Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα γράφονται στα social media τις τελευταίες ημέρες για την επιστροφή του Βασίλη Τοροσίδη στον Ολυμπιακό και με αφορμή αυτά, θα ήθελα να γράψω και εγώ μερικά πράγματα, έχοντας ζήσει από κοντά τόσο τον Ολυμπιακό και τα αποδυτήρια του Ρέντη, όσο και τον ίδιο τον αρχηγό της εθνικής μας.
Κορυφαία επιλογή και πολυεργαλείο
Η προσθήκη αυτή, όσο και αν έχουν αλλάξει τα πράγματα στην ομάδα από τότε που έφυγε ο Τοροσίδης το 2013, αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη την κορυφαία ίσως επιλογή που έχει κάνει η «ερυθρόλευκη» διοίκηση φέτος στην προσπάθεια για το χτίσιμο μιας ισχυρής ομάδας με στόχο την επιστροφή στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Ας ξεκινήσουμε με τους αγωνιστικούς λόγους πρώτα. Ο Ολυμπιακός με τον Τοροσίδη προσθέτει στο ρόστερ του έναν πολύ ποιοτικό ποδοσφαιριστή, καθώς ακόμα και τώρα στα 33 του χρόνια παραμένει ένας τέτοιος, ενώ παράλληλα «λύνει» τα χέρια του Μαρτίνς με τη δυνατότητα που έχει να αγωνίζεται σε περισσότερες από μια θέσεις. Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι ο «Τόρο» μπορεί να αγωνιστεί με επιτυχία ως δεξιός και αριστερός αμυντικός, ως στόπερ, αλλά και ως αμυντικός χάφ, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αγωνιστεί και ως δεξί χάφ στο παρελθόν, όταν οι ανάγκες επιτάσσουν κάτι τέτοιο.
Ηγέτης σε αγωνιστικό χώρο και αποδυτήρια
Επίσης, η ομάδα αποκτά μέσα στον γήπεδο έναν παίκτη-ηγέτη σε κάθε εύκολη και δύσκολη στιγμή, ο οποίος με την ποδοσφαιρική του εμπειρία, που είναι αναμφισβήτητη, μπορεί να αποτελέσει αγωνιστικό βαρόμετρο για την ομάδα, ιδιαίτερα τώρα που ο Ολυμπιακός θέλει τη δημιουργία ενός συνόλου σχεδόν από το μηδέν. Ο Τοροσίδης, ίσως είναι η «κόλλα» που θα ενώσει τα κομμάτια του ερυθρόλευκου παζλ και θα συμβάλλει τα μέγιστα στο να υπάρξει όσο πιο γρήγορα γίνεται το αποτέλεσμα που θέλουν η διοίκηση και ο προπονητής.
Εξωαγωνιστικά τώρα, ο Τοροσίδης είναι μια ισχυρή προσωπικότητα που μπορεί να εξελιχθεί ξανά σε ηγέτη των αποδυτηρίων και σε σημαντικό παράγοντα σταθερότητας στο κλίμα που θα επικρατεί σε αυτά. Η σοβαρότητα που τον διακρίνει, η πολύχρονη εμπειρία του αλλά και το γεγονός ότι έχει ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής του ζωής σε αυτά τα αποδυτήρια, αποτελούν εγγύηση. Δεν μπορώ άλλωστε να ξεχάσω ότι ο Ολυμπιακός στήριζε πολλά σε τέτοιες προσωπικότητες στο παρελθόν, όπως ο Αντώνης Νικοπολίδης και ο Βασίλης Τοροσίδης, οι οποίοι στα δύσκολα ήταν εκεί για να στηρίξουν τους συμπαίκτες τους, την ομάδα, την επαναφορά της ηρεμίας αλλά και την ισορροπία που είναι απαραίτητη σε μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός.
Αρχηγός για όλους και παρών στα δύσκολα
Ένας πραγματικός αρχηγός ξέρει να δημιουργεί το κλίμα που χρειάζεται η ομάδα, γνωρίζει πως να παρακινεί και να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του και να είναι αληθινός συνδετικός κρίκος με την διοίκηση. Σέβεται τους ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά τους μέσα στην ομάδα (φροντιστές, μασέρ, διοικητικό προσωπικό κ.α.) και βέβαια τον κόσμο που έχει απαιτήσεις. Επίσης, δεν φοβάται να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας όταν χρειάζεται και είναι ο ηγέτης που αναλαμβάνει την ευθύνη για την συμπεριφορά και την εικόνα των συμπαικτών του, τόσο μέσα, όσο και έξω από τον αγωνιστικό χώρο ακόμα και στις υποχρεώσεις που υπάρχουν για έναν επαγγελματικό σύλλογο απέναντι στους χορηγούς του και στα ΜΜΕ. Αυτός είναι ο Βασίλης Τοροσίδης τόσο στον Ολυμπιακό, όσο και στην Εθνική ομάδα.
Όταν μάλιστα αναζητούσα, ως εκπρόσωπος Τύπου, τους παίκτες που θα μιλήσουν σε δύσκολες καταστάσεις και θα βγάλουν όπως λέμε «τα κάστανα από τη φωτιά», εξηγώντας το γιατί και το πως, αυτοί οι δύο, αλλά και κάποιοι άλλοι, ήταν εκεί χωρίς κανένα δισταγμό.
Για όλα τα παραπάνω, πιστεύω ότι ο Βασίλης Τοροσίδης αποτελεί την κατάλληλη επιλογή που μπορεί, ιδιαίτερα τώρα και σε αυτή τη φάση δημιουργίας μιας νέας ομάδας για τον Ολυμπιακό, να προσφέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα ζητά μια ομάδα από έναν ποδοσφαιριστή.
ΥΓ. Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω μια λέξη, η έννοια της οποίας κρίνεται απαραίτητη για να γίνει ο Ολυμπιακός ξανά η ομάδα που θέλουμε όλοι να βλέπουμε. Η λέξη αυτή είναι η ΥΠΟΜΟΝΗ και όσο δύσκολο και αν είναι πρέπει να την υιοθετήσουμε. Άλλωστε όπως λέει και ο Γαλλοελβετός φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσώ: «Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός…»