει. Έστω κι έναν γύρο. Είχε καψούρα με τον Ιωνικό. Τα ίδια και ο Σπανός, με τον Ατρόμητο. Αξιοπρεπέστατος. Το πάλεψε όσο μπορούσε και συνεχίζει να το παλεύει ο άνθρωπος, «ψάχνεται» συνεχώς για το πώς θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.
Της πλάκας είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί δεν υπάρχουν πλέον πέντε – έξι «Κανελλάκηδες» και «Σπανοί». Να αγαπούν τις ομάδες τους και (το κυριότερο) να «κόβει» το μάτι τους από μπάλα.
Δεν υπάρχουν απαιτήσεις από τον ΟΦΗ και ούτε θα φάει το ανάθεμα επειδή αποκλείστηκε από τον Απόλλωνα Λεμεσού. Είναι «νέα» ομάδα, άπειρη (παίζει ρόλο τι… κοντέρ έχεις στην Ευρώπη), είχε χρόνια να βρεθεί σε τέτοια «φάση», ευρωπαϊκή. Και οι Κύπριοι που αντιμετώπισαν δεν είναι τυχαίοι.
Όμως ο Άρης, τι έκανε για να περάσει την Κοβαλίβκα; Ως «οργανισμός» πως προετοίμασε τη (νέα) σεζόν, την ομάδα, τους παίκτες για την ευρωπαϊκή πρόκληση; Ηταν κουρασμένα τα παιδιά. Η αιώνια «καραμέλα». Ενώ οι παίκτες της… Κόλος ήταν φρέσκοι. Πάντα οι παίκτες των ελληνικών ομάδων τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο είναι… κουρασμένοι και οι αντίπαλοι «πετάνε». Είτε έρχονται από την Ουκρανία, είτε από το Κόσοβο, είτε από το Αζερμπαϊτζάν.
Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο βυθιζόμαστε στην περίφημη πλέον βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Να το θυμάστε: Η κατηφόρα είναι μεγάλη, έχει κι άλλο…
Επιστρέφω στον Άρη (και στον κάθε Άρη). Το τίμιο είναι, κύριε, αν δεν μπορείς, βγες και παραχώρησε τη θέση σου. Στον επόμενο. Θα πείτε, τώρα, και θα έχετε δίκαιο, αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Όχι. Η αλήθεια «μετράει»! Να δηλώσεις από την αρχή, εμένα μη με υπολογίζεται φέτος. Δεν έχω φράγκο. Κατανοητό. Δήλωσέ το ή κάνε την «παλαβή» να βγει άλλη ομάδα στο Γιουρόπα, μπας και περάσει έναν-δύο γύρους. Να ανασάνει λίγο το «σύστημα».
Τον Μάιο πανηγυρίζεις επειδή πήρες «άδεια» να παίξεις στην Ευρώπη, βγαίνεις στον δρόμο με το κεφάλι ψηλά επειδή τερμάτισες σε προνομιούχο θέση στη Σούπερ Λίγκα και όταν φτάνει η μέρα του «διαγωνίσματος», του αγώνα, είσαι λίγος. Απροετοίμαστος. Πέρσι; Τα ίδια! Με τη Μόλντε. Η… κούραση έφταιγε.
Η λύση είναι μία. «Κλειστή» Λίγκα με αυστηρά κριτήρια συμμετοχής ομάδων (όπως στην Σκωτία, για παράδειγμα). Οσοι «αντέχουν» να παίζουν. Να διεκδικούν έως εκεί που φτάνει η τσέπη τους. Οι άλλοι «έξω από την πόρτα».
Μόνο έτσι θα φτιαχτεί ποδόσφαιρο. Δεν θα γίνουμε Μπουντεσλίγκα και Πρέμιερ Λιγκ. Αλλά τι καλύτερο έχουν από τους Ελληνες οι Βέλγοι, οι Δανοί και οι… Πορτογάλοι (που παίρνουν… καραβιές από την Βραζιλία). Θα πείτε, «έχουν λεφτά». Όχι. Τα λεφτά τα απέκτησαν οι ομάδες, επειδή έκαναν σοβαρές Λίγκες. Δεν «έβρεξε» χρήμα και οι πρώτοι που βγήκαν στον δρόμο για να το μαζέψουν ήταν οι πρόεδροι των ομάδων (που εκλέγονται από τους οπαδούς).
Στα περισσότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης έχουν βάλει κανόνες και κριτήρια. Όποιος δεν πληροί τις προϋποθέσεις, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Αλλά στην Ελλάδα, ποιος να βάλει κανόνες; Ο Αυγενάκης, ο Μπουτσικάρης ή ο Γραμμένος;
Αυτά.