Όαση στην ερημία του τοπίου του ΠΑΟΚ η δημόσια αντίδραση της ομάδας των αντιφασιστών οπαδών του, που δεν φείσθηκαν χαρακτηρισμών για την επίθεση του φασιστομαλ… συνοπαδού τους κατά ενός ανήμπορου μουσουλμάνου, τον οποίο ανάγκασε, υπό το κράτος των απειλών, να προβεί σε ενέργειες που «ατιμάζουν» τη θρησκεία του και τον ίδιο.
Η ανακοίνωση τους, η ιδεολογική διαχείριση του περιστατικού και – το σημαντικότερο- η πρόσκληση – πρόκληση που απεύθυναν στην ΠΑΕ να πάρει δημόσια θέση είναι εξαιρετικά τιμητικές κινήσεις για τους ίδιους. Διασώζουν δε, ως ένα βαθμό, την επιτηδευμένη αλαλία μιας διοίκησης εξαιρετικά λαλίστατης για άλλα, αστείας σημασίας, θέματα που προκαλούν πανελλήνια γέλια, ειδικά όταν επιχειρείται μέσω αυτών, με εντολή της ηγεσίας της ομάδας, να κτιστεί η δημόσια εικόνα ενός ΠΑΟΚ ισχυρού, δυνατού, πρωταγωνιστή και μοναδικού ανταγωνιστή του Ολυμπιακού.
Τάδε έφη ο κ. Γκερμάν Τσιστιακόφ, πρώην «γενικός κάτι» στο Δικέφαλο, οι δηλώσεις του οποίου σε ένα «Μέσο» της Ρωσίας αναπαράχθηκαν ασμένως από το ανεπίσημο όργανο ενημέρωσης της ΠΑΕ (ιδιοκτησίας Καλπαζίδη και αυτό) ως «φοβερό, τρομερό και αποκαλυπτικό θέμα».
Να επιχειρήσει κάποιος να απαντήσει στις αιτιάσεις του κ. Τσιστιακόφ είναι μια πολύ απλή υπόθεση. Μπορεί να ξεκινήσει από τις αλήστου μνήμης εποχές, που, για να πάρει αδειοδότηση ο ΠΑΟΚ, έδινε εντολή ο κ. Βενιζέλος, παντοδύναμος υπουργός Πολιτισμού με αρμοδιότητα και στον αθλητισμό, να ανοίξει Κυριακή υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη για να διευθετηθούν, με κρατικό χρήμα, ζητήματα οφειλών προς το δημόσιο και να καταλήξει στη σημερινή πραγματικότητα μιας αστείας οικογενειακής επιχείρησης άλωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου που κατέληξε, όπως ο δικός μας Γραμμένος, στον κάλαθο των αχρήστων.
Ενδιάμεσα μπορεί, έτσι σε μια πρώτη ανάγνωση, να περάσει από τον πακτωλό εκατομμυρίων «ευχών» στις Ενώσεις – μέλη της ΕΠΟ για τις εκλογές του 2017, στο 24ωρο γλείψιμο του Κοντονή και των κολαούζων του, στον αλήστου μνήμης Κύζα, στον Κομίνη και στον μετανάστη στη Γερμανία Καλφόγλου, στις θρυλικές στιγμές παγκόσμιας αναγνώρισης στην πεζογέφυρα του Μπερνα-μπέου, στον αδάμαστο Τσιαμούρη, στον Βιεϊρίνια της Λαμίας, στον Πανιώνιο του Κυπέλλου, στον Παναθηναϊκό του φετινού πρωταθλήματος, σε κάτι αυτοκίνητα στην Ξάνθη και σε κάτι ευγενικές προτροπές στον Δώνη… Και σε πολλά άλλα ων ουκ έστιν αριθμός!
Σύνθετη υπόθεση και άκρως θλιβερή είναι η επί του πολιτικού εικόνα μιας ΠΑΕ, ενός οργανισμού με αξιοσημείωτη κοινωνική αποδοχή στη χώρα, να επιχειρεί να επικοινωνήσει την πολύ δυσάρεστη θέση στην οποία βρίσκεται χρησιμοποιώντας αστειότητες ενός Τσιστιακόφ, ο οποίος για να δικαιολογήσει το μεροκάματο λέει ό,τι του κατέβει στο μυαλό.
Ανάλογες επικοινωνιακές επιλογές (αντιμετωπίστηκαν βεβαίως όπως τους άξιζε) αποδεικνύουν φτώχεια σοβαρών επιχειρημάτων και καταλήγουν να υπονομεύουν και τα ελάχιστα ψήγματα σοβαρότητας που έχουν απομείνει στον επίσημο ΠΑΟΚ
Είναι ερμηνεύσιμη η δυστοπία του σημερινού ΠΑΟΚ, καθώς από δικές του ολέθριες επιλογές βρίσκεται ένα βήμα πριν τον γκρεμό χωρίς κανείς, στην ουσία, να του φταίει. Είναι κατανοητή η εσωτερική ανάγκη να αντιδράσει και να υπερασπιστεί την ψευδή εικόνα ενός πανίσχυρου οργανισμού που όλοι βάλλουν εναντίον του ακριβώς επειδή φοβούνται να αντιμετωπίσουν ευθέως την ισχύ του.
Μόνο που η ανάγκη αυτή για απαντήσεις καλόν είναι, για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ, να απευθύνεται σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο, πλην του Ολυμπιακού.
Καλώς ή κακώς οι Ερυθρόλευκοι είναι πολύ σκληροί για τα δόντια της οικογένειας Σαββίδη, για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν τώρα. Ας πούμε ότι έχουν… «μεγάλο φόρο πολυτελείας», όπως έλεγε ο «Μεμάς» Βογιατζής στον «Φώτη» Γεωργίτση για τη θεά Λάσκαρη («Οι θαλασσιές οι χάντρες»).
Ειδικοί της πολιτικής επικοινωνίας από τη Θεσσαλονίκη θλίβονται στην εικόνα του σημερινού ΠΑΟΚ και συνιστούν ανάκρουση πρύμνας για όλη την οικογένεια και προσαρμογή στα δεδομένα που έχουν αδήριτα διαμορφωθεί με στέρεες κινήσεις στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο.
Ακούει κανείς εκεί στην «βασιλεύουσα» Τούμπα;